• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

• | Localización
• | Seixalbo
• | A vida en Seixalbo
• | Un lugar para vivir
• | Quere mellorar
• | As festas
• | Visita virtual
• | A igrexa de San Breixo
• | Asociación de veciños

Tradicións e Festas

Por ser Seixalbo un núcleo rural separado da cidade das Burgas, e por manter unha relación administrativa moi longa co Cabido da Catedral e unha integración tardía no Concello de Ourense, mantivo unha vida interna case autónoma, isto permitiulle ter o seu propio ciclo festivo anual, e conservar até hai poucos anos a totalidade das festas profanas e relixiosas, o que xunto co afán do seixalbeses por mellorar como comunidade lle deron unidade como pobo e un algo especial como lugar.

O ciclo festivo comezaba coa festa dos San Manuel que se celebraba o 1º de ano. A noite do día trinta e un de decembro, líase na praza Maior un parrafeo que despedía ledamente o ano e facía as peticións para o novo que comezaba. Logo sorteábanse os mozos e mozas solteiras do lugar, quedando obligados a bailar xuntas as parellas elixidas. O día dos manueles a música visitábaos nas casas.
A esta festa seguíalle, o cinco de febreiro, a festa a da Santa Ádega, romaría que se celebra no outeiro onde esta a ermida que ten a Santa. Ata hai pouco acostumábase a levar a comida para xantaren as familias despois da misa, como adoita suceder nas romarías. Actualmente celébrase con certa regularidade a festa profana e sempre a festa relixiosa, á que asisten moitos fieis de todo o Concello e arredores.

O Entroido

Especial interese ten a festa profana do Entroido, simbolizada nunha parella de mecos chamados Nicanor e Paquita. Esta parella está relacionada coa fecundidade. Estes populares mecos son sacados en ruidosa e festiva procesión o domingo de corredoiro, despois de xogar ás olas, para presidir a festa dende un corredor da praza Maior.
O domingo e martes de Entroido saen os felos, máscaras e as comparsas. Estas últimas cantan fermosas e satíricas coplas nas que se critica ós persoeiros do lugar e da vida pública en xeral. Ó anoitecer do martes, celébrase a procesión que remata coa queima de Nicanor e Paquita, protagonistas da festa, e a entrega da súa cabeza a unha parella, para que os garde e volte a sacalos no ano seguinte.

O San Xoán

O San Xoán é un santo moi querido en Seixalbo e a súa festa celébrase dende o 1700 con certa regularidade. Tempos atrás os veciñós pagaban en viño para facer a festa. A celebración profana e a relixiosa están fondamente relacionadas e sempre se celebra a procesíón do santo con moita devoción. Días antes, celébrase a súa novena cos partes cantadas por un coro cunha música propia do lugar.

A festa de San Breixo

A festa de San Breixo, patrón da Parroquia, nace tamén como festa relixiosa, pero vencellada á vendima. Parece que foi fundada polo Sindicato Católico Agrario de Seixalbo a principios de século XX. Actualmente o lugar desta festa ocúpao a Semana Lúdico-Cultural. Nela ademais de moitas actividades culturais, lúdicas e deportivas, celébrase unha gran Merenda-Cea de confraternidade na que participan os veciños de Seixalbo.

Outras festas relixiosas

En Seixalbo hai festas relixiosas que se manteñen vivas entre os veciños e que teñen un grande participación. Destacaremos a Semana Santa e o Corpuse. A rivalidade existente no Corpus á hora de facer os altares na Praza Maior e a Praza do Cabildo, puxando as mulleres por superarse ano a ano. Nos últimos anos tamén se fai na Praza Maior unha alfombra de flores moi fermosa.

A tradición deportiva

Dende a fundación nos anos trinta do Areas Clube de Fútbol até hai uns anos, a comunidade de Seixalbo mantivo o Clube Deportivo Seixalbo como principal dinamizador da vida deportiva da comunidade. O campo do Carqueixal foi testigo de moitas xornadas deportivas que crearon historia e fixeron pobo. Na actualidade as melloras das instalacións deportivas do Carqueixal e a creación da Pista Deportiva da Infesta cubren as necesidades dos veciños do lugar.

A vida musical

Moitos son os referentes musicais existentes en Seixalbo que indican que, neste lugar, houbo e hai a unha tradición musical que ven de lonxe. Así atopamos a persoas nativas que cultivaron esta arte e que tiveron sona alén de Galicia. Este foi o caso dos irmáns José e Emilio Guede Rodríguez que emigraron a Cuba no século XIX. Aló o primeiro creou e dirixiu a Orquetra Sinfonica da Habana, e o segundo foi subdirector da Banda de Música Constitucional da Mariña.
Por outra banda, sempre existiu a laboura dos animadores musicais que axudaron a que sempre houbera continuadores que formaran colectivos musicais. Froito deste labor naceron diferentes grupos. Posiblemente o máis significativo foi a Agrupación de danzas populares Castro Floxo. Esta agrupación foi fundada por un grupo de mozos no ano de 1977. Despois de desenvolver unha activiadade moi importante e percorrer a xeografía galega e do resto da panínsula, pasou a ingresar na Deputación provincial para viaxar por cantidade de países do mundo dando a coñecer o folclore galego.
Un animador musical importante foi o mestre José Sánchez, fundador de varios grupos como a coral Airiños. A Sánchez seguírono outros, e así, nos anos setenta o grupo Así canta o noso Pobo do que foron fundadores Adolfo Zon, os netos do mestre mencionado, Antonio e Mario Gonzalez Sanchez, e outros.., sendo un referente musical importante no seu día.
Outra persoa salientable no eido musical que desenvolveu o seu labor na Catedral de Ourense, como mestre de capela, foi o recén finado Raúl Rodríguez Pazo, deixando un importante legado de obras que esperamos sexan axiña publicadas.
Outro grupo musical que leva o nome de Seixalbo é a Agrupación Coral Agromadas. Naceu esta agrupación no ano de 1988 da man de Anselmo Iglesias, discípulo nos seus inicios de Sánchez. É dirixida polo fundador ate a súa morte no ano 1995. Dende esta data foi dirixida por Xoán Manuel e Daniel Alexandre Iglesias Losada, tendo acadado varios premios a nivel galego o que avala a súa interesante traxectoria musical. Foi xérmola da actual Asociación Cultural Agromadas.

alzia.net