Revista dixital 'A Solaina'
Personalidades que recibiron o premio Freire Carril
José Manuel Álvarez
Personalidades que recibiron o premio Freire CarrilPersonas e entidades que recibiron o premio Freire Carril dende a súa fundación. Maximino Cid Ferro, 2009 Pablo Rodríguez......
[Ler máis]
Arredor dunha bica
Lectura do libro El ancho mundo
Data: 03/02/2024 00:00
Lugar: Seixalbo

A novela.-

COMENTARIO PERSONAL

EL ANCHO MUNDO (Pierre Lemaitre)

A miña opinión persoal nace dunha contradición: Por unha banda, a pesar do extenso da obra, en ningún momento perdín o interese na súa lectura. Doutra banda non hai unha liña argumental única coa súa correspondentes exposición, nó e desenlace. Cando se acaba de ler a novela, un queda como esperando máis. Ta lvez esta sexa a intención de Pierre Lemaitre para completar unha triloxía ou tetraloxía e que o lector quede enganchado á serie. A novela en si é unha especie dun poutpourri de historietas que se centra na familia Pelletier, un matrimonio e os seus catro fillos que teñen unha fábrica de xabonería en Beirut. Os fillos terminan marchándose do lugar e vivindo diferentes situacións correlacionadas.

Esta novela é a primeira do que planea o autor como unha tetraloxía de «Los años gloriosos», período comprendido entre 1948 e 1975.

Ten unha estrutura externa desconcertante porque o autor divídea en tres partes  e un epílogo cun total de 49 capítulos:

A 1ª, Beirut, Marzo de 1948 cos capítulos 1 ao 17;  a segunda parte, Saigón, setembro de 1948, comprende os capítulos 18 a 33 e a terceira parte, París, outubro capítulos 34 a 48, outubro de 1948.

Con todo a acción desenvólvese indistintamente en calquera dos tres lugares. ¿Por que o autor fai esta división? Creo que o fai porque o punto culminante desa parte ten lugar nesa cidade. Na primeira (Beirut): a procesión do mes de marzo;  A segunda, Saigón, porque é onde se desenvolve toda a historia de Ettienne e é o centro da corrupción co tráfico das piastras, por último na terceira, París, porque nesta cidade desenvólvese a vida de tres irmáns e prodúcese a explosión final na vida dos Pelletier.

O autor con bastante frecuencia anuncia nunha simple frase algo que se vai a desenvolver con posterioridade. Isto é posible porque o narrador é unha terceira persoa allea aos feitos que conta de forma omnisciente e coñece o pasado, o presente e o futuro, así como a intimidade dos personaxes.

En relación cos personaxes o autor descríbeos de tal forma que se acaba querendo a toda a familia, excepto á odiable Genevieve.

Para Jean queda un papel curioso e que entronca coa pericia de Pierre Lemaitre na novela negra. É un criminal compulsivo que compensa mediante os seus crimes a mulleres a súa enorme fraxilidade persoal, baseada na súa nula confianza en si mesmo que lle leva a ser un personaxe submiso en especial da súa muller que o maltrata.

 

Helene xoga o papel da adolescente que se rebela e escápase de casa dos seus pais, e márchase, tamén, a París, onde o seu potencial transgresor que xa empezara cunha tormentosa relación cun profesor 20 anos maior que ela, intensifícase ao xuntarse con xentes metidas no mundo da droga.

Os outros personaxes están perfectamente situados na novela e reflicten os vicios  daquela sociedade, especialmente o papa Loan, proliferación e importancia das seitas en Indochina.

A linguaxe empregada por Pierre Lemaitre é sinxelo, sen grandes alardes literarios como é normal nun escritor tan próximo ao lector.

É destacable a forma de escribir do autor que con frases curtas e contundentes pinta de forma certeira a forma de ser dos personaxes (Pierre é psicólogo).

Atopei algunhas contradicións ao longo da obra. Quizá a que máis me chamou a atención foi que no capítulo 1 di “Jean e Genevieve non volveron ter relacións íntimas” e, precisamente, a novela acaba comunicando Genevieve a Jean que está embarazada.

Noutro momento dinos que FranÇois aprobou o exame de ingreso e, ao final, a través da confesión de Louis sabemos que nin se presentou.

Outra sorpresa que nos dá o autor é a impunidade de Jean fronte aos asasinatos que comete. Como non se van a investigar os asasinatos cometidos por Jean? Excepto no da señorita Lampson que lle dedica varios capítulos porque é a razón que serve para destacar o papel de FranÇois.

CONCLUSIÓNES:

1ª.- Trátase dunha saga familiar, polo que se tecen vínculos entre todos os personaxes para restaurar  un destino colectivo representado pola familia Pelletier.

2ª.- Antes como agora, os pais fan o imposible para buscar o que cren que é o mellor para os seus fillos, pero respectando a vontade de cada un.

3ª.-  As nais son as persoas que mellor entenden aos seus fillos. Angele dóelle a marcha dos seus fillos, pero á hora da verdade, envórcase na súa axuda, especialmente con Ettienne: As mulleres (a súa nai, a súa irmá Hélène) adorábano; os homes (François, Jean) queríano, pero desde a distancia. Quedaba o seu pai, o seu mellor público, que llo perdoaba todo, que o quería cunha brusquidade e unha torpeza que se traducían en dolorosa impotencia.

 El ancho mundo (Outro comentario)

Nunca había leído nada de este autor.  Empecé a leer  la novela y se me hizo pesada, para mi gusto  pesada y larga, sobran bastantes páginas,  sobre todo al principio. Pasado algún tiempo la novela empezó a engancharme.        

Me gustó mucho como trabaja los personajes, están muy bien trabajados, como se mete en los lugares en los que está describiendo, París, Beirut...Me parecía estar viendo eses lugares.

 Al ser la novela tan larga se me hizo bastante dura. Tiene también muchos toques de humor, de sarcasmo.

En general la novela me gustó. Si no tuviera que leerla la hubiera dejado, pero como tenía que leerla, al final me enganchó y me gustó. Me sorprendió el final. . Volveré a leer cosas de este autor, si son de este estilo.

EL ANCHO MUNDO, comentario 

El ancho mundo de Pierre Lemaitre atrapoume,  e a pesar da súa dureza, resultoume agradable de ler polo ton do relato, natural e sen morbo. A trama dos feitos fai que a historia resulte dinámica,entretida, e a pesar do contido a lectura fíxoseme entretida.

A historia transcorre en Beirut, Saigón e París cun fondo de corrupción xeneralizada.

Os Pelletier, protagonistas da historia, rexentan unha fábrica de xabrón en Beirut. Forman a familia o matrimonio e catro fillos: Jean, François Ètienne e Hélène.

Os pais viven para os seus fillos, marcando unhas espectativas, que se ven incumplidas, producindo certa sensación de fracaso como pais. Mais sempre os axudan, respectando as súas decisións, na sombra, a vida de cada un deles.

Pese ás diferenzas persoais, a familia únese nas adversidades e desgrazas, mostrándose solidarios, leales e íntegros, virtudes que soan nos membros da familia.

Destacaría outros personaxes: Geneviève, a muller de Jean, un personaxe moi atractivo, Raimond, profesor de Hélène, coa que mantén unha relación un tanto tóxica.Nina, que aparece ocasionalmente na vida de François e que me intriga... E Loan que me resultou moi inquietante e moi perigoso.

A corrupción, intriga e manipulación están moi presentes.

Sorpréndeme o final, aínda que , pensándoo ben, previsible. Pode ser a foto de familias presentes na nosa sociedade, segredos ocultos, inseguridades, fraudes...tamén existen.

O autor.-

 Pierre Lemaitre naceu en París o 19 de abril de 1951. Pasou a súa mocidade na casa de familiares nas cidades de Aubervilliers e Drancy. Cursou estudios de Psicoloxía e posteriormente foi profesor de formación profesional, dando clases de cultura xeral e literatura a adultos. Casou con cincuenta anos e ten un fillo.
     De formación autodidacta como escritor. Non empezou a escribir ata os 56 anos. Consagrouse logo a escritura, como novelista e guionista. As súas novelas foron traducidas a decenas de idiomas.
     Lemaitre considera o seu traballo como un permanente "exercicio de admiración pola literatura".
     A súa primeira  novela foi Travail soigné (2006); publicada en español co título de Irene. Esta obra marca o comezo da sús serie policíaca que ten como protagonista a Camille Verhoeven, comandante da Brigada Criminal de París. (Naceu hipotrófico e só mide 1,45 metros Tentou dedicarse á pintura, logo estudou Dereito e finalmente entrou na policía nacional. Está casado con Iréne. É discreto e meticuloso).
      Pertencen a esta serie Alex (2011), Lles Grand Moyens (2012), Sacrifices (2013) e Rosy e Jonh (2013).
Tres anos máis tarde, en 2009, lanza a súa segunda novela, Rove de marié (Vestido de novia). Nela conta a historia de Sophie, unha treintañera con problemas psicolóxicos, quese converte nunha asasina en serie que se desvanece e non pode lembrar como cometeu os crimes cos que se atopa ao despertar.
     Lemaitre aborda a intriga social con Cadres noires (Recursos inhumanos), en escena o drama dun executivo en paro que termina aceptando participar nun xogo de rol en forma de toma de reféns.
     En 2011 volve á novela policíaca coa súa cuarta novela, Alex, xoga coa identificación: a heroina é á vez vítima e asasino, dándolle a volta á relación do lector co personaxe.
Les grande moyens (2012) é unha novela dixital por entregas, que segue a estela do policía Camille Verhoeven, protagonista de toda a serie policíaca.
     En 2013 Lemaitre dá un cambio importante á súa obra con "Au revoir lá-haut" (Vémonos alá arriba) pasándose á novela picaresca e abandona o xénero policíaco. Nela presenta unha mirada pícara, crítica e aceda sobre a sociedae, Por esta en novembro de 2013 recibe o premio Concourt, premio literario francés.
     Regresa á novela negra en 2016 con "Trois jours et ene vie" (Tres días e unha vida), protaganizada por un asasino de 12 anos que matou a outro menor no boaque e oculta o secreto durante o rsto da súa vida. Foi adaptada ao cinema.
     En 2018 publica Couleurs de l´incendie (As cores do incendio), que xunto con Au revoir là-haut e Miror de nos peines (O espello das nosas penas), publicada en 2020, formou a triloxía de "Os fillos do desastre". Obras que foron levadas ao cinema.
     A gran serpe Le serpent majuscule (la gran serpiente( (2021) é a primeira novela negraescrita por Pierre Lemaitre. Un taboleiro de asasinatos encadeados cargado de diálogos mordaces, esvenas impactantes e grandes doses de humor cáustico e descarnado. Sempre hai que desconfiar das señoras de mediana idade ben vestidas, con aspecto de xubiladas e acompañadas dun dálmata espantadizo.
     A esta seguen outras novelas negras como é a que terminamos de ler "El Ancho Mundo", publicada en 2022. En 2023 sae á luz a novela "Le silence et la côlere". Estas tres obras encádranse na serie "Os anos gloriosos", que parece que vai completarse con dúas novelas máis.
     Á parte das novelas tamén escribiu varios contos e guións para televisión.
     É un escritor que segue en activo e poñerá no mercado moitas novelas.








Lectura do libro "Al otro lado de la tempestad"
Data: 18/12/2023 00:00
Lugar: Seixalbo

Novela 

Al otro lado de la tempestad

Comentario

AL OTRO LADO DE LA TEMPESTAD

COMENTARIO

 

A primeira impresión é que nesta novela podemos distinguir tres argumentos: as  vivencias dun xornalista que pasa un mes de vacacións en Muxía, unha intromisión ao mundo fantástico da Atlántida e unha historia de novela rosa. Todos eles están perfectamente entrelazados de xeito que a trama é única e cada secuencia está relacionada co todo.

No primeiro podemos destacar a amizade que o protagonista consegue con Bolí, un personaxe ao que lle cambia a vida e que está presente en toda obra.

No segundo introdúcese outro personaxe que representa a parte fantástica que contén a novela: Nabor de Baio, sobrevivente dun tráxico naufraxio que fai soñar a Diego con un mundo mergullado no mar.

No terceiro actúan os dous personaxes principais do relato que jpodrían constituir por si solos una trama; María e Diego.

A novela estrutúrase en 21 capítulos dos que os 19 primeiros coinciden cos días do mes e conteñen, coma si fose un diario, as vivencias do protagonista, destacando entre elas a que refire o descubremento do tráfico de drogas que facía Kay, ainda que eu creo que este asunto servelle ao autor para justificar que María rompa con Kai e se enamore de Diego. 

No cápitulo 19, 19 de agosto, o mais extenso da novela, o autor cóntanos a preparación e desenvolvemento da misteriosa viaxe de Diego e María ao mundo fantástico da Atlántida, despois de pasar “Al otro lado de la tempestad, como lle ocorrera no seu momento a Nabor de Baio.

O Capítulo 20, sen data concreta, o autor dedícao a describir, na parte utópica, a estancia marabillosa dos protagonistas na Atlántida.

E no capítulo 21 e último, que comprende os días 26 e 27 de agosto, o autor ´descobre  o triplo desenlace da novela:  O regreso dun soño que quedará no mundo dos mitos “dificilmente podrá ser compartida por la humanidad; nos tacharían de locos” dice María.

Tamén se descobre o desenlace da relación entre Diego e María, coma se dunha novela rosas se tratáse.

Diego e María regresan xuntos a Madrid como parella que van a vivir xuntos, deixando en Muxía a dúas persoas moi queridas: a Nai de María e Boli, un novo home gracias a Diego.

A novela xira ao redor de tres personaxes: Diego, María e Bolí. Os demais só serven para enredar a trama (Nabor de Baio, Kay, Conrado Martí, Carmen).

O narrador é o propio protagonista, Diego, e utiliza frecuentemente o diálogo cos demais personaxes principais, para conseguir fluidez ao relato.

A narración ten unha secuencia lineal, sen facer retrospecciones nin anticipacións, aínda que opino que hai un desliz: cando Diego acaba de coñecer a Nabor de Baio, nas mesmas rocas di “Al preguntar quién era, alguien dijo: Nabor de Baio”. O nome dese personaxe debía coñecelo cando pouco tempo despois ten un dialogo con María e podía preguntarlle a ela o nome.

 

En canto ao estilo, tal como confesara o autor, utiliza unha linguaxe sinxela, sen grandes recursos literarios nin abuso de palabras cultas. Quizá debería facer uso máis frecuente da lingua galega e non só cando Boli di alguna que outra arreboutada. Gustoume o uso do diálogo cos personaxes porque fai máis fluído a linguaxe.

 

Cando acabei de ler a novela fíxenme a seguinte pregunta  ¿Podería ter outro título no canto de “Al otro lado de la Tempestad?

Creo que o título é moi adecuado porque a viaxe de Diego a Muxía ten lugar despois da tempestade de que Laura, sen motivo aparente, deixáseo na estacada. O novo amor con María xorde despois da tempestade da detención do seu noivo por narcotraficante e asasino. O soño de Diego de coñecer a Atlántida realizase despois de atravesar a gran tempestade e finalmente, a gran amizade con Bolí nace tras a tempestuosa vida que levaba Bolí.

 

Conclusión: A novela gustoume pola súa facilidade de lectura, a súa linguaxe sinxela e porque os personaxes fánsenos próximos.

Non me gustou que o autor fose tan estando na parte descritiva da Costa da Morte; creo que non achega nada importante á novela, porque as historias narradas poden suceder en calquera outra parte sen perder nada de interese para o lector.

En cando ao contido manda varias mensaxes: Á veces a xente só necesita un pouco de agarimo e respeto para ver a vida doutro xeito; A xente pode ter os seus soños ou ilusións e non por iso debemos xulgalas como anormais tal como Diego lle responde a Nabor de Baio “Son nuestros comportamientos y nuestros miedos los que nos hacen diferentes a los ojos de los demás”

E finalmente poder gozar cunha novela escrita por un veciño e amigo, sorte que nos teñen otros.

Outro comentario

Al otro lado de la tempestad.

Acabamos de ler a novela “Al otro lado de la tempestad” de Mario González Sánchez. Ó ser o autor novel e ademais veciño e amigo, témome que me faga ser un tanto benévolo na niña reflexión sobre a novela. De todas formas intentarei ser honesto comigo mesmo.

A miña opinión é que puideran ser catro historias diferentes, que me custa moito ensamblalas entre si; unha historia de amor que se ve xa desde o primeiro día que chega Manuel ao apartamento. Outra a relación que ten Diego con aqueles habitantes da vila que teñen unha característica especial, da que se podería sacar moito máis zume. Unha descripción xeográfica da Costa da Morte, na niña opinión moi sinxela e rápida. E unha historia de ciencia ficción que xa depende da fantasía do autor. Creo que, engadíndolle a cada historia 10 ou 12 páxinas teriamos unha novela completa e encaixarían mellor unhas historias coas outras collendo a propia novela máis corpo e profundidade.

Estou seguro de que calquera delas daría para unha novela en si misma.

Nas dúas novelas que lin do autor, teño este problema, as historias de ciencia ficción resúltanme difícil de conectalas co resto da novela.

De todas formas “Al otro lado de la tempestad” gustoume bastante máis que a anterior do propio autor.

Ánimo, amigo Mario, estás no camiño, xa me parece moi importante que un “técnico” escriba esta novela e máis con este nivel. Estamos esperando por a seguinte, que seguro nos fará pasar un momento feliz coa súa lectura.                                                   

                                                                  Decembro -2023

Biografía

Mario González Sánchez, (biografía)

Nace en Seixalbo,Ourense, no ano 1959.

Foi profesor de Equipos Electrónicos de F.P. e colaborador co Centro de Formación do profesorado, impartindo cursos de novas tecnoloxías, sempre na cidade de Ourense.

Aínda que adicado profesionalmente a aspectos técnicos, sempre tivo unha intensa actividade cultural.

No ano 2.003 puxo en marcha cometadigital.com, un portal de contidos plenamente culturais, que administrou durante 10 anos.

Os últimos anos adicouse con máis intensidade á composición musical: Voces del Medievo, El camino de Santiago, e A Costa da Morte.

No ano 2.003 presentou ó premio Planeta a obra La Huella del Camino, quedando finalista.

Ten escrito pequenos relatos, xénero literario no que se atopa moi cómodo.

As súas últimas novelas son: El laberinto del recuerdo (2.021) e Al otro lado de la tempestad( 2.022), na editorial Hades


Presentación do Libro "Al otro lado de la tempestad"
Data: 29/11/2023 00:00
Lugar: Seixalbo

Presentación do libro "Al otro lado de la tempestad"

Por o propio autor Mario González Sánchez.

            Con data 18 de novembro deste ano 23, tivemos a satisfacción de recibir na A. C. Agromadas, e organizado polo seu club de lectura “Ó redor dunha bica”, ó noso veciño Mario González Sánchez. O motivo foi a presentación da súa 3ª novela, Al otro lado de la tempestad. Recibímolo con moito agarimo e felicitándonos de ter no noso pobo, Seixalbo, a un escritor que vai xa pola  3ª novela e que foi finalista no premio Planesta(2.003), co título " La huella del camino". O acto foi moi entrañable, rodeados da súa exposición de fotografía sobre a Costa da Morte, lugar onde se desenvolven os feitos, puidemos escoitar todo o percorrido que Mario fixo por esa zona e un fermoso poema que escribiu sobre o relato.

         Moitos éxitos, Mario, benvido ás nosas lecturas e que sigas traballando na creación literaria e outras artes.

 Club de lectura "Ó redor dunha bica".

Lectura do Libro Los asquerosos
Data: 30/10/2023 00:00
Lugar: Seixalbo

O libro

Los Asquerosos

COMENTARIO A “LOS ASQUEROSOS” 

En primeiro lugar, é innegable que “Los asquerosos” é unha novela que se afasta das convencións literarias e que busca romper coas expectativas do lector. Santiago Lorenzo aposta por un estilo narrativo crú e directo que pode resultar ofensivo e profano para algúns, pero que tamén aporta autenticidade á historia. Persoalmente, creo que utiliza unha linguaxe bastante obscena que non engade nada e que ás veces provoca rexeitamento no lector.

O protagonista, un home que decide vivir nunha casa abandonada no medio da nada, emprende unha viaxe existencial cara ao autodescubrimento e a confrontación coas súas propias limitacións. Isto ofrece unha oportunidade para explorar temas importantes como a soidade, a alienación e a busca de sentido nun mundo cada vez máis axeo.

Porén, a novela tamén ten os seus retos. A narración pode ser excesivamente burda e grotesca ás veces, o que pode resultar perturbador e alienante para algúns lectores. Ademais, o estilo de escritura pode parecer fragmentado e desordenado, polo que é difícil mergullarse na historia. A trama desenvólvese lentamente e ás veces parece carecer dunha finalidade clara, o que pode frustrar a quen busca unha narración máis convencional e estruturada.

En definitiva, “Los asquerosos” é unha obra que desafía as normas literarias e que busca provocar unha reacción visceral no lector. Algúns apreciarán a súa valentía e orixinalidade, mentres que outros terán dificultades para conectarse debido ao seu estilo cru e a súa narración fragmentada. Persoalmente, non me resultou agradable. Abusa de palabras que rozan a novela pornográfica, é unha novela que pode xerar fortes reaccións, tanto positivas como negativas, e o seu valor como obra literaria dependerá en definitiva da vontade do lector para explorar territorios narrativos pouco convencionais e desafiantes. .

Adoita usar o negativo para resaltar o positivo, por exemplo "Brambleclaw tornouse máis tranquilo e menos inseguro sobre o seu covil (podería dicir "máis seguro",

En canto ao narrador, ás veces parece transmitir o que lle di Manuel pero outras se mete demasiado na intimidade do protagonista.

No capítulo 12 nárranse as mellores aventuras e medios de subsistencia de Manuel.

No capítulo 13 recolle reflexións sobre o contido e a felicidade da soidade.

O autor fai unha afirmación FÓRA DE LUGAR E DE MAL GUSTO: “os poucos logros da súa vida anterior foron como o da castidade na fe cristiá: un logro custoso, que mellor se salvaría porque todas as súas vantaxes. son prexudiciais"

A lingua que usa o tío, desprezando á xente que vén á cidade, é moi desagradable. Desprende unha fobia á boa xente. Levaban as marcas das súas raíces. Os descendentes de hoxe, renegados e apóstatas, chegaron facendo de urbanitas... víronse atraídos pola ostentación, ese xeito que teñen os advenedizos e cohibidos de expresar a súa confusa relación co seu diñeiro.

En resume: É una novela que non me aporta nada, nin despertou o meu interese porque a narración non avanza, agás ao final cando o descubre a veciña.

Los asquerosos ( Comentario) 

-O autor pretende e conségueo, facer unha crítica social: o consumismo no que esta sociedade está sumerxida. É unha crítica áspera, ás veces graciosa e sempre cunha linguaxe especial que me cautivou. Unha linguaxe con moitas metáforas, fermosamente adxectivada, con xiros imposibles que me lembraron ó Quixote ou a Quevedo. O autor domina a linguaxe e permétese incluso inventar palabras e empregar neoloxismos.

         “Expelieron a una docena de omnívoros, de los de genital tapado”

         “ Ellos non lucían una expresión de listos.”

         “ Les saltaban al aspecto los siglos de azada, forrraje, moscas y grasas         animales”

         “Descuajar a tiras diez pelos de la nariz y oídos no le habría causado más    dolor.”

         “ Cuanto más calor gritara el sol, la parra se desvestía de follaje, debía retirar          cortina.”

         E un longo etc.

         A historia moi simple, fálanos dun personaxe non moi afortunado, que vive nunha gran urbe: Madrid, que busca con afán integrarse, ter amigos, relacións, o que non lle resulta fácil. Cando por circunstancias desgraciadas se ve en soidade obrigada, dáse conta de que é feliz, que xa non ten que facer o esforzo de que os demais o acepten e que iso é o que necesitaba. “Todas las deudas son con la gente, no hay gente, no hai deudas.Sólo las que tiene uno consigo mismo.”

         Quizais o que a min me agradou sexa o que outros detestan, porque é un libro que aborreces ou amas. A moita xente custaralle poñerse na pel de Manuel, o protagonista, pola diferencia de idade, de época, de situación temporal e espacial, pero, coñecendo minimamente ó autor, debeulle ser moi fácil poñerse en situación e inventar este personaxe. El tamén vive nun pobo sen moitas comodidades, gústanlle as manualidades...

         Nun momento determinado fala dos “machuflas”con condescendencia.

“ Serán majos, no digo que no, estoy a favor de que entren en el juego constitucional, pero había que zafarse de ellos porque su forma de estar en el mundo era clinicamente divergente”

         Para min un libro moi recomendable.

O Autor

Santiago Lorenzo

Biografía

Santiago Lorenzo, (biografía)

 

Santiago Lorenzo Juménez ( Portugalete, Vizcaya,1964)

Estudia en Bilbao, Valladoliz e finalmente na Complutense de Madrid, e dirección escénica na Real Escola Superior de Arte Dramático.

Escribe, produce e dirixe varios curtos.Entre eles Caracol, col,col,  co que en 1995, obtivo o premio Goya ó mellor curto de animación.

Tamén dirixiu e produciu varias películas Mamá es boba, na que trata o tema do acoso escolar e que foi nominada a un premio que concede a Federación Inernacional

da Prensa Cinematográfica no festival de cine de Londres e Un buen día lo tiene cualquiera. 

No ano 2.007  decidiu distanciarse do cine e comezar a escribir.

Libros publicados: Los millones, Los huerfanitos,Las ganas, 9 chismes, Los asquerosos e  Tostonazo.

O  éxito literario chegoulle no ano 2.018 coa publicación de Los asquerosos, premio Cálamo ó mellor libro do ano.

Dende o ano 2.012 reside nunha pedanía de Segovia, de 23 habitantes


Lectura do libro "PATRIA"
Data: 07/07/2023 00:00
Lugar: Vila de Seixalvo

 O libro Patria, comentarios

*Patria, un libro extenso, de lectura fácil que en principio me atrapou pola forma concisa, directa e clara na exposición dos feitos. A medida que transcorría o relato, fíxoseme un tanto cansino, con detalles para min innecesarios. Faltoume coñecer máis nitidamente o que sentían cada un dos fillos das dúas parellas respecto ó conflicto en si e tamén como lle afectaba persoalmente a morte de Txato. Lin o libro con  agrado, pero deixoume un vacío, fáltame algo...

*Historia ficticia sobre o terrorismo de ETA, pero que en realidade ocorreu durante demasiado tempo no país vasco en particular e no resto de España.

          Bo ritmo na narración, na que o autor parece non tomar partido, pero si se   percibe no fondo e na forma a súa inclinación cara  as vítimas. Fácil de ler, a súa lectura é amena xa que se van descubrindo os problemas persoais, a psicoloxía dos personaxes, a forma diferente de reaccionar ante a morte de Txato, e non se centra só nos feitos terroristas, polo tanto recomendable para a xente xove que aínda que próximos no tempo , non coñece estes feitos tan terribles. Hai que lelo con distancia, sabendo que se cometeron erros por ambas partes, pero recoñecendo que ningunha ideoloxía xustifica tantas mortes.

          Dous personaxes a destacar: as dúas nais, as matriarcas, Bittori e Miren que levan moito do peso da historia.

O autor

Fernando Aramburo Irigoyen

Fernando Aramburo Irigoyen é un escritor de ficción, tradutor e profesor español. A súa novela PATRIA, que retomou o tema do terrorismo etarra abordado en Los peces de la amargura, levoulle un éxito de crítica e público e os Premios da Crítica, da Literatura Nacional e do Libro do Ano Francisco Umbral.

Fernando Aramburo nace o 4 de xaneiro de 1959 (idade 64 anos), en San Sebastián, estuda na Universidade de Zaragoza (1983), e é Premio Nacional de Narrativa.

Actualmente reside en Hannover e é colaborador habitual de xornais e revistas.

A súa primeira novela, coa que se deu a coñecer, Fuegos con limón, foi galardoada co Premio Ramón Gómez de la Serna en 1997.

“Algún día escribirei sobre isto” díxose a si mesmo en 1984 cando viu entrar na casa do pobo, o cadaleito do senador socialista Enrique Casas, asasinado por ETA. En 2006 publicara o libro de relatos Los peces de la amargura unha primeira aproximación  aos estragos causados por ETA. Felix Viscarret adaptou ao cine a súa novela El trumpetista de la utopía co título Baixo as estrelas (2007).

En 2018 publicou Retrato sin min, o seu libro máis persoal e poético.

Fernando Aramburo está considerado como un dos narradores máis destacado en lingua española. Nado no seo dunha familia humilde, Fernando pasou a súa infancia coa súa irmán Rosa María. Na casa familiar non había libros. pero había moito amor. Foi no colexio de los Agustinos onde leu por primeira vez unha novela: El lazarillo de Tormes. O seu pai, era traballador nunha fábrica de artes gráficas e pasaba moitas horas fora da casa para o seu traballo. A súa nai, Mari Irigoyen, era ama de casa,

Descubriu a literatura aos 14 anos. Cando entrou na adolescencia tiña claro que non seguiría os pasos do seu pai. Un día visitouno na fábrica e deuse conta  do duro que era o seu traballo e de que non o quería para el. Ao ver que o xefe do seu pai falaba mellor que el, sabía que quería seguir estudando e achegarse a cultura e aos libros. Tamén influíu neste proceso o chegar á universidade cando Fernando viu como triunfaba entre as mozas escribíndolle poesía ou falándolle nunha determinada lingua de maior altura.

O apoio dos seus país foi fundamental en todos os pasos que deu. Con moito esforzo os pais compráronlle os libros e pagaron a Universidade. Cun gran sentido da responsabilidade e un traballo duro para que o seu soño se fixera realidade.

Saíu de España por o amor da súa vida. En Zaragoza pasou algo que cambiaría para sempre a vida de Fernando. Na capital, vivía con dúas compañeiras nun piso de estudantes e un día decidiron limpar unha habitación para poder alugala e así aforrar un pouco na mensualidade. O escritor cursaba quinto curso e pasou varios días colocando carteis pola cidade para buscar unha nova inquilina. Ás dez da maña dun día de outubro, chamaron a porta da súa casa e apareceu unha moza moi fermosa, loira, de cabelo ondulado e fermosos ollos azuis. Foi Gabriele Pape, unha estudante alemá quen de seguido se puxo co grupo e instalouse con eles. Entre Gabriele e Fernando houbo química moi pouco despois e comezaron a saír. Namoráronse e casaron tres anos despois, un amor que cultivaron dende hai máis de 35 anos. “Debaixo do amor, unha base que me parece máis duradeira e incluso cohesionada da parella é a amizade, é un engadido o amor. O amor é algo máis esporádico e depende máis de determinados momentos, pero cando dúas persoas conviven e comparten problemas e dores e teñen a amizade baixo os seus pés. paréceme xenial. E nese terreo ás veces xorden, se cabe, pequenos episodios de amor, e quizais este sexa o segredo que La Guapa e máis eu conseguimos”, explicou Aramburen nunha entrevista en referencia a súa muller, á que chama cariñosamente La Guapa.O músico, pensador e líder de Radio Futura, Santiago Auserón é a actual parella do escritor.

En 1983 licenciouse en Filoloxía Hispana na Universidade de Zaragoza, Antes, participara en San Sebastián, na fundación do grupo CLOC de Arte e Desarte, que entre 1978 e 1981 editou unha revista e interveu na vida cultural do Pais Vasco, Navarra e Madrid con propostas dunha natureza surrealista e acción de todo tipo caracterizadas por unha particular mestura de poesía, contracultura e sentido do humor.

Desde 1985 reside na República Federal de Alemania, onde imparte clases de español a descendentes de emigrantes. En 1996 publicou a novela Fuegos con limón, baseada nas súas esperiencias xuvenis co grupo CLOC. En 2006 incidiu nos estragos causados pola banda terrorista ETA no seu libro de relatos Los peces de la amargura.

Co paso dos anos, tamén cultivou o xénero aforístico, (O aforismo e o reino da vebredade, da síntesis, da concentración), en diferentes medios, sen que ata a data, recollese estas pezas nun so volumen.

En 2009 renunciou a docencia para dedicarse exclusivamente á creación literaria. Os seus libros foron traducidos a máis de trinta idiomas.

Escribiu 12 novelas, 7 libros de contos, 3 libros de ensayo, 6 de poesía.

Premio Ramón Gómez de la Serna 1997, ten 26 premios diversos, entre eles o Nacional de Literatura, Premio da Crítica, Etc.

O grupo CLOC de arte e desarte, naceu no barrio Antigo de San Sebastián no ano 1978, nunha época violenta, inestable e confusa. Cocibiuse en marzo, no momento en que se producían as manifestacións contra a central nuclear de Lemóniz e estouraba unha bomba na obra. Vendeu o primeiro número da súa revista  en xuño, cando se estaba a aprobar a Lei Antiterrorista. Viviu con innumerables ataques e cos sanfermines suspendidos, co refrendo costitucional e coa revolución sandinista, co Consello General Vasco e co golpe Tejero. E, entre tanto desastre e tolemia, decidiu engadir poesía, humor e irreverencia ao balbordo, e proponer unha cultura diferente. Os seus fundadores, mozos estudantes daquela, alimentárono de sustos, bromas e provocacións, que desconcertaron os xeitos habituais no mundo cultural.

En marzo de 1978 os donostiarras Fernando Aramburu, Álbaro Bermejo e José Félix del Hoyo decidiron fundar algo chamado Renovación Surrealista, O primeiro encontro celebrouse no bar Goya, ali mesmo inventaron o nome de CLOC, que segundo Aramburu significa “o ruido que fan os garabanzos ao caer dende o outavo piso sobre as cabezas ocas dos viandantes”.

Pouco a pouco foron collendo notoriedade nos medios, axudados por accións como pintar El peine del viento, crear unha surrealista telenovela radiofónica, botar milleiros de necrolóxicas polo Bulebard berrando “¡Viva Coca-Cola! durante unha campaña electoral, anunciar na prensa o asesinato dos seus membros ou presentar como propios algún versos de Neruda ao certame do Ateneo e conseguir o segundo premio. Trinta anos despois, Bermejo, Aramburo e Francisco Javier Irazoki, que se incorporaron a CLOC desde Lesaka, botan a vista atrás a aqueles anos nos que viviron, segundo Bermejo “a divertidísima sensación de ter o mundo cultural de San Sebastián nas súas máns”.

Dos tres, só o propio Bermejo sigue en Donostia. Aramburo vive na ciudade alemana de Lipptadt e Irazoki reside en París Os tres son escritores respetados cun bo número de libros publicados.

Foron anos duros, coa democracia dando os seus primeiros pasos, entrecruzándose medos e esperanzas, mentra ETA non paraba de pegar. Aramburo cre que a vilencia terrorista estivo presente nas súas vidas, pero “de ningún xeito, confesou, coa claridade e o rexeitamento absoluto de particamente todos os que participaron na aventura do CLOC, cada un a súa maneira, chegaría co tempo a demostrar”..-Daquela había moita névoa. E o peor de todo, na miña opinión, foi esa chapuza que nos levaron aos mozos de esquerdas a ignorar que o totalitarismo e o terror non son un exercicio exclusivo da dereita. Polo demáis, a practica do sentido do humor tívonos desde CLOC totalmente vacinados contra os dogmas do nacionalismo vasco”. Irazoqui engade que non viviu a violencia “de forma explícita, pero xa odiaba o seu totalitarismo e os seus crimes. Nalgús dos poemas que escribiu naqueles anos reflítese a miña rebelión contra aquelas crueldades. Sempre rexeitei a ETA porque pretende materializar o soño de Menendz Pelayo: un país de clérigos armados. Aramburu engade unha pregunta que tamén é resposta: ¿Alguen pode imaxinar algo máis aburrido, enfadado, monótono, pouco poético e pequeno que un militante de ETA?. Pero de onde saen estes mozos, a meirande parte estudantes?. Tiñan profesores, sentíanse herdeiros das correntes culturais ou, mellor dito, contra culturais?. Fernando Aramburo se recoñece unha fonte, sobre todo próxima ao dadaísmo, (Movemento artístico e literario de vanguarda xurdido a principios do siglo XX, que nega os cánones estático e reividica formas irracionais da expresión) “que con todas as súas travesuras públicas e a súa antiarte exerceu sobre nós unha especie de atractivo exemplar. O cabelo longo, a ropa cutre, a música ruda tamén.

Entre as súas acción máis lembradas destacan varias pintadas coas que “decoraron” El peine del viento, que dixeron que “nun era máis que un grupo de ferros”. Pero a mayoría das súas iniciativas foron mrnos agresivas. Hoxe lamentan algún deles, pero moitos recoódano con humor que daquela era p principal ingrediente. Bermejo asegura que non coñece a ninguén “que teña vergoña de ter dezaoito anos, pero tampoco o considero especialmente “reinvidicable nada do que fixemos entón”. Pintar as esculturas de Chillida nonlle trae bos recordos a Iraziki, que acepte os erros: Non son un borrador de rastros, dóeme telo feito”.

Aramburo afirma que houbo “algún pasado e non poucas equivocacións das que xa daquela lamentaba. Por exemplo, fixémos unha novatada horrenda aos nosos  compañeiros da revista Kantil. Na redacción montamos enriba da mesa un belén con cordas e unha carretilla de albñel, no que prendemos lume a unha sobrecuberta. Non é necesario revisalo denovo. Non me serve de excusa para argumentar que, dada a nosa mocidade, aínda descoñeciamos o doloroso matrimonio que o lume e os libros formaron na historia da humanidade.

Son os recordos de máis de tres anos de CLOC, pero imaxinas reunirte e organizar un de CLOC agora?, quen ou cal sería o teu obxetivo favorito hoxe? “Imaxínoo perfectamente”, di Aramburo. E a verdade  é que hai días nos que me chega certo prurito interno que xa se sentía no pasado. Pero é moi difícil ser novo cando xa non se é, Sobre os posibles obxetivos actuáis, Aramburo sorr cando dí que “O lenhedakari Ibarreche non coñece a imensa fortuna que tivo de non ser coetáneo do grupo CLOC”. Irazoqui non precisa de moitas palabras para responder. “Non”, responde con total confianza cando pensa en novas aventuras clohianas. Bermejo si imaxina esa volta, “pero só para mirar atrás  sen rabia nin compracencia. Sinceramente, creo que non fixemos nada que mereza ser lembrado, e moito que prefiro esquecer, aínda que non podo evitar rir cada vez que o recordó.

O que esta claro é que CLOC quedaría no esquecemento se algún dos seus membros  non foran escritores de renome na actualidade. “Unha vez díxenlle a un compañeiro: escribe no futuro na medida das túas posibilidades, esfórtate, gaña premios, triunfa e asi axudarás a prestixiar todas as calaveradas que facemos agora”, recoñece Aramburo: Bermejo pensa que a súa creación literaria non ten moita importancia, “pero máis de trinta anos despois asómbrame ainda que alguén se lembre de CLOC.

Lectura do libro "Os secretos de Teresa
Data: 20/04/2023 00:00
Lugar: Seixalbo

A obra

Os segredos de Teresa ( comentarios)

 

-Os segredos de Teresa é un libro de lectura fácil e entretida.

A narración ten un tono campechano, socarrón con toques románticos, tenros, sensuais.

A historia recorda e descubre lugares de Ourense e tamén ambientes que pouco se parecen ós actuais e que lle dan á lectura un toque entrañable.

Ó relato fáltalle algo de máis precisión e sóbralle retórica porque a ratos o fai pouco crible.

Cun final inesperado, a coitadiña de María toma o protagonismo da historia.

Sinto simpatía polo escritor, que como tal, me parece un neno grande que debe madurar.

 

- Interesante, sobre todo polos lugares que vai nomeando e que nos son tan familiares( parte vella de Ourense, S. Pedro de Rocas...).

Lendo este libro, como tantos outros, daste conta do traballoso que é escribir unha boa novela. Non só por pensar nunha historia e contala, senón polo traballo de documentación que precisas, datos históricos, literarios, descripción de lugares que tes que coñecer..., E sobre todo,  neste caso, se queres manter ó longo de toda a novela un personaxe cultureta coma o subinspector Xelmírez.

A descripción de personaxes está moi ben lograda, sobre todo os tres verdadeiros protagonistas, que baixo o meu punto de vista, son o inspector Salas, o subinspector Xelmírez e o irmán do inspector, Marcel, ata o punto de poder visualizalos. A que debería ser a verdadeira protagonista, Teresa, queda diluída no relato polo protagonismo que cobran estes tres personaxes.

Unha frase moi interesante de Pablo Neruda, na boca de Xelmírez : “ Se nada nos salva da morte, que o amor nos salve da vida."

 

-"Os segredos de Teresa" pareceume un libro moi fácil de ler, cun galego moi accesible. É una novela policíaca que me tivo intrigada con quen podía ser o asasino, e cando finalmente se descubre deixome sorprendida.

Gustáronme especialmente as descripcións de distintas parte da cidade de Ourense e das súas contornas, con datos que me resultaron totalmente descoñecidos. Tamén me gustaron moito as citas culturais que vai dando un dos protagonistas.--

Inda que a novela está ambientada a comenzos do século XXI, a min as descripcións das persoas e a súas conductas fanme retroceder ós anos 60, 70, 80 do século anterior.

En definitiva, para ser a primeira obra deste escritor paréceme que logrou facer una novela na que nos fai esperar ata o final para descubrir os misterios e os culpables.

Gustoume e  estou esperando pola súa seguinte  novela.

O Autor



Oscar M. Guzman, é un escritor ourensan e esta é a súa primeira novela.

Visita de Óscar M. Guzmán
Data: 18/03/2023 00:00
Lugar: Seixalbo

   

Visita de Óscar M. Guzmán ó club de lectura “Ó redor dunha bica”, da A.C. Agromadas para presentar o seu libro “Os segredos de Teresa”.

   


  

  

Lectura do libro "Los renglones torcidos de Dios"
Data: 07/02/2023 00:00
Lugar: Seixalbo

A novela

  O LIBRO

 

Los renglones torcidos de Dios (1979), é a sua segunda novela co tema de fondo da loucura. A primeira foi Pepa Niebla (1970), pero en Pepa Niebla os tolos andan polas rúas, son “libres”.

En Los renglones torcidos de Dios a historia discorre nun hospital psiquiátrico e a súa protagonista, Alicia Gould de Almenara, é unha muller de clase alta, que ingresa a petición de seu home e por indicación dun médico, veciño e amigo , que sospeita que Alicia é unha enferma paranoica que intentou envelenar a seu home xa en tres ocasións.

Para preparar esta novela, Torcuato Luca de Tena documentouse moi ben e pasou no Sanatorio Psiquiátrico de Conxo 18 días, coma un paciente máis, simulando unha psicosis depresiva.

Na novela o autor acerta a reflectir a vida nun manicomio, a finais dos anos setenta, e a xuízo dos entendidos, fai un bo retrato dunha enferma paranoica. Mostra o inmenso poder que exercía nestas institucións o estamento médico, porque desde 1931 e ata 1981, en España a autoridade última sobre os pacientes psiquiátricos, estaba en mans do estamento médico, non había control xudicial dos dereitos da persoa enferma psiquiátrica. Nun tempo en que os enfermos psiquiátricos eran reclusos, presos, nun hospital, aínda que se empezaban a introducir pequenos cambios que “democratizaban” e “humanizaban” a asistencia desas persoas enfermas. Cambios que se iniciaron en América do Norte e en Inglaterra e outros países europeos gracias a estudos coma o de Erving Goffman (Internados. Ensayos sobre la situación social de los enfermos mentales, 1961).

Atopei varios artigos de historia da psiquiatría que analizan esta novela nos aspectos relativos á súa profesión: a lexislación psiquiátrica e a asistencia a estes pacientes, a imaxe que proxecta do enfermo psiquiátrico a novela. E ata un hai un traballo de fin de grado de psicoloxía sobre o caso clínico de Alice Gould. Todos foron escritos no século XXI (o mais antigo é de 2014). Pero, curiosamente, ningún analiza os métodos de tratamento e represivos que se utilizaban nesa época (coma insulínico, electrochoque, camisa de forza e illamento, privación de obsxectos personais, cacheo...).

A novela ten, tamén, varias adaptacións ao cine. Unha co mesmo título do libro, con guión de Luca de Tena e dirixida por Tulio Demicheli, estrenouse en México en 1983. A última é a de Oriol Paulo, estreada en España en 2022, con Bárbara Lennie como protagonista.

O personaxe de Alicia paréceme extraordinario, con eses tramos de louca non louca, pero con unhas declaración perfectas que deixaba coa boca aberta a médicos e especialistas e demais persoal, donde de pronto che parecía unha iluminada ou unha especialista na materia.

Conseguiu esta novela, tratando un tema que a min non me gusta, que a lera en moi pouco tempo, porque tiña interese en saber o que pasaba no seguinte capítulo, aínda que a realidade non se coñecería ata o último capítulo, sendo verdadeiramente sorprendente e inesperado.

Hai unha frase na novela que di “estas persoas son as faltas de ortografía de Dios”, se iso fora así, eu diríalle a dios que xunto comigo foramos a unha academia para aprender ortografía, para que nunca máis se diran estes casos tan crus para a mesma humanidade, aínda que este é un tema para tratar noutro momento, ¿Que culpa ten Dios destes desaguisados da natureza?.

Pareceume extraordinario….

Todo o proceso de ingreso, cuando lle conta ó subdirector, o Dcto. Ruipérez todo no protocolo de entrada.

A conversación que ten co Dctr. Arellano cuando este médico a examina.

Como expón a diferencia que hai entre o sistema voluntario de ingreso e o involuntario, que non é só nos trámites previos, senón nas consecuencias posteriores.

Como trata de explicarlle á enfermeira Castell o que sería máis santo “Curar enfermos ou estar cantando maitines de madrugada nun mosteiro de clausura.Tema que eu discutín, moitas veces coa niña irmá e con unha Abadesa sen chegar a un acordo nunca.

 

 Los renglones torcidos de Dios,( comentario)

Los renglones torcidos de Dios considero que é un libro divulgativo sobre a complexidade da mente humana. É un libro duro por a crudeza do tema que invita á reflexión sobre as relacións humnanas e os sentimentos que provocan cando se presentan situacións de trastornos mentais a maioría das veces incomprensibles.

Como novela destacaría o personaxe de Alicia Gould, tamén chamada laAlicia, la Almenara, la Rubia y la Detective ( segundo o autor).

Alicia é un personaxe complexo, entorno ó cal xira a trama da novela. Ten don de xentes, é intelixente, atractiva e sensible. Cae ben a compañeiros e sanitarios, nos que encontra comprensión e axuda para enfrontarse ó doutor Sanmuel Alvar, director do manicomio, que a trata con tal frialdade e crueldade que se diría lle senta mal o dominio intelectual e calidades humana da súa paciente.

O lector queda atrapado por a personalidade desconcertante de Alicia que fai que se manteña o suspense máis aló do final..


O autor


    

LOS RENGLONES TORCIDOS DE DIOS

O AUTOR

Torcuato Luca de Tena e Brunet (Madrid, 1923-Madrid, 1999), foi o III Marqués de Luca de Tena.

O seu avó Torcuato Luca de Tena e Álvarez Ossorio (1861-1929), foi ista, empresario  , xornalista e diplomático.  Fundador da revista Blanco y Negro en 1891 e do xornal ABC en 1903. O rei Alfonso XIII concedeulle o título de Marqués de Luca de Tena en 1929.

O seu pai, Juan Ignacio Luca de Tena (1897-1975), foi diplomático, xornalista e director de ABC. Tamén foi un comediógrafo de éxito. Herdou o título de Marqués. Colaborou na organización do golpe de estado que iniciou a Guerra Civil en España.

Os tres foron monárquicos convencidos, católicos practicantes e conservadores.

 

Torcuato Luca de Tena y Brunet licenciouse en Dereito na Universidade Central de Madrid, pero cursou os tres primeiros anos en Chile, donde o seu pai foi o primeiro embaixador de España nombrado por Franco.

Torcuato exerceu o xornalismo desde moi xove no ABC, desde os postos máis baixos. Foi corresponsal en Londres nos anos da Segunda Guerra Mundial; despois sería corresponsal en Washington, en Oriente Medio e en México.

Dirixiu o ABC en dúas etapas: 1952-1953. Destituido por desavinzas co ministro Arias Salgado que ordenou o seu cesamento, volveu a dirección por orden de Fraga e Iribarne en 1962 e seguiu ata 1975, ano en que deixou a dirección definitivamente, aínda que continuou como presidente do Consello de Dirección.

Coma o seu avó e seu pai, tamén participou en política. Foi procurador en Cortes desde 1964 e, máis tarde, en 1967, Conselleiro nacional do Movemento nomeaado por Franco. Monárquico e defensor de Juan de Borbón, votou en contra da elección de Juan Carlos I en 1969. Participo nas primeiras eleccións democráticas como candidato ao senado pola Alianza Popular que lideraba Fraga e Iribarne, pero non conseguiu escano. Saíu da política moi queimado. Deixou España e foise a México, donde viviu a maior parte do tempo ata o seu finamento. Coa saúde moi deteriorada, dedicou os seus últimos anos a escribir. Desa etapa son a maioría das súas novelas.

Morreu en Madrid o 1 de xuño de 1999.

 

Luca de Tena empezou a escribir de moi novo. En 1941, con 18 ano,  publicaría en Chile Albor, un libro de poemas. O seu derradeiro libro, curiosamente tamén un libro de poemas (Poemas inéditos), publicouse en 2000. No medio disto escribiu máis de corenta libros, a mairoría foron novelas, pero tamén escribiu ensaios, contos e teatro.

Os seus dous grandes éxitos de ventas foron La edad prohibida (1958) e Los renglones torcidos de Dios (1979).

Foi membro da Real Academia Española desde 1973. E tamén da Academia das Artes e Ciencias de Puerto Rico, da Academia Puertorriqueña da Historia, da Academia Dominicana da Lingu a e da Sociedade Dominicana de Geografía, entre outras.

Recibiu o Premio Nacional de Literatura en 1955, o Premio Sociedad Cervantina de Novela en 1958, o Premio Planeta en 1961, o Premio Fastenrath da Real Academia Española en 1969, Premio Nacional de Teatro en 1970, Premio Ateneo de Sevilla en 1970 e o Premio Espejo de España da Editorial Planeta en 1993.

Visita o Arquivo Histórico Provincial de Ourense
Data: 27/01/2023 10:00
Lugar: Ourense

Visita o Archivo Histórico Provincial de Ourense

 


 


   


































   














































































  


































































Lectura do libro "Sibila" de Rosa Aneiros
Data: 27/01/2023 00:00
Lugar: Vila de Seixalbo
 

  A novela



   Sibila, de Rosa Aneiros ( comentarios)

      Sibila vai á illa de forma clandestina, onde viviu de nena e de adolescente. Ten unha misión,      pero ata o final non se descobre cal é o seu cometido. A illa é un espazo natural, protexido e moi    restrictivo onde atopa as persoas coas que conviviu. Na novela fálase desas persoas, das súas      historias, das súas vidas e moito moito do mar, da illa e da chuvia, que se converten en         personaxes da novela, personificados pola autora. A linguaxe é unha linguaxe de mar, difícil para    xente de terra adentro, de mar e moi poético, casa lírico.

    Hai varias temáticas importantes pola súa actualidade: o mundo rural e as súas xentes, a     maternidade e a súa problemática actual, as ventaxas e inconvintes da declaración de lugares       especiais, co que isto acarrea para os seus habitantes...

     Pódese considerar unha novela sentimental, non no sentido de amores contrariados do século    XIX, senón pola expresión continuada de sentimentos polo mar, pola illa, e polos diferentes            personaxes que a habitan.

   * Sibila, un libro de moi fácil lectura. Resultoume entretido e dende o primeiro momento sentín       curiosidade por o que Sibila buscaba na illa.

A riqueza descriptiva de todos os elementos que configuraban a illa fixeron que me recrease na paisaxe, no clima, nos personaces ricos e variados, olvidándome un pouco de querer saber e que Sibila buscaba.

Aparecen temas cruciais. Arraigo e desarraigo, tratamento do territorio e manipulación dos propietarios, medioambiente.A illa atrapoume e a Sibila víaa unha persoa libre, que actuaba por impulsos, insatisfeita e íntegra por o que non me cabía na cabeza que se doblegase ó proposto pola clínica.Incluso pensei que Pedro podía cumprirlle os seus desexos.

Por iso quedei perplexa co final. Algunhas intervencións dos tertulianos aclaráronme dúbidas e abríronme os ollos. Gustoume.

 

A autora


  

    

Rosa Aneiros, biografía

Naceu en Meirás, Valdoviño, A Coruña, e 1976, licenciada en Ciencias da Comunicación pola Universidade de Santiago de Compostela, desenvolveu actividade docente na Escola de Umanidades en Lugo e colaborou con diferentes medios de comunicación: Diario de Pontevedra, Galicia Hoxe....

É a guionista da curtametraxe O señor do telexornal, realizado por Álex Sampaio, aínda que a súa actividade literaria está centrada no relato e , sobre todo, na novela. Con Resistencia recibiu o premio Arcebispo Xoán de San Clemente á mellor novela en lingua galega do ano 2.022. En 2.009 gañou o premio Xerais á mellor novela con Sol de inverno, así como o premio Fundación Caixa Galicia ao mellor título de literatura xuvenil, con Ás de bolboreta. Obtivo tamén o Premio Irmandade do Libro da Federación de Librarías de Galicia á mellor obra infantil e xuvenil do 2.013 pola triloxía Ámote Leo A. En 2.019 gañou o Premio Merlín de Literatura infantil con Xelís, o guieiro das botellas de mar, no que trata a problemática actual da crise ecolóxica da contaminación do plástico.

Traballa no Consello da Cultura Galega.


Lectura do libro "El guardián invisible"
Data: 22/12/2022 00:00
Lugar: Vila de Seixalbo

 

El guardián invisible ( comentario)

Unha boa novela e unha gran escritora.

Gustoume que a acción non se desenvolva soamente arredor dunha investigación, senón que transcorrese arredor doutros personaxes, sobre todo da familia da protagonista( Inspectora Amaia Salazar) e dela mesma, que ten unha historia moi tétrica coa súa nai.

Interesante tamén a parte máxica das costumes vascas, do escenario tenebroso do bosque e a forma de incluír os recordos na trama.

De todas formas , aínda que me parece unha gran novelista de xénero negro ou policiaca ( xénero que non é dos meus preferidos), teño que recoñecer que me deixou un pouco fría sobre todo o desenlace. Nin o esperaba nin me sorprendeu. Non se lle ven ós personaxes trazas psicolóxicas tan graves como para cometer un asasinato.

El guardián invisible ( comentario)

El guardián invisible de Dolores Redondo resultoume un libro duro, máis que pola temática, que tamén, pola forma de tratar os temas. Asasinatos de adolescentes, comportamento matriarcal tirano, transtornos psiquiátricos, relacións humanas tumultuosas... narradas con gran riqueza descritiva, chea de realismo, fixo que a súa lectura me producira desazón en moitos momentos. Aínda que por momentos, tamén me resultou tedioso, nos que parecía que a acción se detiña, mantivo o suspense, cun final para min inesperado. Nunca pensei que Víctor fose o asasino e que “ La regla no se presentó, ni al siguiente, ni al siguiente...” Imaxino que por fin Amaia a inspectora, está embarazada, tanto que tanto desexaba o seu home James.. Gustoume máis “ Todo esto te daré”.





Dolores Redondo ( biografía)

Escritora española, nacida en Pajares, un pobo da costa de Guipúzcoa en 1969. Criada nunha famillia humilde, a maior de 4 irmásns, de un mariñeiro e unha ama de casa, ambos galegos.

Estudou Dereito en Deusto, aínda que non finalizou a carreira. Máis tarde adicouse á gastronomía co seu primeiro marido e o seu fillo maior en San Sebastián. Co seu segundo marido residiu en Cintruénigo, pequena localidade navarra e coa súa filla Amaia.

Iniciouse ós 14 anos na escrita con relatos curtos e contos infantís, ata que no ano 2.009 puablicou a novela “ Los privilegios del ángel”, sen gran repercusión.

No 2.013 comezou a Triloxía do Baztán, con El guardián invisible,Legado en los huesos e Ofrenda a la tormenta, sendo un éxito de ventas ( un millón de exemplares), e traducido a 30 idiomas. O primeiro libro El guardián invisible foi levada ó cine por Fernando González Molina.

Foi gañadora do premio planeta en 2.016 co libro Todo esto te daré.




Unha visita o noso club
Data: 04/11/2022 00:00
Lugar: Vila de Seixalbo

Unha visita o noso club

Por Chus Pazo

   













Unha visita ó noso club

         Sempre que temos unha visita nas nosas reunións aledámonos moito.

Este sábado 29 de outubro visitáronnos dúas mulleres encantadoras. Unha é a profe María Sánchez Cid, que quere montar un club de lectura cos seus alumnos e alumnas. Visitounos porque quere saber como funcionan as nosas reunións. Marchou encantada, alabando a nosa tertulia sobre o libro de Javier Marías “El corazón tan blanco”, tertulia que estivo moi animada polo controvertido que nos resultou o autor.

A outra visitante  foi  Alba Guzmán Falcón, estudante de inxeñería en Vigo e escritora. Destacaría o de escritora porque ós seus 18 anos,   xa ten escritos varios relatos curtos, moitos deles premiados e unha novela curta, “Xoaniña de Deus” co Primeiro premio “Xuventude crea 2.021” de novela curta, programa da Xunta de Galicia. Futura e actual xa promesa da nosa literatura.

         Moitas grazas pola vosa visita, María, e ata a próxima , na que virás, Alba, a presentarnos a túa próxima novela.


Lectura do libro "Corazón tan blanco"
Data: 05/10/2022 00:00
Lugar: Vila de Seixalbo

A obra.

        
Corazón tan blanco

Javier Marías

(Autora do comentario: Mª Elena González Iglesias)

Os números de Javier Marías son incontestables, tamén nesta novela, polos premios recibidos, as edicións publicadas, os idiomas aos que está traducida. O seu extraordinario manexo da linguaxe, as súas descricións de situacións e de escenas, tan minuciosas como xeniais, son tamén indiscutibles. Lembro aquela no balcón do hotel da Habana, na que unha muller o confunde con outro home. Unha descrición que abraia. Noutros momentos, alonga e alonga tanto as explicacións, os seus razoamentos (os do protagonista) que abafa. Juan Ranz é un home sumido en incertidumes, cheo de medos e que prefire non saber.  E nese mundo se mete o lector.

No blog de Javier Marías ten publicada unha reseña Irene Vallejo. É unha crítica doutro libro do autor: Tu rostro mañana. A descrición que fai do xeito de escribir de Marías é, para min, inmellorable. Por iso quero servirme dela para rematar o meu comentario.

A autora de El infinito en un junco lembra os inicios de Marías na tradución e a ledicia confesada que el sentía ao “reescribir” na súa lingua textos que consideraba mellores que ningún dos que el poidera crear. Irene Vallejo engade «Es sabido que en sus memorables títulos palpita Shakespeare. Pobló sus ficciones de filólogos, intérpretes, traductores, escritores, profesores de lenguas, en suma, personajes que contemplan el mundo a través de ondulantes celosías verbales. A la memoria de sus protagonistas acuden con frecuencia pasajes literarios o reflexiones lingüísticas donde destella una revelación. Es más, en el universo de Javier Marías, la voz narradora se esfuerza por traducir a la lógica del relato una realidad esquiva, vaporosa y huidiza. Capítulo tras capítulo, nos mece una voz sabia, pero al mismo tiempo dubitativa, obsesionada por lo que pudo haber sido y no fue. Ahí presentimos que la vida cotidiana esconde una espesura de secretos, de agazapada violencia. El misterio de la trama son siempre los demás, esos seres con los que convivimos, a quienes creemos conocer o juramos amar, pero cuya verdad es

O autor.-

     

Javier Marías Franco ( biografía)

Naceu o 20 de setembro do ano 1951 en Madrid.

O seu pai, filósofo, foi encarcelado por ser republicano e prohibiúselle dar clase na Universidade franquista, polo que a familia trasladouse a Estados Unidos para impartir clases na Universidade, por iso pasou o seu primeiro ano de vida en Massahusetts. De volta a Madrid estudiou no Colexaio Estudio, herdeiro da Institución Libre de Enseñanza.Estudou filosofía e Letras na Complutense, despois realizaría a especialidade de Filoloxía inglesa.

En París comezou a escribir a súa primeira novela: Los dominios del lobo.

Seguiu publicando contos e novelas e a colaborar en xornais e revistas como El Diario de Barcelona.En 1980 foise para Oxford para impartir clases de literatura espñola e teoría da tradución. Volveu a Madrid e impartiu clases na Complutense.

En 1989 publicou o seu primeirso gran éxito: Todas las almas, pero foi coa novela Corazón tan blanco coa que obtivo un éxito unánime entre a crítica española.

A partir de decembro de 1994 comezou a súa colaboración fixa no Semanal do periódico El País e ese mesmo ano recibiu o premio Rómulo Gallegos por Mañana en la batalla piensa en mi.

Fallece en Madrid o 11 de setembro do ano 2.020

Dentro da súa bibbliografía novelesca publicou os seguintes títulos:

Los dominios del lobo

Travesía del horizonte

El monarca del tiempo

El siglo

El hombre sentimental ( premio Herralde)

Todas las almas ( premio Ciudade de Barcelona)

Corazón tan blanco ( premio da crítica)

Mañana en la batalla piensa en mí( premio Rómulo Gallegos)

Lectura do libro "O souto dos catro ventos"
Data: 03/10/2022 00:00
Lugar: Vila de Seixalbo

A obra.

       
  O souto dos catro ventos ( comentario)

         Pódese dicir que vas lendo dúas novelas nunha, a de Marina ( e digo a de Marina porque é o personaxe para min máis destacable) no século XIX e a investigación de  Becker e o sarxento Xocas.

Obsérvase o magnífico asesoramente que levou a cabo a escritora, e que lle permite ambientar lugares, describir  ambientes  e caracterizar personaxes con maestría.

Agadroume lelo en galego, e que fora ela a encargada da súa tradución , ( o que é unha mágoa é que non fose xa esta lingua a lingua orixe).

Con boa man, impregna as páxinas do misterio e da maxia que envolve os nosos bosques, os nosos mosteiros, os nosos lugares. Haberá que volver a San Rosendo e pasear polos lugares que describe.

Mestura a novela histórica coa novela negra, o que fai que sexa unha lectura interesantse, e fácil, mergullándonos en dous ambientes, o rural do século XIX e o actual, integrando o pasado no presente.

Chegado o momento, interesoume máis a historia de Marina porque a acción transcorre máis lixeira e porque nos fai reflexionar sobre o papel da muller nesa época: casar, fillos , o fogar e como ela se revela contra o seu destino e trata de aprender outras cousas que non lle estaban destinadas, muller logo loitadora, adiantada á súa época. A investigación sobre os aneis vai máis lenta.

Na novela faise moita relación ós obxectos, porque segundo di a escritora, son os que gardan a memoria. Se falasen, poderían contarnos moitas cousas.

Augúrolle a María Oruña un bo futuro como escritora e un desexo: que siga, polo menos, traducindo ó galego as súas obras.


A autora.-

    

María Oruña

Biografía

María Oruña, (Vigo 1976) é una escritora galega, avogada de profesión, que exerceu durante 10 anos como avogada laboralista e mercantil, e que na actualidade se dedica exclusivamente á literatura.

En 2013 publicou unha novela de contido xurídico, “La mano del arquero”, sobre o acoso laboral e o abuso de autoridade, baseada en diferentes feitos reais e que buscaba axudar a aquelas persoas que se atoparan nunha situación similar.

Inmediatamente despois e aproveitando un cambio de traballo, María Oruña escribiu a súa primeira novela de misterio, “Puerto Escondido”, ambientada en Cantabria e publicada en setembro de 2015 pola Editorial Destino (Planeta), colleitando vendas e éxito de crítica inmediatas e sendo traducida a varios idiomas.

En febreiro de 2017 publica “Un lugar a donde ir” (Ediciones Destino), que recibiu excelentes críticas, tanto de blogs literarios en Redes Sociais  como de prensa especializada. Este novo traballo rescatou algúns dos personaxes da súa anterior novela, atopándonos ante unha saga na que as investigacións corren a cargo de Valentín Redondo, tenente da Garda Civil, e á súa Sección de Investigación.

O 10 de abril de 2018 publícase a terceira entrega da serie de misterio ambientada en Cantabria, “Donde fuimos invencibles” (Editorial Destino), acumulando xa varias reedicións desta obra, onde se explora o estilo máis clásico das novelas de misterio.

Esta serie (que conta xa con máis de 500.000 lectores) posúe un selo de identidade indiscutible e un estilo propio, polo que foi denominada “A serie dos libros de puerto escondido”.

O 25 de agosto de 2020, a autora publicou “O bosque dos catro ventos”, unha obra editada por ediciones Destino e independente da súa famosa serie de misterio. Actualmente, esta novela histórica e intrigante chega a súa undécima edición no comercio e tamén está a ser publicada en rústica por Booket. O descubrimento (trala súa publicación) de parte das antigas reliquias que se citan na novela, suscitou o interese internacional por esta obra literaria e pola enorme investigación previa que supuxo.

En xuño de 2021, María Oruña, publicou unha nova entrega (a cuarta) da serie de Os libros do porto escondido, “Lo que la marea esconde”, que desde o momento da súa publicación xerou extraordinarias críticas de prensa e lectores, na súa clara homenaxe ao clásico do misterio de , e autores como Ágata Christie ou Gastón Leroux. En novembro de 2021 esta novela recibiu o premio Un ano de libros, concedido polos libreiros de El Corte Inglés, á mellor novela de ficción de 2021; Tras ser traducida ao galego, os seus dereitos foron adquiridos por Ponte Alle Grazie en Italia.

O 18 de maio de 2022 publicouse unha nova entrega (5ª) desta serie de misterio “O camiño do lume”, que por primeira vez levou ao autor a un vello misterio en terras escocesas.

Lectura do libro "Misericordia"
Data: 20/09/2022 00:00
Lugar: Seixalbo

Lectura do libro "Misericordia"

  Misericordia , comentario

         A temática da novela, é a pobreza, refrexa á perfección a situación de miseria, máis ben a indixencia na que vivía unha gran parte da poboación española a finais do século XIX. Mendigos, nobres arruinados, pillos, conviven nesta novela na que se mostran as súas miserias, así como as mellores e peores condutas da alma humana, desprendéndose certa crítica cara os conviccións sociais.

          O personaxe prencipal é Nina, mendiga por necesidade, fora criada anteriormente, alma bondadosa, xenerosa, decidida, que non se amilana ante as adversidades de todos os días, acostumada a trapichear con uns e con outros, que axudou a todos os que puido, sobre todo ás súa señora e fillos dos que levou mal pago.

         Sobre esta novela, e sobre este personaxe en particular, lin un comentrio que me pareceu moi interesante noun xornal, na sección cultural: “ Galdós nunca llegó a creer en  Dios, pero si dejó que la impronta de Cristo fraguara sus personages. Su obra no es un tesminoio de fe, pero nos ha dejado quizás algo más importante, más cristiano: unas lecciones de misericordia”. Esas leccións de misericordia estarían representadas polo personaxe de Nina, que ademais do sacrificio é capaz de perdoar e de non esperar recompensa. Vémolo ó longo de toda a novela, pero hai un momento, cando Juliana, movida pola súa mala conciencia, se atopa mal e vai buscar remedio onda a mendiga. Nina  despois de escoitala dille : e agora vai e non peques máis; ou cando despreciada de todos, máis pobre que as ratas, con Almudena moi enfermo, ve  a súa señora triste, desmellorada e compadécese,pobre señora! A novela ten pois unha beleza moral máis actual do que parece.

         A prosa é moi  descriptiva e a linguaxe adáptase ó contexto socio-cultual no que se desenvolve, incluso cando se inventa a linguaxe do moro Almudena.

         É importante resaltar como Nina vai resolvendo os problemas do momnto sen preocuparse do mañá. Como ela di “ eu fago o que podo, o resto que o faga Deus”

         Unha metáfora moi gráfica referida a Juliana. “ Viendo esta que se le metía entre los dedos aquella miga de pan, hacía bolitas con ella”. A señora Paca e os fillos sentían medo, á vez que respecto e admiración por ela porque a sabían forte e poderosa no carácter.

O autor


Benito  Pérez Galdós ( Algo sobre o autor)

         Nado na Palma de Gran  Canaria o 10 de maio de 1843 e finado en Madrid o 4 de xaneiro de 1920.

         Novelista, dramaturgo e articulista, foi un dos escritores máis representativos e prolíficos do século XIX.

         Estudia en Madrid a carreira de Dereito, home observador, e parco en palabras, pola súa proverbial timidez, posuía unha gran memoria visual, gran retentiva e facilidade para o debuxo.

         En 1980 publicou a súa primeira novela “ La fontana de oro” e en 1876 “ Dona    Perfecta, e ingresou na Real Academia Española.

         Permaneceu solteiro, coñecéndose ben a súa relación con Emilia Pardo Bazán.

         Entrea outras moitas obras escribiu: Fortunata e Jacinta, Misericordia, Miau, Nazarín, Marianela, Tormento, Las desheredadas...

         A súa obra máis represtativa é “ Epidodios Nacionales”,   conxunto de obras nas que se narran os principais feitos acontecidos en España no século XIX, en forma de novela histórica.

 

Lectura do libro "La madre de Frankenstein"
Data: 05/05/2022 00:00
Lugar: Seixalbo

Lectura do libro "La madre de Frankenstein"

A novela  

  Comentarios

  La madre de Frankenstein (Comentario)

Cando lin o título pensei: Frankenstein, feito de anacos dunha mente rota, quebrada, disto non pode saír nada bo!

Ó pouco de comezar o libro xa me atopo lendo a parte na que o protagonista escoita a conversa do seu pai co avogado de Aurora e os feitos que segundo ela a levaron a matar á súa filla. A partir de aí comezouse a agudizar o meu interese e máis cando pai e fillo falan abertamente, o cal me sorprendeu.

Aquí é onde se cruza a hisoria de Germán coa miña esperanza con dúas persoas achegadas con esquizofrenia, que tanto me ensinaron sobre que o amor e o afecto ás veces xurde dos estados máis escuros da mente.

Recordando isto proseguín avidamente a lectura. Aquí fago un salto no tempo para situarme. Cando Germán coincide con Aurora e a escoita tocar o piano.E a análise que fai e recorda todo o que sucedeu cando foi á casa do seu pai co avogado.

Aí voltei a mirada ó pasado e acordeime desta persoa pechada no manicomio de Toén, cunha mirada perdida a que eu aparbaba e a pesar de sentir o seu latexo semellaba una estatua de mármore. As estatuas non devolven calor ou afecto algún. Iso sóubeno cando entendín o que lle ocorría a esa persoa.Que era esquizofrénica e que eu a vía con tanto amor e respecto.

Logo duns intres de perderme imaxainando o que tocaba Aurora e botando á lectura, decidín ler sen facer balance politico-social ou doutra índole.

E dar gracias porque a autora falaba abertamente dun tema que parece tabú coas enfermidades mentais.

Tamén me centrei na relación entre Aurora e María e na posible solución ós problamas mentais con medicación.

Esta libro a min recórdame varias cousas: unha mente louca non é un corazón vacío, inda quedan resquicios de humanidade e esperanza para a felicidade. Un espello roto pégase, pero sempre estará roto como a mente de Aurora e a relación que mantiña co mundo, agás con María. Poder recordar que na loucura, na dor, na impotencia, no medo máis absoluto, sempre hai calidade, pena, o amor incondicional dá igual a condiciòn mental do outro. Os lazos que nos unen que sexan máis fortes que os que nos separan.

Isto é o que saquei da lectura deste libro. Que se fala dun tema tabú sen reparos e que non é motivo de vergoña. Ninguén escolle ter a súa mente rota.

Por todo isto e por máis cousas que fun aproveitando do libro, hoxe síntome máis libre e liberado.Porque cada día a medicina avanza máis neste ámbito e porque ninguén ten que avergoñarse ou esconderse por estar enfermo mentalmente.

As miñas mans non curan, pero os abrazos enchen as mans e quizais alivien esa carga. Por todo isto, gracias Almudena Grande, por dar voz ós que só a escoitan na súa cabeza.

Sergio Fernández

 

La madre d e Frankenstein ( Comentario)

La madre de Frankenstein serviume para rememorar esta época da historia, libro no que Almudena Grandes reflexa á perfección a soiedade da posguerra. Nel recoñezo, a través dos diferentes personaxes e das súas vidas, os poderes, as actitudes, os valores...que reinaban.

A súa forma de escribir discontiua no tempo fai que o relato resulte vivo e dinámico. Por outra parte, o uso da primeira persoa permite que o coñecemeneto dos personaxes sexa máis real e crible. Disfrutei moito con este libro



A autora

  Apuntes biográficos

   Almudena Grandes, biografía

Almudena Grandes ( 7 de maio, Madrid-27 de novembro do 2.019. Escritora e columnista española, estudia Xeografía e Historia na Universidade Complutense de Madrid. Traballou no sector editorial e habitualmente en prensa: El País e na cadena Ser.

A súa primeira novela, Las edades de Lulú( 1989), obtén un gran éxito de crítica e público e é traducida a 20 idiomas. Obtén con ela o premio Vertical de novela erótica, e é levada ó cine por Bigas Luna en 1990. A súa seguinte novela, Malena tiene nombre de tango (1994) tamén é adaptada ó cine por Gerardo Herrero en 1996.

Outras publicacións foron: Los aires difíciles, Corazón helado, que en 2.008 gaña o premio José Manuel de Lara e o do Gremio de libreiros de Madrid.

En 1997 é a primeira muller que recibe o premio Rossono d´Oro, en Italia.

Reivindícase como herdeira da gran narrativa do século XlX, especialmente do realismo francés e da narrativa de Benito Pèrez Galdós. En lembranza dos Episodios Nacionais de Pérez Galdón, escribiu unha serie de novelas que chamou “ Episodios dunha guerra interminable” nas que se refire permanentemente á guerra civil española. Inés y la alegría, El lector de Julio Verne, Las tres bodas de Manolita, Los pacientes del doctor García, La madre de Frankenstein, e a última que quedou inconclusa que sería Mariano en el Bidasoa.

Sempre atenta ó acontecer do día a día, ós problemas que acucian á sociedade, ás víctimas, sempre abandeirada dos perdedores, do movemento feminista, da amizade; sempre fiel ós seus ideais, viu recompensada a súa obra con moitos premios ( 18), entre eles o Premio Nacional de Narrativa no 2.018.

Faleceu en Madrid o 27 de novembro do 2.021.

Entre as homenaxes póstumas é de destacar a Medalla de Ouro ó Mérito nas Bellas Artes e toda aquela xente que acompañou á familia na súa despedida, levando libros de Almudena nas mans.


Lectura do libro "Los pazos de Ulloa"
Data: 12/03/2022 00:00
Lugar: Seixalbo
Visita a Casa-Museo de Otero Pedrayo en Trasalva

Los Pazos de Ulloa

                                                                                      
     LOS PAZOS DE ULLOA/ EMILIA PARDO BAZÁN.

Encuadramiento

Esta novela es una novela de carácter realista con pinceladas naturalistas, por lo que los temas principales son siempre un reflejo de la sociedad de la época.

La sociedad estaba dividida en diferentes estamentos sociales, hecho que provocaba una segregación de las clases más bajas, que en muchas ocasiones tenían como oficio la servidumbre a las personas de clase alta o con titulo nobiliario (como ocurre en esta novela). Por eso, un tema que esta novela trata es las diferencias entre estas clases y el “escándalo” social que podía provocar un suceso como el que ocurre en los Pazos (el marqués deja embarazada a la criada), algo que intentan ocultar por todos los medios, ya que ella pertenece a un estamento inferior.

Asimismo, esta novela también trata el tema de la influencia del medio en los personajes y el choque de los diversos personajes de la ciudad con otros representativos de la aldea gallega, todos ellos muy influidos por el entorno.

Aunque la trama argumental es bastante interesante a causa de que no dejan de suceder hechos durante toda la novela, la autora se extiende demasiado al explicar paisajes, escenas y personajes por lo que produce una sensación de pesadez que ofusca ligeramente la genialidad de esta novela. En conclusión, Los Pazos de Ulloa es una novela que nos muestra las características más importantes del realismo y es un claro reflejo de la sociedad rural y urbana del siglo XIX.

Sinopsis

Cuando el joven sacerdote don Julián se presenta en la hacienda de los Pazos de Ulloa, en la Galicia rural, para ejercer de administrador, contra lo que cabría esperar del nombre del lugar y de las resonancias del marquesado de Ulloa, el mundo con el que se halla está lejos de cualquier grandeza y, en cuanto a los mecanismos y pasiones que en él rigen, próximo a un primitivismo medieval. Las figuras del sobrevenido marqués don Pedro, del malicioso mayordomo Primitivo y de su hija Sabel, consciente de las armas de su sexo, son el punto de partida de un relato en el cual palpitan el atraso y la decadencia, las ambiciones y el aislamiento, el instinto frente a la sociedad, la inanidad de la nobleza frente a la férrea determinación del aldeano y, finalmente, el enfrentamiento entre la atracción y el amor que impone la "madre naturaleza" y la inexorable regla que dicta la convención social.

Punto de vista. Narrador

El punto de vista general es el de un narrador omnisciente que ve a sus personajes por dentro y por fuera, que nos dice lo que sienten, cuál ha sido su pasado y que comenta irónicamente sus circunstancias. Aunque la omnisciencia narrativa predomina en esta obra, dentro de esta novela también podemos ver como el narrador cambia en algunas ocasiones ya que en diversos capítulos el narrador es alguno de los personajes que protagoniza la escena o el suceso que ocurre, como por ejemplo Perucho, el capellán o Nucha.

Personajes

Julián Álvarez: Sacerdote joven, que es mandado por el señor de la Lage, para ayudar a su sobrino, el marqués de Ulloa, a resolver los problemas que surjan en los Pazos de Ulloa. En cuanto a los rasgos físicos, Julián es joven, sin barba, con cara de niño, muy inocente y fuertes creencias religiosas. Su atuendo es el típico de los curas, de paño negro y liso, viste con guantes, sombrero y levita negros

El marqués de Ulloa: Su nombre real es Don Pedro Moscoso de Cabreira y Pardo de la Lage. Es sobrino del señor de la Lage, se quedo huérfano de padre (Alberto Moscoso), siendo niño. Tiene entre 28 y 30 años, es alto, de complexión robusta, de cuello y cara quemado por el sol, pero de pecho blanco por no estar en contacto con el sol, de pelo rizado.

Primitivo: Es el criado del marqués, pero actúa como su secretario. De edad madura y condición, sin complementos de vestuario, pelo cortado al rape, rostro afeitado, ojos negros y marcadas facciones.

Sabel: Criada del marqués de Ulloa, madre de Perucho e hija de Primitivo. En cuanto al físico, tienen el pelo rizado y castaño en dos trenzas, ojos azules.

Perucho: niño de tres o 4 años, es hijo del marqués de Ulloa y Sabel, una de las criadas, en una noche de debilidad. Su atuendo es pobre: chaquetón acastañado y calzones de blanca estopa.

Manuela: Hija legítima de Don Pedro y Nucha. Muy guapa, pero despreciada y olvidada por su padre por no ser varón. Sin cultura y con unos hábitos propios de la clase popular.

Fray Venancio: es el actual párroco de Ulloa y el administrador del dinero en la casa de Ulloa cuando el padre del marqués vivía. El estaba junto al marqués y Primitivo cuando conocieron a Julián al ir hacia los Pazos. Tiene el pelo gris y cerdoso.

Manuel Pardo: Tío del marqués de Ulloa y padre de Nucha. De complexión enorme, exuberancia y plétora, bastante robusto, su vida es bastante sedentaria por vivir en la ciudad.

Rita Pardo: Es la mayor de las cuatro hijas de Manuel Prado. Bella de rostro, buena proporción de torso y miembros, amplitud y redondez de las caderas tiene entre 27 y 28 años. De las cuatro, es la que mas gusta al marqués, pero no se acaba casando con ella.

Manuela Pardo: es la segunda de las cuatro hermanas. Es de lozanas carnes y bastante gracia, no muy desarrollada como mujer. De carácter masculino mezclado con poca feminidad. Tiene 23 años.

Marcelina Pardo: Sus hermanas la llaman Marcelinucha o Nucha. Es la tercera de las hermanas. Es parecida a Carmen, la más pequeña pero menos bella, ojos grandes y negros, no muy alta, de boca pequeña, es decir, pocos encantos físicos. Tienen un carácter bastante religioso. Tiene 21 años. A pesar de su carácter y físico, es la que se casa con el marqués de Ulloa.

Carmen Pardo: Es la menor de las hermanas. Melancólica, preocupada, aunque muy bella. Blanca con cabellos negros, alta y esbelta. Tiene 20 años.

Gabriel Prado: Es el menor de los hijos de Manuel Prado, tiene 17 años. Vive en Segovia, ya que es alumno de la Academia de artillería.

También aparecen otros personajes, menos importantes, éntrelos que merecen ser citados: El Gallo, gaitero de Naya y futuro esposo de Sabel; Trampeta y Barbacana, los dos caciques de la zona, que adquieren relieve durante el proceso de elección de diputadodd.

Tiempo

El tiempo externo de esta novela lo podemos situar a finales del siglo XIX y principios del XX, época en la que se escribe esta novela, ya que plasma la sociedad que existía en aquellos años.

El tiempo interno narrativo de esta novela es muy desigual: algunos capítulos corresponden a unas horas, otros, sin embargo, corresponden a días y semanas o a todo un invierno. Dentro de la novela también podemos encontrar incisos que nos ponen en conocimiento de  la historia de la familia del marqués. Y, por último, en el final de la novela, también hallamos un avance de 10 años en los sucesos, ya que don Julián se marcha de los Pazos y vuelve a los 10 años, recibiendo la noticia de la muerte de Nucha y viendo como los hijos de don Pedro con Sabel y Nucha han crecido y se han hecho mayores.

Este último capítulo de Los Pazos de Ulloa sirve de enlace a la autora para, al año siguiente (1987) escribir “La Madre Naturaleza”.

Estructura

La novela de Los Pazos de Ulloa puede dividirse en cinco partes de distinta longitud:

1ª parte: capítulos I-VII.

El centro de atención del narrador es don Julián, que es el personaje enfocado directamente. La novela se desarrolla siguiendo sus peripecias, pensamientos, encuentros…

En esta parte también se nos presentan a los personajes principales de la obra: el marqués (don Pedro), Sabel, Primitivo…

Esta parte termina con una escena de clímax: el intento de asesinato de Julián por parte de Primitivo.

Segunda parte: capítulos VIII- XIII.

El centro de atención se traslada a don Pedro, que toma la decisión de marchar a Santiago, lugar donde aparecen cuatro nuevos personajes femeninos de los que se destacan dos: Rita y Nucha. El único capítulo que se centra en Julián es el XII (viaje de regreso a los Pazos). Esta parte acaba con una escena de clímax: el anuncio del embarazo de Nucha.

Tercera parte: capítulos XIV-XVIII

El centro de atención es Nucha. El capítulo XV está narrado desde el punto de vista de Nucha, que es desde el que se narran las visitas a los vecinos: es una visión divertida y, melancólica en el caso de los Limioso. Esta visión contribuye a crear la imagen del personaje: sensible y con buen humor. La prolongada espera del parto crea un clima de tensión que culmina cuando Julián oye “una niña”. El capítulo XVI acaba anticlimáticamente con don Pedro rabioso y decepcionado y Julián y Nucha abatidos. En estos capítulos ha aparecido un nuevo personaje: Máximo Juncal. El capítulo XVIII narra la convalecencia de Nucha y los episodios de la crianza de la niña; acaba con nuevo suspense cuando Julián descubre que don Pedro y Sabel han reanudado sus relaciones.

Cuarta parte: capítulos XIX-XXVIII

El foco de esta parte es la pareja Julián-Nucha y el tono sombrío se va acentuando a lo largo de los capítulos. Abundan las premoniciones que crean un clima propicio a la tragedia: la bruja y las cartas, la araña, el sueño de don Julián… Los capítulos XXI y XXII narran los preparativos de una cacería.. La tensión dramática sigue creciendo, pero de tanto en tanto, el ritmo se calma un poco cuando el narrador mezcla tension con elementos de más calma .La tensión vuelve en el XXIII cuando Nucha descubre que Perucho es hijo de Pedro. En el capítulo XXIV vuelve la calma con el relato de la campaña electoral, que termina con un nuevo clímax: Julián ve las huellas de violencia en las muñecas de Nucha y cuando las tiene cogidas, son sorprendidos por don Pedro, Primitivo y otros visitantes de la capilla.

El capítulo XXV mezcla la lucha de los caciques y las murmuraciones acerca de Julián y Nucha. El tema político y el psicológico se unen. El capítulo XXVI contiene las sospechas de don Julián ante la hostilidad de todos los que le rodean y concluye con la paliza que le dan a los seguidores de Trampeta. Acaba con presagios siniestros.

En el capítulo XXVIII tiene lugar un cambio en el punto de vista del narrador que ofrece una perspectiva nueva e insólita para los hechos que se relatan: El asesinato de Primitivo y el enfrentamiento en la capilla de don Julián y don Pedro está visto desde los ojos de Perucho. La perspectiva del niño refuerza el carácter inevitable de los hechos que desencadenan el drama: Perucho actúa para conseguir los dos cuartos que le habían prometido e inocentemente provoca la tragedia. Julián y Nucha también son inocentes, pero el mal los envuelve a todos.

Quinta parte: capítulos XXIX-XXX

El foco de atención de esta parte vuelve a ser Julián. El punto de vista es el de un narrador omnisciente y el tiempo narrativo es muy rápido. El capítulo XXIX muestra las escenas de la capilla, la salida de Julián de los Pazos y los diez años siguientes de su vida. El capítulo XXX se inicia con un resumen de esos diez años en los Pazos y en la villa de Cebre.

La novela se cierra con dos escenas: la visita del cura al cementerio de Ulloa ya que Nucha ha muerto y la posterior aparición de Perucho y Manolita, la hija de Nucha y Pedro.

Lenguaje

En esta novela podemos encontrar un lenguaje corriente, ya que la autora no pretende utilizar un lenguaje excesivamente culto porque la novela realista precisamente trata de plasmar la realidad tal y como es, por lo tanto utiliza el lenguaje que cada personaje hablaría en la vida real, dependiendo de la clase social de cada uno de ellos y del momento de su vida en el que se encuentren.

Una característica lingüística muy importante en esta novela es la abundancia de galicismos, es decir, palabras provenientes del gallego, ya que Emilia Pardo Bazán nació en La Coruña (Galicia) y por lo tanto hace referencia en sus novelas a su lengua natal, el gallego.

Otras consideraciones

La sociedad

La sociedad que nos muestra esta novela es la sociedad de finales del siglo XIX, una sociedad marcada por las grandes diferencias entre los diversos estamentos sociales. Unas diferencias que marcaban la vida de las personas y que se ven reflejadas con gran claridad en esta novela, ya que se da mucha importancia a las apariencias y a la unión y convivencia de las personas con otras de su misma clase, estando “mal visto” que personas de diferentes clases sociales se casaran o mantuvieran cualquier tipo de relación que no fuera laboral, hecho que sucede en la novela cuando la criada (Sabel) se queda embarazada del marqués (don Pedro) y todas las personas que sabían de la existencia de ese embarazo y del posterior nacimiento del bebé, trataban de ocultarlo como fuera, ya que la criada era de una clase social baja.

Costumbres:

La obra mantiene relación con la época en que vivió la autora, finales del siglo XIX, con las costumbres típicas de la Galicia profunda: labores del campo, fiestas, relaciones sociales, etc.

La naturaleza

El oscurantismo de la vida en los pazos, donde los criterios morales parecen estar ausentes, y los desmanes de la vida rural son descritos con crudeza. Es frecuente en la autora el recurso constante a las razones ambientales, fisiológicas y médicas para explicar conductas, aunque sin llegar a un completo determinismo. En la misma línea naturalista hay que situar el enfrentamiento entre la ciudad y la aldea. La novela simboliza el triunfo de esta última, con un Pedrucho vestido elegantemente, según la costumbre, que exige que la sucesión nobiliaria siga la línea masculina. La hija legítima, sin embargo, va pobremente vestida, como si no fuera hija del marqués. Sabel, la mujer de la aldea, permanecerá en la casa, mientras que la mujer de la ciudad, Nucha, será tachada de infiel y morirá a causa de su debilidad física pocos meses después. Ha sido la concubina, y no la mujer legítima, quien ha dado un hijo varón al señor semifeudal. Pero, por otro lado, el triunfo de la aldea y de la naturaleza supone también el triunfo de la barbarie y de la injusticia. La novela adquiere en este punto, aunque no de una manera explícita, un tono agudamente crítico. La farsa en que se convierten las elecciones y la amoralidad como criterio de conducta son ejemplos significativos.

Valoración personal

Aunque califican a Doña Emilia Pardo Bazán como la primera feminista, a lo largo de esta novela y mucho más en La Madre Naturaleza en ningún momento, a pesar de ser la narradora omnisciente, manifiesta pensamiento a favor de la mujer ni se revela contra las actitudes machistas, exigiendo una igualdad de derechos. La sociedad es como es porque la Naturaleza lo impone. 

A autora    


Lectura do libro "Cometas en cielo"
Data: 01/12/2021 00:00
Lugar: Seixalbo
Lectura do libro "Cometas en el cielo"

Cometas en el cielo (  Comentarios)

-Gustoume moito esta novela, un tratado sobre a lealtade, a amistade.

Ambientada esta novela en Agfanistán, conta a situación dun país durante a ocupación soviética cuando mandaba o réximen taliban. Unha novela moi fácil de ler, con un lenguaxe sencillo. En cuanto os seus protagonistas, paréceme que Amin non está a altura en cuanto a amizade e lealtade co seu amigo-irmán Hasan, éste si leva a súa amistade e lealtade as últimas consecuencias.

De todos modos paréceme un relato moi triste, pero que axuda a comprender a historia de ese país; Un país con unha cultura moi antigua, milenaria, que por razóns políticas acaba destruído. Intentarei ler outra vez esta novela.

-Libro que me gustou moito, o mesmo que o segundo, Mil soles expléndidos, que trata sobre a muller no mundo musulmán. Dous nenos que viven a súa infancia dunha maneira natural aínda que un  sexa amo e o outro criado, cunha actividade que os une: o xogo. Hai un problema entre eles, non obstante, que os leva a vivir situacións complexas: os celos de Amir, que o leva a comportamentos de humillación e sufrimento de Hassan, o criado, que  ten un carácter nobre, bondadoso e fiel ó seu amo e amigo ata o sacrificio.

   Khaled Hosseini ( datos biográficos)

Nado en Kabul, Afganistán, o 4 de marzo de 1965, é un médico e escritor afgano, en lingua inglesa. Todas as súas obras están ambientadas en Afganistán, e teñen como protagonista a un afgano. Malia vivir en Occidente dende  os 15 anos,( Seu pai, que é diplomático, solicitou asilo político en Estados Unidos por mor da guerra civil afgana), nunca esqueceu o seu país co que está moi comprometido. Así no 2006 foi nomeado embaixdor de boa vontade do Alto Comisionado da ONU, para os refuxiados e fundou unha ONG co seu nome.

As súas obras máis importantes son: Cometas en el cielo,( o éxito desta novela fixo que deixara a medicina e que se dedicase a escribir), Mil soles expléndidos e Y las montañas hablar




Lectura do libro "El lado oscuro del amor"
Data: 26/10/2021 00:00
Lugar: Seixalbo

O Libro "El lado oscuro del amor"


     Custoume bastante meterme dentro desta novela. Ó principio, ó ser tantas pequenas historias paralelas facíame un poco de lío, pero o fío conductor da novela non se perde, e desde o primeiro tercio da mesma xa non puiden deixar de seguir.

Hai moitos aspectos do amor, como podemos ver  nesta novela que poden influír nas relacións entre parellas.

Un pequeño percorrido polas formas de amar e de ser amado.

O que queira vivir unha vida amorosa en profundidade debe ler esta novela.

Se non fora tan longa lería outra vez. Gustoume.

- Resultoume difícil entrar nel.Moitos personaxes, nomes complicados, abundancia de detalles e explicacións...facíaseme espeso. Grazas que tivemos moito tempo puiden ler e reler, logo collinlle gusto e puiden disfrutar coa súa lectura. Apropiándome dunha frase de Farid, direi que a súa forma de contar , foi como estar vendo o q ue lía. Enganchoume a forma de describir as pequenas cousas, detalles da vida familiar e veciñal, as formas de vida...As historias dos propios personaxes resultan entrañables, aínda que sexan historias duras nunha sociedade violenta e insegura.

Algúns dos aspectos da sociedade que describe, sen ser tan extremos, non me resultaron alleos: enfrontamento entre familias, sociedade patriarcal, sumisión das mullleres... son experiencias das que fun testigo.

O autor


    

Rafik Chami, notas biográficas

 

          O seu verdadeiro nome é Suheil Fadil, Rafik Chami , o seu seudómico significa " amigo de Damasco".

          Este escritor nace en Damasco ( Siria) en 1946 e pola súa traxectoria pódese considerar un escritor sirio-alemán. Procede da minoría cristiano-aramea de Damasco, de familia rica, educouse cos élites sirias e fixo estudios de química. Dende xove publicou textos satíricos que sentaban mal ás autoridades, militando no partido comunista.

          Pronto fuxiu cara o Líbano en 1970, escapando do servicio militar e da censura. De novo emigrou, esta vez cara Alemania e alí rematou os seus estudios de química. Primeiro escribía en árabe, pero logo se fixo co idioma e pasou a escribir en alemán.

          Considérase un dos escritores en alemán de maior éxito, gañador de moitos premios e recoñecementos.

          Ademais desta novela " El lado oscuro del amor", da que vendeu máis de 300.000 exemplares, escribiu Sofía o el origen de todas las historias, Narradores de la noche, Viaje entre la noche y la mañana, Un puñado de estrellas, foi traducido a 30 idiomas e di que non volve ó seu país por ser considerado persoa non grata e os seus libros  semi-clandestinos.

Lectura do libro "Otra vida por vivir"
Data: 17/10/2021 00:00
Lugar: Seixalbo



Outra vida por vivir

de Theodor Kallifatides

 

Que bonito título! Comezar de novo sen cometer erros. Pois non!, Todo o contrario, todo o feito, acontecido, dito…  son as firmes lousas da vida por vivir. Sen experiencia non hai crecemento nin anhelos!

O noso protagonista, durante unha cea de escritores á que foi convidado, comeza a pensar que o seu tempo xa pasou. Observando e facendo unha análise e unha descrición ademais de poética, moi intuitiva de esa noite. Comeza unha viaxe persoal , marcada por varios factores: a perda da súa intuición para escribir, o constante anhelo polo seu idioma, a súa vida en Grecia, e unha comparación mordaz das súas vivencias. Con moita personalidade e unha profunda busca de onde perdeu a súa capacidade para escribir.

En resumo, cada folla propón moitas preguntas persoais, íntimas e moi reflexivas. E poder acompáñalo na súa incesante busca foi un pracer. Ver a través dos seus ollos a situación política , económica e social de Suecia e Grecia que fixen miñas.

Un luxo atopar un libro que formula tantas preguntas e, moitas delas tan persoais e profundas, coma unha noite sen estrelas, sen dúbida,  “Outra vida por vivir”, na que a liberdade e o coñecemento persoal son os nosos aires que a empurran suave pero sen présa.

Comentario a " Otra vida por vivir"
 Es una obra que se lee no porque enganche el interés del lector por la trama, sino, más bien, por el interés en saber si el autor consigue salir de ese ostracismo creativo en el que se encuentra. No asume su jubilación y esa inactividad lo lleva a un análisis de lo que ha sido su vida en un país extranjero y lo q ue podía haber sido si no hubiese emigrado.
  Se trata de un relato confesional o, si se prefiere, íntimo. Al terminar su lectura, uno se queda sorprendido por las reflexiones que el autor va realizando a lo largo de toda la obra sobre diversas materias: necesidad de emigrar, la pobreza, el cambio socio-económico que está experimentando la sociedad en general, libertad de expresión, etc.
  Después de tantos libros, tantas experiencias, tantos acontecimientos felices o infortunados, el autor, ya metido en años, ha llegado a lo que pudiéramos denominar un calllejón sin salida: bloqueo creativo, falta de estímulo para la escritura, cansancio. Sobre todo ello reflexiona el autor con cierta minucia. Decide por último intentar un regreso a los orígenes escribiendo en su lengua nativa, justo un año después de haber publicado una novela titulada siempre volveré. Y vuelve, al menos fisicamente, a  su Grecia natal en compañía de la esposa,  los dos cargados de edad. Y ve lo que hay, la Grecia de la última crisis, la pobreza, la idiosincrasia del ciudadano griego de nuestros días, e l ruído, el desánimo, pero también aspectos positivos, esa alegría de vivir que falta al hombre nórdico, la luz el paisaje de los afectos, viejos conocidos y, sobre todo, la presencia de la lengua materna.
  Theodor Kallifatides no idealiza Grecia ni la denigra. Y comprende que el regreso después de tantos años es ilusorio. Uno puede volver al suelo original, que sin duda habrá cambiado. Nadie puede volver a su juventud. Otra vida por vivir es el resultado de una tentativa, a mi juicio afortunada, de escribir en la lengua primera. Al hilo de dicho ejercicio, Kallifatidis nos revela pormenores relativos al reencuentro con las antiguas palabras.
  Singularmente interesantes son sus reflexiones acerca de la vinculación del escritor con la lengua, en su caso con la lengua de la infancia y juventud y con la lengua adoptada. El texto contiene pasajes que convidan a la meditación:
"con el sueco, idioma que amaba y amaré siempre, no había alcanzado esa inmediatez. Seguramente no la alcanzaría jamás. Lo llevaba puesto en la cabeza como una corono de espinas. El resultado final no era ni mejor ni peor. Esra distinto.
  En ese momento lo entendí. Mi primera lengua es palpitación. La segunda, cavilación. La primera brotaba de mis entrañas, la segunda de mi cerebro. El problema era ensamblarlas."
  Otros se obsesionan por imponer en un territorio una realidad unitaria empeñándose en que sólo se hable un idioma, empeño mezquino y reductor donde los haya. Kallifatidis nos confirma la fragilidad de todo aquello que presumimos inamovible y duradero. Sin embargo, no hay amargura en las páginas de su libro, ventana abierta al espacio íntimo de un escritor que ha vivido cinco décadas con la condición de extranjero.
  Una narración aparentemente errática va centrándose en algunos confictos importantes y casi resolviéndolos con sensatez y pura bondad.
  El autor tiene una perspectiva privilegiada al contemplar como Suecia cerró la frontera a los refugiados griegos, o al ver como la Unión Europea exigía a Grecia la devolución del dinero de los rescates, sumergidos en su peror crisis económica. Las apostillas de kallifatidees hace a lo que significa ser griego, y por ende, a lo que significa ser europeo son irrebatibles. Todo ello le lleva también a detenerse en la libertad de expresión. En unos tiempos en que "libertad" parece definirse, ante todo, como el derecho a ofender a los demás, y en años en que es "tendendia" defender apasionadamente la libertad de expresión pero sólo a condición de que expreses lo que ellos expresan o expresarían...Kallifatides expone su idea sobre "libertad": " Si queremos entendernos unos a otros, ante todo debemos aceptar que el otro existe y que es probable que crea en cosas distintas de las que creemos nosotros. En una relación de igualdad no hay sino derechos recíprocos y obligaciones recíprocas. Respétame para que te respete, escúchame para que te escuche.`[...] Una cultura no puede ser juzgada sólo por las libertades que se toma, también se juzga por las que no se toma. Hay cosas que no se prohiben, pero eso no significa que se permitan". Como un oráculo.
   En cuanto a la traducción he observado un abuso de palabras hipercultas y frases que se salen del lenguaje ordinario de un buen castellano.
                                                          

                   Santiago Pereira


Theodor Kallifatides

Theodor Kallifatides

Otra vida por vivir

(club de lectura: 9 de outubro de 2.021

Theodor Kallifatides naceu o 12 de marzo de 1938 en Malaoi, unha pequena cidade de Laconia, no Peloponeso ( Grecia).En 1956 a familia trasladouse a Atenas e, uns anos despois, en 1964 Theodor emigrou a Suecia. Alí aprendeu o idioma moi pronto, licenciouse en Filosofía e traballou na Universidade de Estocolmo. En Suecia formou a súa familia e quedou a vivir. Ten a dobre nacionalidade, grega e sueca.

O pai de Theodor, Dimitris, era un mestre namorado da súa profesión e un demócrata convencido que viviu as dúas guerras mundiais e que estivo preso na dominación nazi.Antonia, súa nai, era todo sensibilidade, todo amor. Theodor sente deboción polos dous: de seu pai admira a humanidade, o seu sentido do deber, a  súa responsabilidade no traballo. E di que é escritor gracias á súa nai; e cando lle preguntan cal é a súa patria contesta: miña nai e a lingua grega.

Ao longo dos anos foi compaxinando distintas ocupacións: profesor, escritor, poeta, tradutor, guionista, actor, director de cine. En 1969 publicou o seu primeiro libro en sueco ( Memoria en el exilio: poemas). Pero o que tivo máis éxito son as súas novelas, tamén escribiu obras teatrais, guións de cine, ensaios, e traduciu obras de autores gregos ao sueco, e de autores suecos ao grego. 

Hoxe é  un autor benquerido e respectado en Grecia e Suecia. E recibiu importantes premios nos dous países. A súa obra xa se traduciu a máis de 20 idiomas.

Publicou Otra vida por vivir en 2.017. Era o seu primeiro libro escrito orixinariamente en grego. Este libro foi tamén o primeiro deste autor que se traduciu ó español e que chegou ás nosas librarías en 2.019

Nunha búsqueda sobre este home en Google, o primeiro que encontrei foi unha entrevista que lle fixo Antonio Lucas na sección La Esfera de Papel do xornal El Mundo, pouco despois da publicación en España de Otra vida por vivir.O artigo titúlase “ Theodor Kallifatides.: Europa ha hecho de la vejez una enfermedad” e remarca en titulares : “ El escritor griego narra  en Otra vida por vivir el reencuentro con su idioma después de 50 años”.

Kallifatides explica nunha entrevista en El Periódico que lle sería imposible escribir este libro en sueco e explícao co seu particular sentido do humor: “porque las palabras, siendo lo mismo, tienen significados distintos en diferentes lenguas. Por ejemplo, impuestos. Para un sueco, son una obligación de los ciudadanos, en cambio para  un griego es más bien la capacidad que tiene el Estado de quitarte el dinero.”

Antonio Lucas, di no seu artigo: “ Muchos olvidan que ser libre es un privilegio de la edad. Y Otra vida por vivir es parte de ese privilegio”. E parece que leva razón, porque Kallifatides      fala desa liberdade na entrevista que lle concedeu a Juan Cruz en El País: “ Me sentí libre y confortable, y al tiempo un poco triste. ¿ Sería capaz de seguir escribiendo o fue el final? Bueno, no es el fin. En esencia fue un nuevo comienzo”. Porque despois escribiu outro libro en sueco, traducido xa ao español, El asedio de Troya, que está ambientado nunha aldea grega durante a ocupación nazi na segunda guerra mundial. Unha mestra esconde aos seus alumnos nunha cova e, para entretelos, cóntalles unha nova versión da Ilíada...E queda pouco para que se publique, tamén en España, a súa última novela Amor y morriña . Por certo, o título en español escolleuno o propio autor que empezou a estudar español a raíz da publicación en España de Otra vida por vivir.

A súa editorial en España é Galaxia Gutenberg que ten publicados algúns dos seus libros, con tradución en español e catalán:

Otra vida por vivir (2.019)

El asedio de Troya (2.020)

Madres e hijos (setembro 2.020

Mares i fills ( outubro 2.020)

Una altra vida, encara (xuño 2.020)

El passat no és un somni ( abril 2.021)

Lo pasado no es un sueño ( abril 2.021)


Lectura do libro "Se armó la de san Quintín"
Data: 16/10/2021 00:00
Lugar: Seixalbo

Lectura do libro "Se armó la de San Quintín"

    Comentario a o libro “Se armó la de San Quintín”

Este é o segundo libro que leo de esta autora. O primeiro, “Pretérito imperfecto”, sorprendeume e gustoume, polo modo desenfadado e coloquial no que está escrito, e pola forma de contar as historias, ou por a realidade das afirmacións que conta, incluso propuxen a súa lectura no club Ao redor dunha bica, para ler algún dos que ten escrito.

Pero no segundo, “Se armó la de San Quintín”, desilusionoume un pouco. Sen deixar de ser ameno e fácil de ler, encóntrome con relatos repetidos xa escritos en outro libro, o que creo que é unha pequena estafa o lector, ademais notei unha forma de contar as historias moi repetitivas. Polo tanto antes de recomendar un novo libro de Nieves Concostrina, pensaríao un pouco.






A autora.- Nieves Concostrina

     Notas biográficas.

Notas bibiográficas.

Nieves Concostrina Villareal, nace en Madrid en agosto de 1961. Empezou a carreira periodística no periódico “Diario16”, entre o ano 1982 e 1997, posteriormente traballa en Antena3 e Vía Digital. Logo colabora en RNE en varios programas. Actualmente colabora na cadena SER no programa La Ventana.

Ten varios premios e recoñecementos:

1998 Premio Vila de Madrid

2005 Premio Andalucía de Periodismo

2010 Premio Internacional Rey de España

2010 Micrófono de Oro

2016 Premio Ondas

2021 Premio Mujeres Progresistas.










Lectura do libro "Vacaciones en el Caucaso"
Data: 15/09/2021 00:00
Lugar: Seixalbo

   
    Vacaciones en el Cáucaso, comentarios

 -Resultoume un libro moi agradable de ler, a pesares do dramárico dos feitos que trata. Áxil na narrativa, orixinal no vocabulario, o tono poético do discurso permitiron que soportase o dramatismo dos feitos.Tomei como fío conductor para a lectura do libro o personaxe de Ana, adolescente de carácter alegre , responsable, que sabía que para ser libre era preciso a independencia económica. Por iso se dedica estudar. Empápase da cultura rusa e adáptase ás circunstancias con optimismo.

 Resumo o sentir que me deixou esta lectura nas últimas frases do libro.

“ Ana se quedó inmóvil. Sentía el cuerpo vacío y congelado. Así me llegará la muerte, pensó. Deseó que le diera el sol y sus ojos se cerraron. El sol llegó solo a su encuentro. La acarició, la calentó y le dijo: Vive, Ana. Y Ana vivió.

 - Novela para min moi fermosa. Dende o comezo e como música de fondo, aparece o estado de guerra que non desaparece en toda a novela ata chegar cara o final onde se nos fala abertamente de Leninismo, Stalinismo, Troskismo, é dicir, da implantación do comunismo en Rusia. Pero mentres todo isto ocorre a vida da xente segue porque hai que vivir. E isto é o que lle ocorre á protagonista, Ana, e á sociedade burguesa na que ela se instala, por circunstancias alleas á súa vontade. Ana sofre unha serie de peripecias que sendo tráxicas na súa maior parte, sácanlle ó lector un sorriso, grazas á pericia da escritora . Ademais das peripecias de Ana, que forman o groso da novela, imos vendo os costumes e maneira de vivir rusas. Por fin e despois dunha accidentada viaxe de volta ó seu país, Ana volve ó fogar da súa avoa Loxandra,  título doutra novela de María Iordanidu. Novela moi recomendable.



    

 María Iordanidu, resumen biográfico

 

Nace en Constantinopla no ano 1897.  Permanece durante 8 anos no Pireo, regresando de novo a Estambul onde estudou no American College.

En 1914 estaba en Batumi, do entón imperio ruso, invitada por uns tíos para unhas vacacións, pero veuse imposibilitada a volver á súa patria a causa da Segundo Guerra Mundial e a Revolución de Outubro. En 1919 regresa a Estambul.

Debido a circunstancias da súa vida, Iourdanidu adquire unha gran cantidade de habilidades lingüísticas, facéndose famosa coa súa obraLoxandra, na que se describe con gran vivacidade e humor os costumes gregos, e que en esencia vén a ser a vida da súa avoa. Mentres que en Vacaciones en el Cáucaso, fala da súa propia vida. Outros libros da autora: Como las aves salvajese Nuestro patio, a última. Os seus traballos tiveron un gran éxito editorial e foi galardonada en 1978, polo Patriarcado de Constantinopla. Morreu o 6 de novembro de 1989.

Lectura do libro "La voz dormida"
Data: 25/07/2021 00:00
Lugar: Seixalbo

La voz dormida (Dulce Chacón)

Comentario

Libro situado na postguerra, cando as milicias republicanas se negaban a recoñecer que perderan a guerra e seguían loitando. Tamén se nos conta a represión nos cárceres de mulleres nesta época. A vida cotiá das mulleres que se declaraban comunistas, socialistas ou que se lles imputata algún delito relacionado coa guerrilla.

Todos e todas esperaban que ó rematar a 2ª guerra mundial, coa victoria dos aliados, e a derrota de Hitler, axudarían a restaurar a república e reprobarían a Franco, pero iso non pasou. Consideraban que restaurar a República sería apuntalar o comunismo ruso e iso non o ían facer.

Libro moi tenro e de fácil lectura. As repeticións fan que non te esquezas dos diferentes personaxes. Destacar o de Pepita, que non quería saber nada de política, só quería vivir cos seus en paz.Aceptable a súa proposta, sen desmerecer a das mulleres loitadoras que defendías os seus valores comunistas ou socialistas ata a morte.

Historias reais que non tiñan que ter pasado.


 A autora

Nace en Zafra, Badajoz, en 1945. Ós 11 anos, coa morte de seu pai, trasládase a Madrid con toda a familia. Seu pai, do bando nacional, foi alcalde de Zafra na época franquista e líalle poemas que el mesmo escribía co seudónimo de Hache. Quizais foi isto o que despertou a súa vocación literaria. Ós 49 anos, e case repentinamente, morre dun cancro de páncreas.

Levou o premio Azorín coa súa mellor novela, “Cielos de barro”, e no ano 2.003, ano da súa morte, foi premiada por “La voz dormida” na feira do libro de Madrid, polo gremio de libreiros, como libro do ano.

O tema central das súas obras, foi a represión franquista,sobre todo relacionada coas mulleres. Esta novela tardou 4 anos en completala, reunindo entrevistas por toda España con mulleres victimas da represión franquista. Durante a súa corta vida, involucrouse en actividades sociais e políticas, “ Mulleres contra a guerra ou Cultura contra a guerra, Mulleres contra a violencia de xénero”...Tamén escribiu poemas e algunha obra de teatro.


Lectura do libro "Unha verdade amarga"
Data: 18/04/2021 00:00
Lugar: Seixalbo


    Comentario do libro VERDADE AMARGA de Celia Diaz Núñez Ed Galaxia


A autora preséntanos un relato , que pode ser auténtico .A trama basèase nun feito bastante común na sociedade na que vivimos.

Un matrimonio Daniel ,fillo de viuva ,bastardo e Silvia a súa dona anímao a presentar unha demanda de filiación legal non matrimonial , queren herdar os bens e apelidos dun suposto pai que é moi maior e pronto pode morrer.

Por a outra banda ,Aurelio Salgado ,patriarca da familia dos Taboada pai de Pilar e Carlos fillos lexítimos , estes ven peligrar a riqueza que por herdanza oficial lles corresponde e tratan de impedilo.

Entre ambas familias hai anos de silencios, por estar separados, pero que agora ó final da vida de Aurelio reaparecen para buscar ademais do apelido a que ten dereito ,os bens que por lei lle correspondan e sobre todo o prestixio ante a sociedade.

Aparecen vellas rencillas que as mulleres de ambos matrimonios coas súas actitudes tratan de avivar.

Vellos segredos de familia silenciados tanto tempo e que agora saen a relucir .

A Autora Celia Díaz Núñez, Nacida no Páramo , Lugo ,hoxe exerce a docencia como profesora de secundaria nun instituto de Ourense,ten publicadas varias obras de narrativa e ensaio en lingua Galega.

Esta que comentamos Verdade Amarga ten moito éxito.

Escribe nun galego coloquial , lingua que domina; usa un vocabulario galego académico, rico en palabras , que ás veces precisamos descifrar cun diccionario.

Describe moi ben as situacións familiares de cada un dos personaxes desta historia .

Sobresae a descripción que fai de Aurelio cando decide emigrar a Arxentina :A súa saída en barco dende Vigo, a travesía cos días interminables de barco.

A vida en Bos Aires ,as súas rúas, Avda de Mayo , San Martín . Como ganaba a vida traballando en moitas empresas e oficios ; O barrio Chacarita

donde montou unha tenda de venda e reparación de bicicletas .

Todo para mandar cartos para desempeñar as leiras embargadas no seu pobo natal.

Unha historia entretiida , amena e moi interesante.

A narración remata cun final inesperado para todos que non deixa a ninguén indiferente , pero tampouco contento.

 Algo sobre a autora

Celia Díaz Núñez naceu en Páramo, Lugo, en 1961.

Licenciada en  filoloxías hispánicas e portuguesa, e diplomada en Maxisterio e estudios abanzados en teoría da literatura. Vive en Ourense onde exerce como profesora de lingua e literatura galega. Escribiu moitas obras infantís,contos e obras de teatro, polas que recibiu varios premios.  ademais de " Corte e confección", " A boca da morte" entre outras narracións, publicou varios ensaios e materiais didácticos para a editorial Anaya.



Lectura do libro "Todo en vano"
Data: 18/04/2021 00:00
Lugar: Seixalbo

   Comentarios

-Non me gustou este libro. Saco unha conclusión: todas as guerras son iguais de dañinas e destructoras. Non consigo memorizar os nomes o que me produce pereza á hora de ler. Quero disfrutar da lectura, que me enganche, que queira saber o final.

- Gustoume este libro.

- Custoume lelo. Non entendía o trasiego continuo que había na casa. Todos desaparecen. En Alemania coñecín familias que estaban divididas polo muro de Berlín. Moitas traxedias familiares.

- O autor pensou moito nesta obra. El mesmo estivo preso baixo o poder dos rusos. Pero non fala mal deles, como dicindo que en todas partes hai bo e malo. Opino que os nazis mataban a todos os que lle parecía que non servían, mesmo dos seus. Como Peter, que rematou nun barco sen futuro.

-Pasoume sen pena nin gloria. Tería que lelo de segunda vez.

- Libro para reler, refrexa a crudeza da guerra con riqueza descriptiva e frialdade alemana. Personaxes variopintos e interesantes. De forma especial katharina, personaxe cheo de matices.


    

Todo en vano

Algo sobre o autor

Viviu entre 1922 e 2.007. Considerado un dos mellores escritores alemáns e dos máis expertos en asuntos da guerra. Estivo no cárcere con toda a súa famillia 8 anos. Saíu con 27 da cadea. Docente, guionista, novelista, " Crónica Alemana" foi unha das súas primeiras obras, recopilando documentos, cartas, todo tipo de  escritos sobre a guerra, tarefa á que se dedicou varios anos. Esta obra publicouse no 2.006,e el morre un ano despois, polo que pode dicirse que foi a súa obra póstuma.

Lectura do libro "A flor de piel"
Data: 25/02/2021 00:00
Lugar: Seixalbo
Comentarios o libro "A flor de piel"


A flor de piel ( Javier Moro)

Comentarios

   Novela que ten tamén moito de aventura, de amores , ciumes, manifesta a abondade humana que sempre xurde en determinados momentos, a parte de narrar un feito tan importante que foi un gran avance na humanidade. Sorprende que non se saiba onde está enterrada aínda hoxe. Recoñécese a situación vital da protagonista por vivir ou ver vivir situacións similares na súa aldea. O autor segue na súa línea de narrar uns feitos históricos, pero novelados de tal forma que nos fai estar atentos ó que se narra.

   Este feito foi tratado por outros investigadores. Posiblementes os feitos son reais e outros inventados polo autor.  Dáme a impresión de que non é unha novela histórica, todos os datos da expedición filantrópica son reais, pero os personaxes deste libro son da colleita do propio autor. Xa a portada o fai ver: unha muller, dous homes, 22 nenos, unha aventura que cambiou a historia. Pouco se sabe da vida da protagonista, sobre a que se segue investigando aínda hoxe.  En definitiva, non me gustou o tratamento que na historia se lle dá a Isabel Zendal, cunha vida amorosa que non é crible cos datos que se teñen dela. O que si destaco a importancia desa expedición e do valor que tivo. Podemos imaxinar hoxe unha expedición levando a vacina do covid ós países do terceiro mundo?

   Encantoume a enfermeira, o que loitou polos nenos, o que pasaría no barco. Encantoume o libro . Sempre hai xente que se sacrifica para que outros se benefecien dos adiantos científicos, someténdose a experimentos e ser coelliños de indias, que foi o qu e lle pasou a estes nenos.

   Un libro moi entretido, de moita actualidade, interesante a actuación do rei que levou a vacina a todo o imperio. A protagonista admirable. Os verdadeiros heroes os nenos. Gustoume moito.

   Gustoume moito. Unha viaxe con moitas penalidades. A protagonista sufriu moito  ó longo da súa vida, e tiña un gran espíritu maternal. Un gran rato de lectura.      

   A lectura do libro resultome interesante, entretida e enganchoume, amena, fácil de ler. Impresionoume o estilo de vida da protagonista no seu pobo, e toda a súa vida, cousa que non é allea para os que temos unha idade . Chama a atención a situación dos nenos e nenas dos hospicios, as súas conductas inadactadas, faltos de cariño, abandonados, que pouco a pouco foi cambiando o seu tratamento, pero que aínda existe hoxe.

Tamén xurde a pregunta: serían capaces os grandes trus farmacéuticos de facer algo similar? Hoxe arranxaríase cuns cantos avións, non sería tan fatigosa a expedición.

         - Libro de fácil lectura, tomeino coma unha novela entretida, basada en feitos          históricos interpretados coa fantasía do autor. Agradezo espertara en min a         curiosidade cara certos personaxes como Balmis, Salvany e especialmente          por Isabel Zendal, muller marcada por ser nai solteira, o que afectou a tantas mulleres ata fai  pouco.


Lectura do libro "Dime quien soy"
Data: 11/01/2021 00:00
Lugar: Seixalbo
Lectura do libro "Dime quien soy"


         Dime quien soy ( Julia Navarro

Comentarios

          

  -” Resultoume un libro atractivo que reflexa uns tempos grises, duros, nos que reinaba a des-            confianza e o medo. Un personaxe, Amelia, moi rico en matices. Aparentemente fráxil, edealista, valente, coherente, contradictoria nos sentimentos., sobre todo o de culpa e o de estar en débeda. O final déixanos unha reflexión: A necesidade de deixar a nosa pegada”
    “Me enganchó, lo vi interesante, fluído para leer, relatando hechos históricos”
         “Gustoume dende o principio ó fin, a protagonista foi unha adiantada no tempo  e sabía o           que quería; foi ulha gran espía que sempre conseguía os seus retos. Pierre  é un personaxe     moi importante na súa vida. Outro personaxe importante na súa vida foi Max, sempre á         súa       beira cando o precisaba. O final encantoume, Amelia Garayoa estaba viva, desexaba que        quedade constancia  das innumerables peripecias da súa vida que xa  esquecera polo          Alzeimer. Disfruteino moito.”
    “Aínda que a autora di que non escribe novela histórica, polo seu contido pódese dicir que si é unha novela histórica,  polos percorridos que fai pola guerra civil española, pola segunda guerra mundial, o stalinismo en Rusia..., a caída do muro de Berlín...
Gustoume da protagonista a enorme capacidade que tiña para conseguir os seus propósitos e sacar información. . Foi feliz por épocas e desgraciada noutros por conseguir os obxectivos aprendidos na súa infancia. Bonita forma de aprender historia de forma  novelada. Gustoume moito.“
    “Polo título podería  descubrirse dende o comezo que é a propia Amelia a que quere saber da súa vida, pero non se deduce ata o final. Muller controvertida ,abandona ao seu fillo por amor. Debía ser moi atractiva porque encandilou a  varios amantes. Libro fácil de ler porque hai moito diálogo e pouco descrición. Destacaría a distancia que toma a escritora das diferentes ideoloxías, deducíndose que hai cousas boas e malas en todas ellas. Dedúcese moito terror no stalinismo.
            -“A novela engauchoume na última etapa,  en Rusia.  Julia Navarro é  unha escritora hábil,        que sabe enganchar ó lector. A muller, Amalia, non é a protagonista senón os homes que       pasaron pola    súa vida, pero gustoume que escollera a unha muller como fío conductor da   historia ..Sempre cómpre alguén que estea á sombra facendo o traballo difícil”.
    “Falaría sobre todo da  dor que pasou esta mulller. A dor polo fillo, por perder aos seus pais, a dor pola irmá , o seu periplo como espia, destacaría o seu sufrimento. Ó final, a enfermidade lévaa a que outra persoa, o bisneto, conte a súa vida, cousa da que ella xa non é capaz.”
    “Gustoume moito, Amelia é unha luchadora e unha sufridora. Chama a atención o deixar o seu fillo e marido, pero nunca os olvidou.”
            - “Gustoume porque a trama e a protagonista está ambientada nunha etapa europea  do   século pasado, que os coñecementos que temos dela, revívense e algúns agudízanse.”

 

 

Datos bibliográficos de Julia Navarro  

Julia Navarro, nacida en Madrid, o 8 de Outubro de 1953, é unha prestixiosa xornalista especializada en análises política, cunha ampla traxectoria as súas costas, así como unha das novelistas de maior éxito do panorama español actual.

A súa vocación ven de familia dado que é filla do xornalista Felipe Navarro, máis coñecido como “Yale”, xa falecido.

Así, tras licenciarse nesta carreira, comezou a desenvolver a súa labor en medios de comunicación de distinta índole, desde revistas como “Interviú”, hasta emisoras radiofónicas como COPE ou a Cadena SER, e mesmo televisión, medio no que estivo a fronte de un programa de entrevistas chamado “Centros de poder”, xunto a tamén xornalista Pilar Cernuda.

A xornalista madrileña, foi especializándose a os poucos en análises política, escribindo columnas sobre esta temática en medios como a axencia OTR-Europa Press, e participando nun programa de faladoiro político como “Madrid opina en telemadrid”.

Este labor desenvolveuna en paralelo os seus primeiros libros, unha serie de ensaios centrados na análises da transición española, ou nos acontecementos e actualidade política da década do noventa, entre eles atópanse “1982-1996”, “Entre Felipe y Aznar”, (no ano 1996), “La izquierda que viene” (1998), ou “El nuevo socialismo, la visión de José Luis Rodriguez Zapatero” (2001).

Con todo, tras tres décadas dedicada o xornalismo, decidiu lanzarse a o mundo da literatura, que, sen dúbida, lle deparou a súa fama e prestixio actual, converténdoa nunha das escritoras máis lida, non so en España e no mundo de fala hispana, senón tamén dos lectores de todo o mundo, dado que as súas obras foron traducidas a unha trintena de idiomas.

Así o que comezou como distracción mentres coidaba do seu fillo, converteuse co tempo nunha dilatada e exitosa traxectoria novelística especialmente centrada en feitos vinculados a historia e notablemente valorada por o público e a crítica.

Entre algunhas das súas obras máis destacadas e coñecidas, atópanse: a súa primeira novela “La hermandad de la sábana santa”, do ano 2004, unha intrigante novela histórica, centrada na investigación sobre o sudario que cubriu o corpo de Xesucristo tras a súa norte crucificado, e gañadora do premio “Que ler”, ou “La biblia de barro”, do ano 2005, no que repite a fórmula da anterior, mesturando historia e intriga, centrada en traficantes de arte, asasinos a soldo ou sacerdotes coñecedores de confesións que non debían de coñecer.

Tras os seus dous irresistibles lanzamentos, a xornalista publica “La sangre de los inocentes”, no 2007, historia de un descendente cátaro, na súa procura do Santo Grial, no contexto dos inicios da segunda guerra mundial, e “Dime quien soy”, no 2010, centrada na vida dunha muller testemuña de algúns dos acontecementos políticos máis importantes do inicio do siglo XX, e gran virtuosa para solicitar información, e que foi levada a o cine da man da serie do mesmo título.

As súas seguintes obras foron: “Dispara, yo ya estoy muerto”, no 2013, na que narra a boa relación entre unha familia árabe e unha xudía, e “Historia de un canalla”, no 2016, na que muda de rexistro, para centrarse en temas como ambición, a cobiza e o egoísmo dos seres humanos, e “Tú no matarás”, no 2018, a historia de Fernando, un editor, fillo dun republicano represalia-do, que en plena guerra civil, vese obrigado a fuxir de España, portando con el, numerosos segredos.

Por toda a súa carreira novelística, Julia Navarro, foi recoñecida con numerosos galardóns, entre os que se atopan os “Ciudad de Cartagena” e “Ciudad de Córdoba”, ambos no 2004; O premio “Pluma de plata”, da feira de Bilbao, no 2005, o premio “Protagonistas”, no 2005 e o premio “Cedro” no ano 2018.

Na actualidade, Navarro, convina as súas faceta de escritora coa de analista política, para a axencia Europa Press, publicando columnas na súa sección “Escaño cero”.

No referente a súa vida privada, contraeu matrimonio co xornalista Fermín Bocos, no ano 1983, ter-tuliano de televisión, moi coñecido, sendo ámbolos dous os país de un fillo chamado Alex.

Lectura do libro "O ÚLTIMO BARCO"
Data: 18/10/2020 00:00
Lugar: Seixalbo
Lectura do Libro "O ÚLTIMO BARCO"



                          Comentario

 

Esta é unha novela  de intriga e de ficción, con parte histórica apaixonante  que atrapa ensenguida  ó empezar a lela.  A trama transcorre lenta , cunha narración pausada  e que ten un final sorprendente.

O libro aínda que ten moitas páxinas  , emprega  letra grande , con liñas  espaciadas e uns capítulos curtos con amplas descripcións ,  moi fáciles de ler.

Transcorre por  lugares reais  que o autor describe  con moito luxo de detalles  como a Escola de artes e oficios de Vigo , A aldea de Tirán , escenarios que invitan a visitar e coñecer.

Uha bonita ambientación , articulada en Vigo , coas súas  praias , o mar,  a cidade  , o barco . Escenarios que describe  conha  linguaxe  agradable .

O autor  Domingo Villar  nado en Vigo en 1971 edita esta esperada  novela en 2019.Logo  de trinunfar con  Ollos de auga  en 2006  . Unha segunda  coa Praia dos afogados. E  con varios premios no seu haber.

Neste  caso ofrece unha novela policíaca, a trama desenrólaa  a base de diálogos con una destreza  literaria que engancha o lector.

Unha novidade , cada capítulo é nomeado  cunha palabra . A esa  palabra  búscalle  os distintos sigificados que podemos atopar no diccionario.

Escibe en un Galego coloquial ,  lingua que domina e faino con elegancia,   emprega palabas que non son usadas de cotío  e que gusta recordar e aprender. 

 Resumindo , unha  novela  entretida  agradable  ben escrita.


O último barco

Lin o libro enteiro, non me enganchou, non me fixo pensar, en ningún momento en quen sería o asasino, pois o propio autor ía descartando todos os que de algunha maneira, o lector puidera pensar que o fora, polo tanto non tiña intriga, ata que o final sen ningún tipo de emoción no lo describe.

É o primeiro libro que lin deste autor; autor recoñecido, e xa con varias novelas escritas, con bastante éxito de ventas, e boa critica, por iso tiña ganas de lelo e empeceino con moi boa predisposición, pois xa lera algo sobre o personaxe de Leo Caldas e o seu equipo, pero o largo das 600 primeiras páxinas foime enfreando a atención sobre o mesmo.

Coincido con varias opinións, en que a forma coloquial na que está escrito, e que a trama se desenrola en Galicia, levoume a lelo ata o final.

Unha das poucas cousas que me sorprenderon de esta novela, é a cantidade de personaxes descritos por o autor de forma que parece que os estás vendo, o esmoleiro da esquina que xunto co seu can ve máis que o que se deixa notar, a nai de Camilo, o propio Camilo, o pai da rapaza desaparecida, o naturalista inglés, pero un que me chamou moito a atención, foi o locutor sen escrúpulos que antepón o interese da noticia o dano que pode facer o facela pública, feito que vemos a cotío nos programas de T.V. actuais.

Non notei eu, unha especial descrición do paisaxe nin do entorno máis alá de que dende Cangas se ve Vigo e dende Vigo se ve Cangas e o ponte de Rande, como é natural.

Máis comentarios

            - Gustoume dende o comezo. Faime sorrir o axudante de Leo Caldas que non entende a retranca galega. Fixeime en que o inspector está preocupado pola violencia que están a sufrir as persoas maiores que viven soas, refrexado no seu pai, que estivo a piques de morrer degollado. Gústame este autor.

            - Cansan estes personaxes tipo, de inspectores malhumorados, malcomedores, bebedores, fumadores , solitarios que se pasean polas tascas e tabernas dun lugar. Son moi abundantes na literatura galega ultimamente.

            - Moi lento ó comezo, demasiado extenso, vai collendo interese segundo vai abanzando a trama. Datos que se desprenden: o maltrato dos pais pode desgraciar a vida para sempre dun fillo, e ó revés, os pais poden facer polos fillos as cousas máis insospeitadas para protexelos.

            -Ata a metade insustancial, sobre todo para os que coñecen os personaxes porque leron os outros títulos. Final imprevisto ao relacionar a trama  infanticida portuguesa cos feitos. Interesante a descripción dos lugares vigueses, que funcionarán coma un punto de maior venda seguramente. Por certo, este libro é un dos máis lidos polos clubs de lectura de Galicia.

- Lin o libro con angustia. Non me agrada a temática das desaparicións. Gustoume a trama e destaco a riqueza descriptiva. A narrativa resultou tediosa con frialdade e dureza no relato, carente de empatía. Refrexa un ambiente persoal e social da zona moi tenebroso. Non disfrutei da lectura



O Autor

                Novelista galego, nado en Vigo no ano 1971. Xornalista e escritor, colabora con diferentes publicacións e programas de radio, entre outros coma "crítico gastronómico". Ten tres novelas, a 1ª " Ollos de auga", a 2ª "A praia dos afogados, que ten xa versión  cinematográfica e a 3ª " O último barco". Traducido a moitos idiomas: castelán, inglés, francés, italiano, sueco...móstranos un escritor que trascende as nosas fronteiras. Entre nós ten os seguintes premios: Sintagma,Brigada 21 e Frai Sarmiento, e outros en Inglaterra e Francia.

            Nas súas novelas sempre hai un personaxe principal que é o inspector  Caldas,axudado por un aragonés, Rafael Estévez que ten como característica principal  non entender o modo de ser galego. Ó inspector sempre o describe coma un home solitario, tímido, fumador e bebedor do viño da terra, ó que lle gusta perderse polas tascas e tabernas de Vigo.

            Parece ser que está escribindo agora  " Cruces de pedra" , en honor a Castelao.







Lectura do libro El imperio eres tú
Data: 21/08/2020 00:00
Lugar: Seixalbo
Lectura do libro El imperio eres tú












El imperio eres tú  ( Comentarios)

            Da historia en xeral, interésanme os feitos, máis ca o proceso; por iso  o libro me resultou espeso. Fíxome na personalidades dos protagonistas da historia, e neste caso en Pedro.

            Pregúntome como unha persoa tan xove, aloucado, infravalorado e humillado polos pais, pode asumir tanta responsabilidade. Descrito como persoa de soños quixotescos, autoritario e  tolerante ó mesmo tempo, mulleriego...

            Considero que as mulleres que aparecen na súa vida, a nai tamén, o marcaron e as dúas coas que casou déronlle seguridade e axuda nas decisións, aportándolle realismo.

Resalto o valor histórico do libro, ameno a ratos, pero a min sóbranme dato.

El Imperio eres tú, de Javier Moro  Premio Planeta 2011

                 Grupo de lectura Arredor dunha Bica  “ Comentario”

Teño que comenzar dicindo  que este libro por ser tan gordo e extenso, non me apetecía abrilo , por pereza íao apartando  pensando,  xa empezarei, tanto máis que nestes intres teño que dedicarlle  o tempo a máis lecturas………..

Aínda así, case por casualidade empecei a ler a introdución e mira ti que enganchoume: trátase da conquista dun continente e de aí a dun imperio…como o Brasil. A min todo o que sexa historia encántame.

Nesta introdución descubrín  como Pedro ÁlvarezCabral almirante Portugués , tras unha travesía dramática, chega por casualidade á  costa dun novo mundo , aí deixa dous presidiarios cos indíxenas nativos marchándose coa flota para a India  ; así é como este almirante tomou esas terrras para Lisboa , aínda que o primeiro descubridor fora un Español Vicente Yáñez Pinzón mes e medio antes. En virtude do tratado de Tordesillas de 1994 na que España e Portugal repartíronse o mundo das colonias conquistadas esa quedaría para Portugal.

O nome de Brasil chegaría máis tarde no sécolo XVI cando os primeiros colonos exportaban madeira dunha árbore que os indíxenas empregaban para extraer tintes e pintarse. Ese tinte ,ó ferverse na auga ,desprende un color vermello parecido á das brasas do carbón ardendo .   Chamáronlle Pau-brasil ,   quedándo reducido o nome a Brasil  .

O libro está entretido e ameno, discurre  nun ambiente histórico  da construción dun gran país, Brasil.

Un novo tipo de ensaio histórico agradable, detallista cunha prosa  sencilla

Os acontecementos narrados existiron realmente. Esta é unha forma agradable de coñecer a historia de Brasil.

Recoñezo que é unha gran obra , pero moi densa . Seixalbo Outubro 2020  





















Lectura do libro Emigrantes"
Data: 20/08/2020 00:00
Lugar: Seixalbo

Lectura do libro Emigrantes



O club de lectura Arredor dunha bica leu Emigrantes, de Shaun Tan, unha marabillosa novela gráfica que narra, con debuxos en sepia e branco e negro, o duro camiño da separación da familia, a busca dun futuro e un reencontro.

Con este libro, algunhas das lectoras e lectores recordaron a súa experiencia ou as experiencias dos seus antepasados. Debatemos sobre a emigración antes e agora, porque segue en actualidade, malia o tempo.

Foi a primeira vez que lemos e interpretamos unha novela con tanta información e sen texto!



Unha reseña sobre o autor:

De neno ilustraba contos e poemas e tamén debuxaba dinosauros, naves espaciais e robots eran a súa paixón. Na escola coñecíano como un artista con moito talento. Finalmente logrou un gran éxito coas súas ilustracións.

Tan asistiu ao Balcatta Senior High School, onde foi inscrito a un programa de arte especial para estudantes dotados e talentosos. A principal vantaxe, dicía Shaun, era que os estudos chegaron a ser impartidos por unha ampla gama de artistas con talento. Rematou este curso no ano 1991. Continuou a súa educación na universidade de Melbourne, onde volveu e estudou Belas Artes, Literatura e Historia Inglesa. Graduouse no 1995, cun Bacharelato de Arte.

Orixinalmente Tan, traballou en branco e negro porque as reproducións finais imprímense desa maneira. Emprega para as súas ilustracións plumas, tintas, carbóns, fotocopias, linóleos... A pintura actual de Tan aínda funciona como monocromática. Usa un lapis de grafito para facer os seus esbozos.

O propio Shaun Tan se describe así mesmo como un traballador lento, que revisa os seus traballos unha e outra vez. Está interesado na perda da aliñación, e cre que os nenos, en particular reaccionan ben ante as cuestións da xustiza natural. Séntese como un tradutor de ideas, e é feliz e alagado ao ver as súas obras adaptadas e interpretadas no cine e na música.

 

Aquí podedes saber máis sobre a súa obra: https://www.shauntan.net/

    

       































Lectura do libro "El nombre de la rosa"
Data: 30/03/2020 00:00
Lugar: Seixalbo
Novela e Autor


Comentarios

El nombre de la rosa  ( comentarios)

 

- Cando algo está prohibido, a curiosidade e a intriga suscitan a búsqueda non importa como , que é o que lles pasaba aos monxes da abadía. O malvado Jorge, que quería preservar o segredo de determinados libros, emprega o seu envelenamento. Libro cansino ó comezo, pero moi interesante. A loita polo poder dentro da igrexa, o concepto da muller, que na igrexa segue sendo un cero á esquerda... En nobre de Cristo facíanse verdadeiras barbaridades. Unha novela gris. O único punto de color: o namoramento de Adso, que ve á súa amada en todo o que é natureza.

- O que máis me chamou a atención foi o concepto negativo da risa. Libro precioso.

- Cando se le un libro hai que contestualizar. A Inquisición española está considerada como a máis cruel.

- Custoume moito lelo polos textos en latín, pero logo gustoume. Os franciscamos pedíanlle ó papa que os deixase ser pobres, pero non obrigaban ós demais a selo. Moi triste o trato vexatorio da muller, coma hoxe.

- Foi moi gozosa a súa lectura, sobre todo despois dos audios que se fixeron no día do libro.

- Atención a Guillermo, persoa xusta, reflexiva e moi didáctica. Ten unha visión máis moderna do mundo, coma un home xa do Renacemento. Emprega métodos científicos nas súas pesquisas, emprega  instrumentos modernos: as gafas, a brúxula, e ten un concepto máis avanzado da muller.

El nombre de la rosa

Comentario

            Un libro intenso, ó que non lle adicaría tanto tempo a non ser polas circunstancias.

            Algúns párrafos paseinos por alto, pero outros linos e relinos polo interese que me suscitaron. A abadía era un lugar sinistro, tenebroso,inseguro, cheo de secretismo, intrigas, ciumes e intereses encontrados entre os frades.

Destaco:

- O dominio do poder a través dos libros.

- A polémica sobre a presenza da risa e da riqueza, en Xesús.

- A opinión  sobre o maldade da risa e da poesía.

- A consideración e trato indignante, humillante e denigrante cara a muller.

- As reflexións na búsqueda de Guillermo, a curiosidade de Adso, o fanatismo de Jorge  e a riqueza descriptiva do autor atrapáronme nunha historia que reflexa os valores e as loitas de poder na Idade Media e que algunhas aínda perduran.


Umberto Eco, autor de El nombre de la rosa

Cando lin por primeira vez El nombre de la rosa, alá polo ano 1985, pareceume a obra maestra dun novelista consagrado, xa maior, e sorprendeume saber que Eco tiña só 48 anos cando a publicou, e que, ademais, era a súa primeira novela.

Umberto Eco foi un gran profesor e un gran escritor. Naceu en Alessandría, en Piamonte (Italia), no ano 1932. Seica se namorou dos libros xa de cativo, na casa do seu avó materno que tiña unha moi boa biblioteca. E pouco despois empezou a escribir novelas, aínda que contou máis tarde que non remataba ningunha…

O seu pai quería que fose avogado, pero decidiu estudiar Filosofía e Literatura medieval na Universidade de Turín e doutorouse cunha tese sobre Tomás de Aquino (“O problema estético de santo Tomás”), o significado dos signos xa estaba presente na súa primeira investigación. Unha investigación que, segundo contou despois, terminou de alonxalo da Igrexa e a doutrina católica. Foi profesor, e máis tarde catedrático, de Semiótica nesa mesma universidade. Ao estudio dos signos na vida social dedicoulle a súa investigación máis académica, de aí xurdiron libros tan importantes como Obra abierta (1962), con só 30 anos, ou Tratado de semiótica general (1975).

Cando se publicou El nombre de la rosa en 1980, Eco era un autor moi recoñecido no medio universitario, pero esta novela deulle fama mundial como novelista. O libro traduciuse a varios idiomas e vendeu en vida, máis de 50 millóns de exemplares.

Esta historia de crímenes ambientada nun mosteiro medieval, alá polo ano 1327, describe maxistralmente a complexidade daquel século XIV. Levouse ao cine uns anos despois con Sean Connery como protagonista e máis recientemente, en 2019, fíxose una miniserie para televisión en Italia. Despois desta novela histórica, con toques de novela negra e policiaca, escribiu outra tamén moi aplaudida pola crítica e moi ben acollida polo público El péndulo de Foucoult, en 1988, sobre o exoterismo.

Ao longo da súa vida, escribiu seis novelas máis. En 1994 publicaría La isla del día de antes, ambientada no século XVII. No ano 2000 Baudolino, no que volvía a Idade Media. En 2004 La misteriosa llama de la Reina de Loana (nalgunha reseña lin que tiña algo de autobiográfica), que trascorre na idade contemporánea. E en 2010 El cementerio de Praga, ambientada no século XIX.

Umberto Eco seica era un gran seguidor e estudioso do pop, da televisión en xeral e as series policiacas en particular: James Bond, Sherlock Holms, e sobre todas elas, Colombo. E un dos seus escritores de cabeceira era Borges. Sobre a “influencia” de Borges en El nombre de la rosa, ata hai algún estudio publicado (Borges y “El nombre de la rosa”: file:///C:/Users/Equipo/Downloads/25115-Texto%20del%20art%C3%ADculo-25134-1-10-20110607%20(1).PDF).

Lin que últimamente Eco era moi crítico con internet e cos medios de comunicación, porque consideraba que “Xeraron unha invasión de imbéciles aos que lle dan dereito a falar a lexións de idiotas…”

Entre outros recoñecementos á súa traxectoria, recibiu 38 doutorados honoris causa e premios coma o Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades, a Orde de Caballero da Lexión de Honra Francesa e o Reino de Redonda, o premio dun reino imaxinario, ideado por Javier Marías, no que cada ano se premia a un cineasta ou escritor estranxeiro. Neste galardón o xurado xustificou a sua elección, e copio literalmente, “por la increíble agudeza de sus ensayos y la enorme variedad de sus intereses; por su casi inabarcable erudición y su curiosidad infatigable; y por su capacidad de renovación de los géneros novelísticos clásicos, a los que ha dado impulso, originalidad y nueva y larguísima vida, de la novela histórica a la detectivesca, de la intriga a la fantástica y aun a la científica” (http://www.javiermarias.es/2008/04/viii-premio-reino-de-redonda-umberto.html).

En internet circulan moitas frases “célebres” que dixo ou escribiu. Quedeime cunha delas porque, penso, define moi ben a súa maneira de ollalo todo: “Sempre asumo que un bo libro é máis intelixente que o seu autor. Pode dicir cousas que o escritor non coñece”.

Morreu no ano 2016, víctima dun cancro de páncreas a idade de 84 anos.


Todo isto che darei
Data: 23/02/2020 00:00
Lugar: Seixalbo

Lectura do libro "Todo isto che darei"     

Comentarios

  Valoración de “Todo isto che darei”

Desenrola unha historia chea de sombras. Os poderosos, marqueses e clero, moven os fíos, tapando a crueldade dos seus feitos trala relixión e a hipocresía. Nada é o que parece. A sumisión, a dependencia leva ó silencio.

Gústame o final: Manuel síntese liberado do tormento que lle producía sentirse enganado por Álvaro. “Álvaro amábao e volvía con el, á súa casa, á casa que compartían os dous”, cando foi asasinado, tras unha vida familiar tortuosa.

En cuanto á calidade literaria, destaco a riqueza narrativa e descriptiva, tratando os temas con delicadeza, tenrura e poesía que suavizan a crudeza dos feitos.

Máis comentarios

O título do libro ben  dun momento en que o pai, (o marqués) lle ofrece ó seu fillo Álvaro todo o que ten, título, empresas, terras, a cambio de que non  case  cun home, e que garde as aparencias casando  cunha muller, e que logo faga o que el queira.

.-Paréceme un libro no que destacaría a poesía, é un libro moi poético.

-Xa o lera en castelán e que me gustou máis en galego. A tradución paréceme buenísima. Un libro precioso.

-O libro gustoume moito.

-Encantoume o libro, esforceime por lelo en galego, e remateino. Gustoume a mezcolanza de sentimientos e tantas emocións que se reflexan no libro.Enterneceume moito a sintonía co neno. Tamén me deu moita pena Santiago, a falta de cariño durante toda a súa vida. Un libro precioso, orgullosa de que se escenificara na Ribeira Sacra.

-Gustoume moitísimo. Deume moita tristeza a falta de cariño de pais a fillos. Moi bonita a descripción da Ribeira Sacra. O final un pouco sorprendente, nunca pensei que fora Caterina a autora. O personaxe fundamental creo que foi Nogueira, o garda civil, sen el non se comezaría a investigación.

- Unha historia sobre un escritor que non quere ver o que ocorre ao seu redor, que sufriu moito na súa infancia e adolescencia. Este escritor, cando atopa unha persoa que o coida, (o seu marido, como antes lle ocorrera coa súa hirmá), e se encarga do mundo real no seu contorno, péchase nos seus libros, ata que a realidade chama á súa porta e vese obrigado a mirar o seu redor e facerse cargo da súa vida e da vida dos que o rodean.


            Dolores Redondo

Algúns datos bibiográficos da autora

            Dolores Redondo Meira, naceu en San Sebastián, en febreiro de 1969

Autora entre outras obras da “Triloxía do Baztán”, novela que a deu a coñecer e ca que conseguiu  un gran éxito de lectores e de editores, sendo traducida a numerosos idiomas.

No ano 2016 escribe “Todo isto che darei” co que acada o premio Planeta de ese ano, novela que acabamos de ler.

Esta escritora, empezou a escribir moi xoven, cando soo tiña 14 anos, en principio relatos curtos e contos para menos.

Estudou dereito inda que non o acabou, e logo restauración gastronómica. Os primeiros traballos foron na cociña de varios restaurantes, chegando a ter un restaurante propio, antes de dedicarse profesionalmente a literatura.

Como dato curioso direi que é "embaixadora da Riveira Sacra ante a Unesco”, para acadar que a Ribeira Sacra sexa declarada patrimonio da humanidade.                                                                                                                                                         


Lectura do libro "84, Charing cross Road"
Data: 18/02/2020 00:00
Lugar: Seixalbo

Lectura do Libro "84, Charing Cross Road"

     Helene Hanff (1916-1997) foi unha escritora estadounidense. Nacida en Filadelfia (Pensilvania), a súa vida profesional discorreu en Nova York, onde finou á idade de oitenta anos.

As súas primeiras obras foron pezas teatrais, pero non houbo ningún productor interesado nelas. Seica creaba moi bos personaxes, pero fallaba à hora de artellar as historias. Por iso aceptou outros traballos para subsistir, ata de mecanógrafa. Entre os anos cincuenta e sesenta, traballou escribindo guións dramáticos para a televisión. Tamén escribiu libros de divulgación de contido histórico, para nenos e xóvenes, e colaboracións en revistas. Case toda a súa obra son traballos feitos por encargo.

Débelle a súa fama a 84, Charing Cross Road. Publicado en Estados Unidos en 1970 e un ano despois, 1971, en Inglaterra. O libro tivo moito éxito nos dous continentes e está traducido a varios idiomas. En 1975 fíxose unha primeira adaptación para a televisión, en Inglaterra; en 1981 unha obra teatral, tamén en Inglaterra; en 1987 unha película en EEUU; despois un musical. Todos con moito éxito de crítica e de público.

En España, o libro vai pola 5ª edición: a primeira é de 2002, a quinta de 2013, con varias reedicións (a última en 2018).

84, Charing Cross Road pertence ao xénero de libros epistolares, nos que se publican cartas, a correspondencia entre persoas, polo xeral famosos (escritores, artistas, políticos), con outra xente, famosa ou non. É unha maneira de achegar ao lector os personaxes reais que escribiron esas cartas, e a época histórica na que lles tocou vivir. É un xénero con moitos e fieis lectores, tamén en España, onde temos unha morea de libros publicados no século XXI: Epistolario, 400 cartas de Juan Ramón Jiménez (2006), Cartas de Unamuno. Historia de España (2017) ou Miquiño mío. Cartas a Galdós de Emilia Pardo Bazán (2013), son só algúns exemplos.

En 84, Charing Cross Road, publícanse únicamente as cartas, cunha breve recensión final. Pero noutros casos, hai un traballo de investigación previo, e o autor do libro comenta as cartas que reproduce.

84, Charing Cross Road recolle as cartas entre Helene Hanff, e os empregados dunha libraría de Londres, especializada en libros raros e antigos (a libraría Marks and Co.) que estaba na dirección que dá nome ao libro (84, Charing Cross Road). Son un feixe de cartas escritas entre 1949 e 1969. A maior parte delas, están firmadas pola escritora ou por Frank Doel, o libreiro que atendía os seus encargos na libraría. Pero hai cartas de compañeiros de Frank e do dono da libraría, tamén da muller de Frank, dunha das súas fillas, e ata dunha veciña da familia Doel. A escritora que ten verdadeira paixón polos libros, pídelles exemplares de edicións antiguas que non atopa na súa cidade. A correspondencia iníciase

nunha época complexa, de posguerra. As primeiras cartas son moi protocolarias, pero co paso do tempo, xurde unha amizade. Helene mándalles agasallos en mostra de agradecemento (polo xeral, alimentos que non poden conseguir en Inglaterra), eles afánanse por encontrar os libros que precisa, e devólvenlle algún agasallo, de cando en vez.

Helene Hanff nunca entendeu o éxito deste libro, non o sentía coma algo propio. Ela tiña a intención de escribir un artigo baseado nesas cartas, para unha revista. Pero publicalas nun libro, foi idea do editor. 

A autora

 

 Comentario

84 charing Cross Road, libro de fácil lectura, con diálogos espontáneos e sinxelos cos que os personaxes transmiten o valor da amizade, a solidariedade e a seriedade. Resultoume un libro tenro, uténtico e humano.


Cumple anos do Club de Lectura "Ao redor dunha bica"
Data: 09/02/2020 00:00
Lugar: Seixalbo

Club de lectura “Ao redor dunha bica”.

Estamos de celebración. Na xuntanza do día de onte apagamos a vela do noso primeiro ano de existencia como tal Club de lectura.

En un ambiente formidable e degustando unha bica, disertamos sobre o ultimo libro lido ata o momento, e que fai o número trece, a demais de dúas películas que poidemos ver tamén neste tempo.

En hora boa, lectores. Larga vida a o club “Ao redor dunha bica”.

Febreiro do 2020






Lectura do libro El sari rojo
Data: 27/01/2020 00:00
Lugar: Seixalbo
O libro El sari rojo                            























Comentarios  

El sari rojo

 Comentarios dos lectores , lectoras

 

En canto ao libro

Gustoume este libro. Lino dun tirón, ( refírome seguido, sen descansos). Inda que o empecei con certos reparos, pois pensei que había de ser máis místico, máis espiritual, pero non. Cando empecei a ler e coñecer a vida e obra da familia Nehru-Gandhi, empezou a engancharme. Por unha parte porque sabía moi pouco  desta familia, só a coñecía superficialmente polas noticias de prensa e televisión, pero non coñecía o parentesco ou non de Mahatma Ganhdi, Jawaharlal Nehru e Indira Ganhdi, cousa que agora me quedou clara. Tamén comprendo un pouco mellor a vida interna dun gran país como é a India, polas grandes diferencias de idioma, relixión, etc, entre os habitantes do norte  cos do sur, ou os do este cos do oeste.

En canto ao país

Todos sabemos que a India é un país-semi-continente onde hai centos de idiomas e dialectos, centos de relixións ou seudo-relixións, centos de intereses políticos diferentes dependendo da zona, por iso admiro máis a obra de Nehru e a súa filla Indira, que logo intentaron seguir os seus fillos e netos, inda que non sempre o conseguiron, sufrindo atentados e mortos moitas veces ideados e levados a cabo desde as súas propias filas políticas.

Con todo isto ¿Como se pode facer un estado aconfesional e democrático?. Só a labor destas persoas, que foron capaces, despois da independencia do Reino Unido, o intentaron e en parte conseguírono, aínda que tiveron que pagar un altísimo prezo, coas súas propias vidas  nalgúns casos.

E como reflexión. ¿Por que sempre detrás de calquera revolta está algunha relixión?  

- Este libro deume a oportunidade de coñecer mellor a India.Coa información que teño de España e comparándoa coa que teño agora da India, paréceme todo o de aquí máis pequeno, incluídos os diferentes problemas. Recordoume tamén os problemas que temos o migrantes para integrarnos na socioedade que nos recibe. A nós cóstanos entendelos e ...eles a nós? Seguro que lle é igual de difícil. Por que Indira se entendía mellor con Sonia que con Malenka?

Debíalle de ser máis fácil por ser india....

- Gústanme os libros que me obrigan a facerme preguntas,( os outros tamén ) a buscar máis información, que sexan punto de partida para ampliar coñecementos. Este é o caso. Non só é unha historia de amor, senón que che lembran personaxes coetáneos, uns interesante e outros menos. A min lembroume por exemplo, porque o nomea no libro a Zubi Metha, director de orquestra de fama internacional. ( Na miña casa, ámase moito a música ).

Outras reflexións. Como é posible que máis da metada da poboación da India consideren normal que os goberne unha saga?( Mesmo Malenka, nora de Indira consideraba que tiña dereito a seguir a saga). "No podemos dejar el trono vacío", comenta algún deles en momentos de dúbidas.

As continuas guerras entre as diferentes relixóns fante pensar que ten que haber outros intereses de poder e dominio que movilizan á xente sen formación máis ca relixiosa. Por que unha India só hinduista sería un desastre?

Polo fundamentalismo? Todas as relixións son fundamentalistas.

Busquei tamén información sobre "a partición", descubrindo cousas curiosas.

E sobre os sijs, facilmente recoñecibles polo seu turbante vermello, curiosidades interesante....                               



                                                                                                                                                                                  O Autor         
                                                                                                                                                                      
Notas sobre o autor     
Javier Moro, nace en Madrid no ano 1955. Estudiou Historia e Antropolgía en Francia.
Goñou o premio Planeta no ano 2011, coa novela "El imperio eres tú".
Outras obras do autor:
Senderos de libertad, Pasión india, Las montañas de Buda, entre outras.

Lectura do libro "Vestido de novia"
Data: 08/12/2019 00:00
Lugar: Seixalbo
Libro "Vestido de novia"

O autor


O libro

   Apuntes sobre o autor   

 Psicólogo, guionista e autor sobre todo d3 novela negra e policial. Polo libro "Nos vemos allá arriba" - non político - gañou o pretixioso Premo Goncourt. Neste libro, -"vestido de novia"-  mostra a súa admiración polo director americano Hitchcok. É un autor moi premiado.
  Naceu en París o 19 de Abril de 1951
  Gañou o Goncourt en 2013.





















Comentarios a lectura deste libro:

- "Las lágrimas la acompañan todas las noches desde que está loca"

Esta frase do comezo do libro, marcoume. Angustiosa lectura, riqueza descriptiva, trama perfecta con contido maquiavélico, sádico, cruel.

Como última reflexión: considero a Franz víctima inconsciente do rechazo mostrado cara el pola súa nai. Que importante é o afecto na crianza!!

- A min encantoume. Lino dun tirón. Identifiqueime con Sophie, e fíxome pensar nunha situacion similar, con medicación ou unha persoa manipudando a outra, que podría ser eu...! Terrible. Unha pega: o final moi precipitado, resolución moi rápida por parte de Sophie e seu pai.

- Un libro marabilloso que me encantou. Paseino moi ben léndoo e lino moi deprésa.

- Eu  lino coma unha película de terror en capìtulos. Como non me gusta este tipo de cine, o capítulo que máis me gustou foi o de Frantz e Sophie cando están xuntos, quizais polo ton de realidade que lle dá a unha relación que comeza como de comenencia, pero na que afloran sentimentos tenros aceptables, e que podía levar a unha resolución tamén aceptable.  Pero non, o autor segue empeñado na loucura e no desorde mental ata o final. A frase final de Sophie "No estou loca", dá que pensar. Magnificamente trazada a maquinación do pai de Sophie.

-A min gustoume a ficción, a intriga ata o final , púxose interesante. 

           

Lectura do libro "Las mujeres del Rey católico"
Data: 14/10/2019 00:00
Lugar: Seixalbo

           

Las mujeres del Rey Católico

 

   

  Algo sobre o autor

           Fernando Vizcaíno Casas ( Valencia 1926, Madrid 2003),  escritor, periodista e avogado. Autor sempre polémico polas súas ideas políticas, é un narrador exitoso dende os seus comezos, chegando a vender máis de tres millóns de exemplares. Entre as súas obras atopamos: ...Y al tercer día resucitó, Las autonosuyas, Isabel camisa vieja, Chicas de servir.....,Hijos de papá, Niñas ...¡ al salón!...

Comentarios

            -Libro de fácil lectura, entretido polo seu ton novelístico. Tufo un tanto machista. As mulleres teñen un papel moi secundario a pesares do seu título.

Moi enriquecedora a terturlia á que deu pé o libro.

            - Gústame a novela histórica porque te atopas de novo con personaxes esquecidos como "O Gran Capitán"," La Beltraneja", "Barbarroja...."

Moita benevolencia por parte do autor cos pecados da carne do rei. Tamén se observa a mesma permisividade por parte da Igrexa, moi esixente, por exemplo coa herexía e outros asuntos...

            Vense moi ben as intrigas de palacio e estado de permanente guerra entre os diferentes estamentos, ben por conquista,  por cristianización...

            - Está claro que o título foi elexido polos asesores comerciais. O que si confirma o autor, cos datos que aporta, é que  Fernando tivo que ser moi astuto para manterse tantos anos no poder. Eran moitos nos reinos, imperios, ou estados de arredor que non llo puxeron nada fácil. Moitos dos seus súbditos tampouco. As cousas saíronlle ben. Morreu de vello.






















































Lectura do libro "Delicioso suicidio en grupo"
Data: 12/10/2019 00:00
Lugar: Seixalbo
Libro "Delicioso suicidio en grupo"

O libro.

          
 
     

DELICIOSO SUICIDIO EN GRUPO


O autor

Arto Paasilinna é un dos máis recoñecidos escritores finlandeses,

tanto dentro como fóra do seu país. Ten obras traducidas ata en

48 linguas.Naceu en Kittilä, na Laponia finlandesa,

o 20 de abril de 1942.

 Nos seus anos mozos foi garda forestal, ata que puido vivir do seu traballo

como xornalista e escritor.  Publicou máis de corenta libros, deles 35 

son novelas. A súa obra máis recoñecida é Jäniksen vuosi  (1975), publicada en España

co título El año de la Liebre, unha novela que algún crítico describiu coma o inicio 

dun novo xénero: o humor negro “ecolóxico”. Despois viñeron outras:

La dulce envenenadoraEl bosque de los zorros… Todas con ese toque de humor absurdo, 

todas historias especiais, para algún  desconcertantes.

Paasilinna bebía moito e escribía a miúdo, baixo os efectos do alcohol. En 2009 tivo un accidente, 

o último  de moitos, e fixo un ictus. Quedou mal e do hospital foi a unha residencia asistida, donde

viviu ata que morreu, o 15 de outubro de 2018.

David Gambarte (https://www.jotdown.es/2018/12/arto-paasilinna-de-profesion-escribidor/)

conta que pouco antes do seu accidente, Paasilinna dixo nunha entrevista para El País que

o seu mundo

xiraba entre 9 palabras:  depresión, alegría, melancolía, silencio, morte, vida, benestar e novela.

 

O libro


O seu título orixinal é Hurmaava joukkoitsemurha. A edición en español é de 2007. Publicouse en 

Finlandia en 1990, nun país que arrastraba unha grave crise económica, da que non empezaría

a saír ata mediados dos anos noventa, coincidindo coa súa entrada na Unión Europea (1995). 

Nesa época de crise subiron moito as mortes por suicidio (o pico máis alto foi precisamente

en 1990: 30,3/100.000 habitantes): 1500 mortos nun país de cinco millóns de habitantes.

Finlandia é tamén, ainda hoxe, un dos países da UE donde hai máis mortes violentas, con tasas

moi altas de alcolismo e coas tasas máis altas de enfermidades neurolóxicas (incluídos os 

trastornos psiquiátricos). A situación mellorou moito nos últimos anos, grazas a que conta  cun

sistema de saúde pública moi bo, pero as mortes por suicidio, aínda que baixaron á metade, 

seguen por enriba da media mundial (en 2017 foron case un 14,96/100.000 hab., fronte ao

9,5/100.000 hab., da media mundial).

Delicioso suicidio en grupo trata deses problemas que sofren os finlandeses. Conta as andainas 

dun grupo de mulleres e homes finlandeses que teñen un desexo común, o de quitarse a vida, e 

que deciden facelo xuntos. O libro toca un tema que, aínda hoxe, é dramático e tabú no seu país.

 Paasilinna pon o dedo na chaga, pero faino con ese humor seu, esaxerado  e surrealista, que 

agradecen os seus paisanos.


Comentarios
*Delicioso libro que se le sen premura, sen angustia nin ansiedade e que nos invita a  un sorriso de cando en vez, a pesares de tratar un tema peliagudo como é o suicidio. Para darlle a razón ó autor cando di que: "En esta vida lo que más importa es la muerte, y no es que sea para tanto."
Á vez que imos coñecendo as peripecias dos suicidas anónimos, descubrimos lugares, costumes,paisaxes, críticas a unha sociedade similar á nosa e mesmo a gastronomía finesa, contada ás veces de forma tráxica , outras con ironía, e outras, (grazas ó camarero por horas que fai de contrapunto), con amor á terra, ás bondades desta terra e destas xentes nórdicas.
A conclusión que se saca é que os problemas soluciónanse falándoos, compartindo vida cos demais, sen aillarse. De feito, a eles unha viaxe aloucada, sérvelles de terapia.
*Delicioso porque ó final non se consuma. Vén a confirmarnos que a soidade,e sobre todo non ter quen nos escoite, leva a moitas persoas a tomar esa decisión. Chámame a atención a crítica ó seu país, preocupado pola súa imaxe no exterior, e non en buscar solucións ós suicidios.

Persoeiros moi ficticios, non reais, pouco cribles, que tratan un tema demasiado serio, para tratalo con total lixeireza. Ó non gustarme o tema, non acaba de engancharme, pero recoñezo que é moi importante, (a temática, non o libro).

Non vexo o humor por ningures, salvo dúas ou tres situacións que teñen algo de surrealistas.

Custoume traballo lelo, en ningún momento me sentín identificado con ningún dos personaxes que se describen, aínda que hai moitos e de diferente tipoloxía. Non o recomendaría salvo a estudosos do tema, o suicidio

                                                                                        29/10/2019

                                                                                                                  

Lectura do libro "El desorden que dejas"
Data: 01/10/2019 00:00
Lugar: Seixalbo
Libro "El desorden que dejas"
   

O libro

                                                          

O autor

    

     Algo sobre o autor

    Carlos Montero, ( Celanova,       Ourense,1972). Leva escribindo máis de   20  anos. Esta é a súa segunda novela.

 (Premio  Primavera 2.016). Destaca tamén como colaborador guionista en   series de moita repercusión mediática na televisión.

  Outros títulos de este autor:Los tatuajes

 no se borran con laser.










Opinamos 

- Libro de fácil lectura. Estresante a súa historia pensando que poida reflexar a realidade, con personaxes carentes des ética, envoltos en prácticas perversas, nas que non dubidan en implicar a menores.

( Sálvanse Concha e Roi pola súa nobreza).

Resultoume chocante o proceder de Raquel, dada a súa personalidade, falta de valor para afrontar as ameazas. Aplaudo a súa decisión de deixar a Germán, e a conclusión a que chegou: " Nunca nada es para tanto". O que indica que ve futuro, que se sente libre...

- Gustoume pola intriga de saber quen fora o asasino e desentrañar as miñas sospeitas. O marido? O rapaz?

-Destacar a inusual valentía da protagonista, que ante os problemas graves que se

lle plantexan, tira cara diante arrastrando enormes trastornos emocionais e perigo da súa vida.

A imposibilidade de manter a nosa vida persoal no contorno máis íntimo, cando nós mesmos facemos unha exposiciòn esaxerada da mesma.

Seica si é posible, hoxe en día, que se produzan altercados tales dentro das aulas.

Unha mágoa que o autor non teña a delicadeza e a valentía de escribir unha versión en galego para os lectores  que así o desexáramos. 

-Gustoume esta novela, polo argumento, inda que en algunha pasaxe nótase moi forzada a situación. Pero mantúvome o longo da súa lectura, con ganas de seguir e de saber como era o final, sorprendéndome gratamente.

Resumo: ven a demostrar entre outras cousas que a droga, o poder en definitiva o diñeiro, e capaz de corrompelo todo, a xustiza, a lei, e a propia conciencia das persoas.

    EL DESORDEN QUE DEJAS

    Autor : Carlos Montero

    Pequeno comentario 

 O libro  chámase  “El desorden que dejas. “ O seu autor é Carlos Montero.

 O autor é oriundo da Vila de Celanova,  onde a súa familia tiña un establecemento, estudo de fotografía.  Chamábase foto Montero. Segundo a xente da comarca era o mellor profesional da Baixa Limia, en reportaxes , bodas ….

 Cando escribiu este libro ,veu a presentalo a Celanova  nun círculo moi reducido de amigos e familiares.  Segundo me comentou , quen coñece ó seu pai , son de ser discretos.

 Da lectura do libro podo dicir:  Que a min engauchoume e lino nunha semana, (para min é un record ) . O remate deixoume un sabor agridoce.

 O recordo que me queda do seu argumento  é este :

 Raquel , profesora de Historia vai traballar un curso á vila onde é a familia do seu marido, como sustituta de outra profesora que se suicidou , “Viruca “

  Esta circunstancia descúbrea cando chega ó seu destino.  O ambiente que encontra nos alumnos non é precisamente de aceptación . Acósana a través de  whatsApps ó  descubrirlle unha relacción anterior ó seu matrimonio… máis terde  entérase de que o seu marido traficaba con droga e coñecía a Viruca….

 Todo esto creoume un mal sabor segundo ía lendo o libro   ( de algo xa tiña coñecemento) de como se desenvolven certos grupos de alumnos  acosando a profesores e compañeiros.

 Quedo un tanto triste ó ver  como vai o mundo das relacións na ensinanza, quero crer que está esaxerado, que os rapaces e adultos non son tan malos……

 Eu son froito  doutro tempo , onde aínda tiñamos valores .

Quédame por dicir que a vila imaxinaria onde se desenvolve o relato está ubicada entre Celanova e Bande .

    Matilde Castro.          Setembro do 2019


Lectura do libro "Yo, El Rey" de Juan Antonio Vallejo-Nágera
Data: 07/09/2019 00:00
Lugar: Seixalbo
Lectura do libro "Yo, El Rey" de Juan Antonio Vallejo-Nágera
                                                                                                                                     

                                                                                                                                                                                                 O autor


Algo sobre o autor

Vallejo Nágera foi un dos máis eminentes psiquiatras españois. Pero ademais da  súa labor profesional,  destacou como encuadernador, pintor e escritor. Podiamos dicir que foi un home do renacemento .( Oviedo 1926/ Madrid 1990)

Destacou como médico tanto nas facetas clínica como didáctica.
Entre as súas afeccións destacou como encuadernador, actividade na que chegou a ser recoñecido internacionalmente, e como pintor de estilo naif.Como escritor cultivou o ensaio, a divulgación, a biografía, a ficción inspiradas nas súas experiencias como psiquiatra e a novela histórica.
No ano 1974 abandonou a docencia, concentrándose na súa carreira de escritor. Segundo conta na súa autobiografía, o ambiente contestatario da universidade dos anos 70, empapado da loita socipolítica do final da ditadura, resultáballe desagradable e decepcionante.
En 1985 gañou o Premio Planeta coa novela histórica “Yo, el rei”, o que confirmou o seu consagración como literato, conferenciante e divulgador de temas médicos.
Morre por mor dun cancro de páncreas o 13 de marzo de 1990. Vallejo-Nájera elixe ao escritor José Luís Olaizola para que, xuntos, recollesen a experiencia da súa morte; o resultado deste común esforzo plásmase na obra A Porta da Esperanza, que foi traducida a máis de vinte idiomas e cuxa publicación continúa vigente
.

Comentarios: Yo, el rey

 Resultoume moi  agradable lembrar feitos históricos que tiña esquecidos por medio da lectura deste libro e do seguinte " yo, el intruso", pola amena narrativa deste autor que descoñecía. A aproximación que fai ó personaxe Xosé Bonaparte, dende un punto de vista psicolóxico, está baseado en biografías dos seus coetáneos, polo que podemos dicir que tal aproximación é veraz. Parece ser que o único rasgo que lle regalou o autor é a socarronería e sentido do humor que o personaxe non tiña. 
 

No ano 1808 José Bonaparte está en Bayona, chamado polo seu irmán Napoleón, quen lle fixo renunciar ao reino de Nápoles para ocupar o trono de España. En Bayona conversa co emperador, decátase das intrigas da familia real española e disponse a ser bo rei para aquel país descoñecido para el. Mentres, van chegando noticias alarmantes, as atrocidades que cometeu Murat en Madrid, as partidas de guerrilleiros en toda a península, e cando o novo monarca entre en Madrid, comprenderá que malia as súas boas intencións todo o que faga vai ser inútil. Cun material histórico interesantísimo, Vallejo-Nágera, logo de documentarse dun modo moi completo, escribiu unha novela chea de verdade humana na que os personaxes da historia, empezando polo propio José I, tan calumniado e tan mal coñecido entre nós, adquiren unha nova vida grazas á arte dun extraordinario escritor.


Película "Campeones"
Data: 13/06/2019 00:00
Lugar: Seixalbo


Proiección da película "Campeones"
Lectura do libro "La Tía Mame"
Data: 03/06/2019 00:00
Lugar: Seixalbo


       Patrick Dennis ( Evanston, Illinois, 1921 – Nova York, 1976), pseudónimo de

Edward Everett Tanner III, foi unha icona da bohemia de Nova York, ademais dun

dos escritores norteamericanos máis populares dos anos cincuenta e sesenta do

século XX. A tía Mame, que fora rexeitada por dezanove editores, vendeu, ao ser publicad

a en 1955, máis de dous millóns de exemplares en Estados Unidos e mantívose 112 semanas

na lista dos dez libros máis vendidos do New York Times.

 

La Tía Mame.

La tía Mame ( comentarios)

Parto de que non me gustou demasiado, de que non é un libro que recomendaría . Pero curiosamente segundo ía lendo, érame imposible non ir visualizando as esceas e convertilo nunha  divertida película americana.

Pasoume o mesmo con otro libro: " Mi familia y otros animales", de Gerald Durrell,( escritor inglés) este si que recomendo, sobre todo para os amantes dos animais.

- Todos imos elexindo uns referentes, que nos axudan a formar a nosa maneira de ser. Tía Mame: desinhibida, extrovertida, con toda a vergoña sen usar, valente e sen rendirse nunca. Alegre e pensando que hai que disfrutar o presente.

         Denis Patrick, La tía Mame, Acantilado.

    Esta novela está escrita en primera persona por Patrick (coincide con el nombre del autor, podría ser autobiográfica) , un niño que a los diez años queda huérfano. Su padre, un año antes de morir, en su testamento lo dejó como único heredero,  a su heermana Mame como cuidadora y como albacea a la Trust Company de Nueva York. 

    La historia empieza en Estados Unidos en 1920 y se desarrolla en once capítulos. Cada no está precedido por un hilo conductor (intertextualidad): la famosa revista Reader Digest, que en versión española se llamó Selecciones y que Patrick lee. En un artículo habla de “una mujer muy especial” y el narrador quiere demostrar que su tía la supera. Con esta inigualable tía Mame, el narrador vive aventuras, amores y situaciones desopílantes. Cuenta en orden cronológico, obvio con algunos saltos temporales, los treinta años que pasa con su excéntrica y peculiar tía. 

    En el grupo que integra el Taller Literario, este libro tuvo variadas apreciaciones. Para algunos resultó muy entretenido y recomendable, sobre todo para jóvenes lectores. Otros esperaban reírse más. Algunos coincidieron en que la lectura fue más atractiva a partir de la segunda parte. Hubo también personas a las que resultó lento y pesado y no pudieron terminarlo. Después de los comentarios individuales concluyeron que siempre quedará en la memoria esta tía Mame y que la tapa del libro la caracteriza muy bien.

Lectura do libro "La última lección"
Data: 14/04/2019 00:00
Lugar: Seixalbo



Randolph Frederick Pausch (Baltimore, Maryland; 23 de outubro de1960- Chesapeake, Virginia; 25 de xullo de 2008) foi un profesor de ciencias da computación, de interacción home-máquina e de deseño na Universidade Carnegie Mellon ( CMU) en Pittsburgh, Pensilvania, Estados Unidos.

Ademais como autor tivo un elevado número de vendas nos seus libros, conseguindo fama mundial polo seu traballo The Last Lecture, titulado Really Achieving Your Childhood Dreams, discurso que deu o 18 de setembro de 2007 na Universidade Carnegie Mellon.

O texto da conferencia adaptouse e ampliou no libro A última lección. En agosto do 2006, a Pausch diagnosticóuselle un cancro de páncreas.

Comezou un tratamento moi agresivo para o cancro que incluía cirurxía maior e quimioterapia experimental; con todo, en agosto do 2007, dixéronlle que o cancro había metastatizado ao fígado e ao bazo, o que significaba que era terminal. Entón comezou unha quimioterapia paliativa, tentando prolongar a súa vida todo o que fose posible. O 2 de maio de 2008, un PET scan mostrou que o seu cancro estendeuse aos seus pulmóns, algúns ganglios linfáticos no peito, peritoneo e o retroperitoneo.

Converteuse, segundo a revista Time, no ano 2.008,  nun dos homes máis inflluintes do mundo grazas a este libro.

O 26 de xuño de 2008, Pausch indicou que estaba a considerar a posibilidade de deter aínda máis a quimioterapia, debido aos posibles efectos secundarios adversos. O día 25 de xullo de 2008 faleceu a causa do cancro de páncreas.

Comentarios a La última lección,

Este libro, para o meu entender, ten dúas partes ben diferenciadas: a primeira, dende o momento que coñece, por os médicos, de que padece unha enfermidade terminal e se dispón a arranxar toda a súa vida, tanto persoal como laboral, poñendo por diante de todo a súa familia, os seus fillos, a súa muller, etc., e a segunda é a que está dedicada exclusivamente a exposición da súa derradeira lección como profesor de informática na universidade onde daba clases.

A primeira parte é a que máis me gustou, esa serenidade, despois de pasar a primeira impresión, cando xunto con a súa dona coñecen por un descoido da enfermeira que os atendeu, do grave que é a enfermidade, esa fortaleza que demostra para preparar e organizar a súa vida nos poucos meses que lle quedan, deixan ver unha calidade emocional e unha forma de enfrontarse as circunstancias adversas que lle toca vivir, cando menos pouco común.

E así o expón en varias frases que escribe: ”Aunque me resultaría fácil compadecerme de mi mismo, no le haría ningún bien a mi familia ni a mi mismo”, e tamén como toma a decisión de como vai ser a conferencia, ante o que puidera pensar o público: ten que ser unha lección de “como vivir e non de como morrer”, e pon un lema para a súa última lección: ¿Qué é o que me fai único?. Os soños infantís que cada un temos e si se cumpriron ou non, el dí que si, e así o explica na conferencia.

Un detalle que para min, demostra como asume con toda naturalidade a súa enfermidae é cando decide levar o “pañal” para adultos por si o necesita durante a conferencia; dado a idade que ten en ese momento, 47 anos, e que trate ese tema, así como outros, con total normalidade, indica a serenidade e a templanza que ten esta persoa.

Na segunda parte transcribe, máis o menos, a propia conferencia don de se limita a dar “consellos”  ou “reflexións” sobre a vida e a forma de vivila.

É un libro fácil de ler, quitando por suposto o dramático da situación que representa a propia enfermidade.

La última lección ( Comentario)

            Libro de autoaxuda? Este tipo de libros son denostados pola maioría de críticos por considerar que é unha forma interesada de axuda, dado que produce uns beneficios que se xustifican a conta do sufrimento e debilidades humanas. Eu opino que de todos os libros se aprende algo e cando un precisa axuda, búscaa onde pode e quere.

            Na xuntanza que tivemos sobre este libro, houbo un ton gris e triste, que non é o que pretendía o autor, que se empeña  en  explicar insistentemente que non é un libro sobre a morte, senón   sobre a vida, e un legado para os seus fillos, dado que el non vai estar. Son da mesma opinión. O libro transmite optimismo, vitalidade, enerxía, gañas de vivir sexa moito ou pouco tempo e positivismo.

            Ten moitas frases adaptables a calquera situación familiar ou persoal. Eu quédome  con esta: A tarefa dos pais é axudar ós fillos e fillas a cultivar a alegría de vivir e as gañas de perseguir soños.

          LA ÚLTIMA LECCIÓN de  Randy  Pausch

         É difícil resumir nun comentario a cantidade de ideas que me  veñen á mente despois de ler esta magnífica obra   do profesor de ciencias informáticas Randy Pausch.

         Este gran informático , en plena madurez,  cando xa triunfara na súa vida profesional como profesor,  é invitado pola súa universidade  a impartir a última lección.

          Esta conferencia que ía ser un  trámite, na súa carreira, inesperadamente ó declárarselle un cancro de fígado, unha enfermidade terminal , lonxe de desanimalo  aproveita esta circunstancia para deixarlle ós seus fillos pequenos  un recordo e un legado  de ideas ,  que non poderá facer cando desapareza.

         Comprende que pode considerarse un home afortunado  por haber vivido os seus soños como ensinante  e pai de familia.

         Toda a vida tivo moi presente que o tempo é finito; témolo que xestionar como se fose diñeiro. Sempre podemos cambiar de plan, pero sempre se o temos 

         Crear un bo sistema de arquivo . Delegar  , non querer facelo todo .

         Reflexiona para enfrentarse á decisión  máis  importante da súa vida.

         Non falaría  da morte ,  si  da vida.

          Título da conferencia   “Como conseguir de verdade os soños da infancia “

         Se se encauza a vida polo camiño correcto , os soños  virán sos.

         Considérase un home  que viviu os seus soños ,contaría a súa historia con pixón , falando da alegría de vivir , da honradez , integridade , gratitude  da importancia de superar os obstáculos , de aproveitar cada momento e non falaría  da morte.

         Deixaría a conferencia grabada para que os seus fillos, pequenos,  souberan  quen era o seu pai. Pensando en que os seus fillos non terán pai , deixa un tratado de ensinanzas.

 Como o modo de ver a tarefa dos pais, que consiste en animar ós fillos a cultivar a alegría de vivir  e ter ganas de perseguir os seu propios soños.

         Unha  historia real ,  que trata un problema de rabiosa actualidade, a do cancro  ,  enfróntase á enfermidade con toda naturalidade e procura que lle sirva ós seus fillos pequenos de ensinanza.

                                                                            A. S .

                                               Ourense    Maio do  2019

Lectura de "El corazón helado"
Data: 13/04/2019 01:00
Lugar: Seixalbo


Apuntes sobre a autora

Almudena Grandes naceu en Madrid en 1960. Deuse a coñecer en 1989 coas Idades de Lulú, XI Premio La sonrisa vertical.

 Desde entón o aplauso dos lectores e a crítica non deixou de acompañala. As súas novelas Te llamaré viernes, Malena es un nombre de tango, Atlas de geografía humana, Los aires difíciles e Castillos de cartón, xunto cos volumes de contos Modelos de mujer e Estación de paso e o recompilatorio de artigos Mercado de Barceló, convertérona nun dos nomes máis consolidados e de maior proxección internacional da literatura española contemporanea. Con Corazón helado, escrita cun ritmo absorvente e unha intelixente dosificación das emocións, Almudena Grandes entréganos sen dúbida a súa novela máis ambiciosa, na que, valéndose dunha arquitectura complexa e cegadora, traza un panorama vigoroso da historia recente do noso pais.

Comentarios

Un libro moi denso, que costa ler. Que mistura situacións de guerra cos avatares das familias e que ven a evidenciar as trampas e os roubos e tropelías de todo tipo que se cometen cando non hai xustiza nin autoridade senón só imposición.

        É unha novela sobre a historia, non unha novela histórica, que se desenrola durante a guerra civil e a 2ª guerra mundial.

Algunhas anécdotas xa as lin en outros sitios, como “Franco está a 4,50 pesetas de taxi del centro de Madrid”, referíndose o cerca que estaban as tropas franquistas.

Para min son tres historias contadas en un mesmo libro, unidas por lazos de amizade ou mesmo familiares que por culpa das “inútiles guerras”, ( e volvemos coas guerras), conflúen nun final inesperado.

Ten algunhas pequenas historias, dentro do libro, que me conmoven, a relación de Anita e Ignacio, algunha referencia, inda que sexa moi de pasada, os campos de refuxiados nas plaias do sur de Francia.

E ten algunhas frases para recordar, “El todo es la suma de las partes, cando las partes se ignoran”, “Una emerxencia es lo que ocorre cando el todo es mas que la suma de las partes”.

Álvaro un home dividido entre dous pais, o que coñeceu e o que vai descubrindo, entre dúas mulleres, a que coñece e a que é en realidade.

En resumo, historias de pasións e miserias humanas máis que de feitos políticos.

- Libro cunha historia interesante e real. Ás veces intrigante e ás veces pesado. Sobre a autora, considéroa unha boa escritora.

-Libro para lectores moi reflexivos e analíticos. Entusiasmoume o debate en torno a el.

- Libro denso e espeso que non recomendaría para un grupo coma o noso. Agradecerlle á escritora  o seu afán por escribir sobre a guerra civil que parece, aínda hoxe, un tema tabú.

- A través de Álvaro, a autora danos a súa visión do complexa que é unha sociedade. A partir de dúas fórmulas da física, suma das partes e a dos aneis un deles caótico, vai contándonos como ve ELA a cada personaxe. Eu tiven que ir anotando o nome de cada un.


Lectura de "Por amor a ti, meu fillo"
Data: 13/04/2019 00:00
Lugar: Seixalbo


Notas biográficas

Autora: María José Rodriguez

Axente de Publicidade titulada, Técnica en Márketing, Diplomada en Relacións Públicas e Protocolo, e Máster en Dirección Comercial e Márketing, pola Escola superior de Negocios Caixanova.

A súa ampla traxectoria profesional divídese, por unha banda, en traballos como formadora de cursos da súa área de espelización en Cámaras de Comercio, Asociacións de Empresarios, Concellos, IFES, institutos universitarios, etc.

Ademais de traballar no Departamento de Publicidade de Radio Pontevedra, foi locutora dun programa deportivo en Antena 3 Radio na devandita localidade, e Directira da Axencia de Publicidade Trazos en Pontevedra, desenvolvendo campañas importantes en toda Galicia para empresas importantes.

         Aparecen citas da súa actividade profesional en “Quen é quen na Galicia do 2000”, no Correo Galego, na revista de xaneiro, Economía Galega, 1991, entrevista no apartado “Quen é quen” a Voz de Galicia, 1990.

         Neste momento, desenvolve actividades comerciais e publica a súa primeira novela curta Por Amor a Ti, Meu Fillo.

 POR AMOR A TI, MEU FILLO

 Pequeno comentario a esta historia ambientada nun pobo mariñeiro de Pontevedra.  Bueu

 Relata unha historia bastante real e algo triste que lle sucede a moitas mulleres , pódese dicir que hoxe está de rabiosa actualidade.

 A historia está ben narrada entrando pronto a resaltar  os problemas que a muller María  padeceu ó longo da súa vida.

 Violencia machista , sexual  , psicolóxica, infidelidade separación , divorcio.

 Estos  problemas sufridos interiormente en soidade, sen compartir . O fillo entérase gracias ó diario que ela gardaba con moito coidado. Decubrindo que era tanto o amor que lle tiña que sufriu toda a sua vida en silencio , de aí o título .

  POR AMOR A TI MEU FILLO

 Tamén saen a relucir certos roles que aínda hoxe padecen moitas mulleres, como ese mito do príncipe azul, O patriarcado , a sumisión da muller o home e facer todo por amor,  pensando que ese amor  vai facer cambiar o marido  e por riba sen verse correspondido.

 Unha historia agradable na súa lectura curta ,pero con moitas ensinanzas no día a día da nosa sociedade. A familia e nese contexto a  relación de parexa .

 Seixalbo  10 de marzo do 2019 

 Por Amor A Ti, Meu Fillo.

Opinións

         Non me gustou, tal e como está contada esta historia. Ten moitos detalles que describen os pormenores, e que fan que entres facilmente en situación para entender a problemática de hoxe, con respecto a esta cuestión, dá discriminación que sofren as mulleres en comparación cos homes.

         Outra cousa é a historia en si. Por desgraza é unha historia que por repetida resulta moi monótona, e que poderíamos atopar en calquera telexornal ou periódico do país, con outros nomes e noutros lugares, pero co mesmo final. Está contada dunha forma plana e polo tanto non me emociona, puidera ser a crónica dun corresponsal dá Voz de Galicia ou doutro periódico, que manda á súa redacción, como a crónica dun partido de fútbol do que xa coñeces o resultado.

Resumo: Unha historia corrente, monótona, demasiado coñecida, regularmente contada, pero que non me chega a emocionar, quitando por suposto o dramatismo dá propia historia.

COMENTARIO DO LIBRO:

É un libro moi fácil de ler, feito cun estilo moi utilizado nas redes sociais: mensaxes curtas e concisas.
Percíbese a sua finalidade didáctica e de concienciación; e tamén o empeño por chegar a todos os públicos. Nisto último nótase a formación e experiencia profesional da autora. E explica o seu éxito de vendas.

No aspecto literario, ten carencias propias da inexperiencia da autora. Como novela, non vexo a historia dunha muller (única), está chea de tópicos (literarios). Nárranse as situación máis frecuentes e imaxinables dunha muller maltratada. É todo demasiado telegráfico, pouco artellado. Non hai espazo para o análise das personaxes ou do argumento.

Por amor a ti, meu filo. ( Máis comentarios)

-Por amor a ti, meu fillo, paréceme unha novela moi interesante, de feito lina varias veces. Está basada en feitos reais que aconteceron e aínda hoxe hai moitos casos ó noso redor dos que non nos decatamos. As veces que o lin acabei chorando. Grazas a María José por nos vir contar esta historia tan fermosa.

-A min lembroume situacións similares que vivín cunha amiga e compañeira de traballo. Neste caso era maltrato físico e a miña amiga tiña unha filla que tivo que soportar todas as peleas e discusións terribles entre a parella. Non foi capaz de saír da situación. Acabou consolándose na bebida e morreu soa nun rincón da súa casa. Tamén chorei ó final coa historia do alzeimer da nai. polo tanto si que me removeu por dentro.

-A pesar de tratar dous temas moi duros, o seu relato non me chegou. É de agradecer que a autora viñese e compartise con nós libro e bica.

-A historia veu ben para comentar todos os atrancos que sufrimos as mulleres no noso percorrido vital e por celebrarse o día anterior " O día internacional da muller cunhas manifestacións tan impresionantes. Algo se segue movendo. Lembro unha frase de Yoko Ono,  ( parece ser que sen ela non existiría a preciosa canción  "Imagine", ese sería o seu gran mérito.) " Cando tes un soño, non é máis có teu soño, pero cando ese soño é de moita xente, convértese en realidade." Que así sexa.

-Reafirmoume no importante que é o tema da igualdad



Lectura de "La nieta del señor Linh"
Data: 09/04/2019 00:00
Lugar: Seixalbo


Notas sobre o autor


As súas obras foron galardonadas con premios como o "Goncourt", e o "Renaudot".

A  súa película " Il y a longtemps que je t ´aime." conseguiu o premio "César" á mellor ópera prima no ano 2.008.

La nieta del señor Lingh é unha fermosa e sinxela historia que consegue conmover e dar esperanza ó lector.

La mañana siempre vuelve,

siempre vuelve con su luz.

Siempre hay un nuevo día...

Y un día serás madre tú. 

Comentarios

Ø  A esperanza é a que fai que o señor Lingh e o sr. Lark un día coincidan nun banco e ó final non estean sós ningún dos dous.

Ø  Me gustó mucho.

Ø  A emigración, a loita por sobrevivir , o amor á familia.

Ø  Profundo. Unha reflexión sobre o desarraigo, a soïdade, a importancia de encontrar con quen compartir en etapas tan tremendas.

Ø  Enriquecedor o debate.

Ø  Me gustó mucho, pero es muy triste.

Ø  Me ha gustado por la realidad que describe el autor sobre la verdad del ser humano y sobre la existencia.

Ø  Tenro e delicado, trata moitos temas, pero para min o máis salientable é a importancia de ter un amigo.

Ø  Hai que aferrarse a algo, a un banco, a unha boneca...É o único que nos pode manter en pé nas loitas da vida, nas adversidades.


Lectura do libro "El baile"
Data: 08/04/2019 00:00
Lugar: Seixalbo



El Baile, de Irene Némirovsky, foi editada en Francia en 1930 e traducida ao castelán o en 1986. Instalados nun  luxoso piso de París, os Kampf posúen todo o que o diñeiro pode comprar, excepto o máis difícil: o recoñecemento da  alta sociedade francesa. Co propósito de obtelo, preparan un grande baile para douscentos invitados, un magno acontecemento social que para o señor e a señora Kampf suporá, respectivamente, unha excelente inversión e a soñada apoteose mundana. Némirovsky condensa en poucas páxinas unha historia onde a difícil relación nai-filla e a ansia de recoñecemento social fúndense coa paixón pola vida e a busca da felicidade.

En definitiva, unha novela que se le dun tirón, que regala unha parodia dos novos ricos e que logra entreter e ao mesmo tempo facer reflexionar acerca dese odioso mundo das aparencias

"El baile" ( algúns comentarios)

Ø  Pareceume moi interesante o que produciu ó final da xuntanza, coas diferentes opinións dos reunidos.

Ø  Con respecto ó libro quero dicir que dan pena todos os protagonistas, poro tamén hai que poñerse no tempo e lugar no que se escribe o mesmo.

Ø  Un detalle que non se falou e que en realidade explica certos comportamentos, é cando a nena se dá conta de que entre as tarxetas está a do tapiceiro

Ø  No me gustó.

Ø  Un libro dunha época marabillosa e dramática á vez. Non atopei personaxes negativos. Negada era a súa vida, asomando unha nova época, deixando atrás outro tempo.

Ø  Gustoume polo feito de que me facilitou a súa lectura rápida. Os personaxes ó meu pensar, son o reflexo dunha época . A falta de afectividade é manifesta na familia. A nena é un personaxe marcado polo ambiente, a súa carencia non xustifica os seus actos, pero impacta.

Ø  Reflexo dunha sociedade hipócrita, gris, pero refrexo de moitas vidas.

Ø  O libro gustoume bastante. Vin a miña xuventude refrexada, o que nos oprimían, non de cariño, non tiñamos liberdade, pero eramos felices. Dáme pena a nena. A nai debía darse conta de que a filla era unha nena...

Ø  Sen ser unha gran obra literaria, cumpriu o seu cometido: o debate, a tertulia, a conversa arredor dunha bica.

Foi magnífica a lectura entreliñas que fixemos as participantes , aplicando a historia ás nosas propias experiencias. Magnífico!!

Logo do club
Data: 07/04/2019 00:00
Lugar: Seixalbo
Grazas Mito!!. Na historia do Club de Lectura "Ao redor dunha bica", quedará para sempre a túa pegada. Grazas en nome de todos os membros do club.
Grazas Nito!!!

Autor: Mito Carro






Sobre a lectura dun libro.
Data: 01/04/2019 00:00
Lugar: Seixalbo

Ao redor dunha bica

Reflexións sobre a lectura

         Partindo da premisa de que eu expreso a niña opinión, e solo iso, quixera expresar o que na última xuntanza non puiden por falta de tempo, e por non estenderme máis sobre o que xa se había dito.

         1º.- Eu, non me sinto coa capacidade e a preparación suficiente para, xulgar ou cualificar o autor do libro, non sei si o libro está escrito coas frases exactas ou non, si visto desde un punto académico, esta ben escrito ou non, entre outras cousas, porque si o soubera, tamén sería capaz de escribilo eu mesmo, e non é o caso. Do que si me sinto capaz e estou preparado para elo é, si me gusta ou non a forma en que está contada esa historia, ou tamén si me gusta ou non a propia historia que se conta en ese libro.

         Polo tanto, dado que eu considero que o meu nivel académico é máis ou menos o do resto dos amigos deste club, eu creo que o xuízo sobre os autores podemos deixarllo os académicos ou eruditos que entenden en esas materias e os xurados dos grandes premios de literatura.

         No noso club, que é un club sen grandes aspiracións, creo eu, deberíamos aprender a ler un libro, e debater, charlar, opinar, parrafear sobre a historia que se conta en el, ou mesmamente, si nos gusta ou non a forma en que se conta.

Meterse a xulgar o autor, si o escribiu coas frases perfectas ou non, paréceme un tanto, como mínimo, atrevido, porque ¿quen me asegura a min que o autor elixiu esta frase ou palabra e non outra, para describir una situación por un motivo determinado?, ou simplemente, sen rebuscar no seu intelecto puxo o que se lle ocorreu no momento?.

Este tipo de afirmacións, ten una líña moi fina, moi sutil, que se pode traspasar facilmente, e é, o pasar do coñecemento a pedantería sen apenas darnos conta, moitas veces pensando demostrar que nós, no noso coñecemento, vemos cousas máis alá do que a maioría non ve.

A este respecto vou contar una anédocta que me contaba un mestre de literatura, hai xa anos, que é a seguinte: En una exposición de pintura dun pintor xa de certo renome, un crítico de arte que se tiña por moi entendido, preguntáballe ao artista, como se había inspirado para facer aquel cadro, que a xuízo do crítico tiña tanta expresibidade “con aquelas líñas rectas que partindo do centro se dirixían o infinito, marcando a enormidade do cosmos, con aquela forza que impresionaba os ollos do visitante…”. E o autor do cadro, en un acto de humildade e sinceridade que o honra, díxolle: este cadro concretamente había surxido o caerlle o bote da pintura encima do lenzo, e que xa o deixou como estaba, co cal o artista contestoulle, non sen certa retranca, a todas ás dúbidas que tiña o "sabiondo" crítico.

É un atrevemento, para o meu entender, xulgar o autor por unha simple líña na que expresa a quen lle dedica o libro, facendo notar a expresividade da frase ou a forza que teñen as dúas líñas da que se compón a citada dedicatoria, sen caer nun certo autobombo de coñecemento da intención do autor, cando posiblemente o autor non quería poñer máis que o que puxo, “dedico este libro a…”.

Creo eu que, tanto un libro como un cadro, deberíamos lelo ou velo, un pouco co corazón, e dicir: si nos gusta ou non como está contada, ou si che gusta ou non a historia que se conta no mesmo.

2º.- Con respecto o libro que limos: La nieta del Sr. Linch, a niña opinión é a seguinte: creo que o señor Linch, debido o acontecemento que, por desgracia, lle tocou vivir, a caída dunha bomba na súa aldea, dunha guerra que el posiblemente nin sabería que existía, e que destruíu a súa aldea matando a toda a súa familia, sofre un episodio de trastorno mental que o leva a pensar que a moneca é a súa neta, e que de agora en adiante vai vivir solo para coidar da súa “moneca” neta.

Dende ese momento a súa vontade queda totalmente anulada, e solo fai o que lle mandan, sube a un barco, xunto coa multitude que o rodea, sen saber para onde, chegando a pensar que e posible que os maten a todos, e na súa loucura non se preocupa nada máis de que a súa moneca-neta, que nunca chora, que nunca ten fame, que nunca ten sono, estea ben, pasando a depender totalmente das persoas que o rodean, pois por non saber, non sabe, nin a onde vai nin por que, nin para que, tendo solo un acto, no período que conta a historia, da súa propia vontade, que é cando se escapa do psiquiátrico onde outras persoas o meteron, para visitar o seu amigo.

Tamén ten un anaco de lucidez, pero curiosamente en soños, cando durante un soño, leva o seu amigo a visitar a súa aldea e lle explica polo miúdo como era a súa casa, a súa familia, os arredores coa famosa fonte, etc, pero que xustamente ao despertar volve a súa loucura e xa non é capaz de recordar o que soñou.

Dicir que é un acto de “amor”…bueno… Hai uns anos vivía en Ourense un señor que sempre levaba gorra de prato e unha gran rama de carballo, na que penduraba unha serie de bombillas vellas, e outros adornos, a quen lle chamaban “O capitán bombillas”, e desa guisa paseábase por toda a cidade non permitindo que naide lle tocara a súa “moneca”-rama de carballo. Non creo eu que fora un acto de amor o seu carballo, si non que, como o Sr. Linch, na súa loucura ou desarreglo emocional, como diría seguramente hoxe un entendido, perderon a razón ou polo menos en parte e esa perda levounos a comportarse de esa maneira, que para eles era a correcta.

Febreiro, 2019

José Manuel Álvarez 

Membro de club "Ao redor dunha bica"

Atópanos en facebook
Asociación cultural Agromadas
Rúa Abelardo Arce Nº25
32970 Seixalbo · Ourense

agromadass@gmail.com
alzia.net