A vida segue o seu camiño, do cal ás veces nin nos damos conta. Levaba semanas de tormenta vital, malestar, tristeza, anoxo, perdas, lazos que se rompen, e cambios que aceptar. Así, certo día recibín unha chamada, totalmente inesperada. “Quéreste ir á India? O teu traballo consistirá en participar na rehabilitación dun home, Vicente Ferrer... Decídete en dúas horas”. O sol está pasando pola túa porta, Ledicia, non o deixes pasar sen máis. Quince días máis tarde, aterro en Bangalore, despois de 13 horas de viaxe.
Quinto dia na India, e paréceme que levo un par de semanas. O tempo pasa lento aquí, a calor é difícil e constante. A verdade é que dá moitas leccións! Aos “españolitos” adormécenos, pero aos indíxenas acompáñaos: velos traballando, a toda a familia, nas estradas, na construción de infraestruturas, sexa a hora que sexa… o certo é que se ve pobreza por todos os lados. Fai dous días que me dei conta de que estou na parte máis rural e á vez máis pobre da India.
O meu traballo desenvólvese no campus principal (main campus) da Fundación Vicente Ferrar (que aquí se coñece como RDT). E sobre todo, na casa de Father, Vicenç Ferrer. Todo o mundo aquí, por influencia dos nativos, lle chama Father, pai en inglés. E Anne, a súa muller, é Sister (irmá). O respecto é unha das características principais desta xente. Teñen un respecto incrible por Father, e tamén, polo resto de brancos que estamos aquí…. Recórdame bastante á imaxe do Colonialismo inglés na India de principios de século… son cousas que custa cambiar, supoño. Os indios son moi clasistas, tamén. Fan moitas preguntas, e enseguida, sen coñecerte, pregúntanche canto cobras. Segundo vexa quen es, trátante dunha maneira ou doutra.
Como logopeda, o meu traballo agora consiste case que exclusivamente en acompañar á familia. Está case por completo aquí, con netos, sobriños, xenros e noras. As súas fillas son adorables. Así, comentamos cousas, dúbidas que teñen, curiosidades, sobre que información intúo que lle chega, a importancia das súas voces,- inda que non esteamos seguros de que comprenda o que lle din-, as preguntas que facer para que responda coa cabeza si ou non. Tamén, a importancia de falarlle ubicándoo, recordándolle que está na súa casa, en Anantapur,… e así, tranquilizalo…. Non sei… pouco máis.
Ás veces resulta un chisco desesperante, pero eu creo que agora isto é o máis que podemos facer. Foron eles os que nos trouxeron aquí, e eles saben que estamos para o que nos precisen. Estou tranquila porque sei que nestes momentos, non podo “facer” máis. Dar si, pero facer non.

O resto de voluntarios e cooperantes pregúntanos, claro, “cómo va? Cómo ha ido hoy?”.,,,, buf,,, sempre igual…. O tempo aquí pasa lento e parece que nada cambie. Pois igual con Father… doume conta de que hai dúas realidades: a da habitación de Vicenç e a de fóra.
Todo o mundo espera volver a velo camiñar pola rúa, saudando e asentindo. Mantendo vivos os proxectos, coas súas palabras. Pero nesa habitación, hai un home que está esperando o momento de irse. E iso só sucederá cando os seus seres queridos non teñan medo a deixalo marchar.

Onte e hoxe saímos do main campus, que é coma un oasis en todos os sentidos: tranquilo, silencioso, ordenado, amplo… fóra dos seus muros todo está en construción, en movemento: tráfico caótico, motos, rickshows, vacas, bicis, persoas, porcas coas súas crías, vendedores ambulantes cos seus carros, pedras no camiño, po, ruído e caos. Unha realidade difícil de respirar.
Nesta parte da India é moi escaso o turismo. Así que, realmente, pódeste sentir agobiada indo pola rúa: todos te miran por ser branca, e tamén por ser muller. Os homes dinche cousas en inglés unha vez pasas de largo; as mulleres miran curiosas,e os nenos, máis valentes, seguinte sorrindo e preguntándoche as poucas cousas que saben dicir en inglés: “como te chamas?” Moitos aproveitan e esperan que lles deas algo,,, entón si que xa non te libras deles…

Antes de subir a un rickshow, tes que lle preguntar ao condutor canto vale ir a tal sitio. E logo, regatear. Se se comparte a motoreta esta, sae moi barato, por iso é fácil ver rickshows con 7 ou máis indios a bordo, todos amoreados, 5 km/h. Nós fomos cunha señora, e un señor que se sentou diante co condutor.

Se as persoas brancas lles parecemos curiosas, as fotos inda máis. Encántalles que lles fagas fotos, inda que logo non as vexan. Eu sempre llas dou a mirar, e rin ruborizados. Esta muller, saíu escandalizada, da vergonza que lle daba verse na foto. Pero a verdade, é que saíu máis favorecida do que era realmente!

Ben. Hai cousas que só o tempo cambiará, supoño.